Η συζήτηση που έδειξε ότι σε έχει ξεπεράσει

Έχει περάσει ένας χρόνος, ένας δύσκολος χρόνος, που είστε μακριά. Χωρίς το γνώριμο άγγιγμα χωρίς την παρουσία εκείνη στη ζωή σου πλέον. Η απουσία πλανάται στον χώρο, κι όμως είναι σαν να μην έχει φύγει ποτέ. Μέρα με τη μέρα γίνεται και πιο εύκολο, γίνεται μια συνήθεια κι αυτό. Και κάπως, εκεί που βρίσκεις την ηρεμία σου, ξαφνικά βρίσκεσαι στα ίδια μέρη που πρωτογνωριστήκατε, που ξεκίνησε το όμορφο ειδύλλιό σας, που ερωτευτήκατε παράφορα. Και ξανά γυρνάνε όλα, σαν τσουνάμι που το δεύτερο κύμα είναι πάντα πιο δυνατό.

Το πρώτο σας ραντεβού κάπου χωμένοι μέσα στα δάση και τα βουνά, ο πρώτος σας καφές, το πρώτο σας ποτό, η πρώτη φορά που κοιμηθήκατε αγκαλιά, οι συναντήσεις μετά τη δουλειά με τη συμπαράσταση του ενός προς τον άλλον, οι ταινίες, τα χάδια, τα φιλιά, τα γέλια, τα μπάνια στην παραλία, οι τσακωμοί, τα μεθύσια, τα παιχνίδια σας, το φαγητό στα ταβερνάκια που ξετρύπωνε. Όλα το ένα πίσω από το άλλο, να σου θυμίζουν πως αυτός ο άνθρωπος έφυγε από εσένα, με δική του πρωτοβουλία, με δική του περίσσια υπερηφάνεια, έφυγε και προχώρησε παρακάτω σαν να μην υπήρξες ποτέ.

Εσύ έμεινες εκεί, κολλημένος, να περιμένεις το άγιο θαύμα να συμβεί. Να έρθει μια μέρα να σε πάρει και να εξαφανιστείτε από όλους κι από όλα. Να πάτε κάπου μακριά, να ζήσετε τον έρωτά σας χωρίς πολλά πολλά. Να μη σας ξέρει κανένας, να μην έχετε προβληματισμούς, να είναι όλα ένα όνειρο. Έμεινες να περιμένεις την επιστροφή, γιατί “όλοι κάποτε γυρίζουν”. Μπούρδες και κουραφέξαλα. Έμεινες στάσιμος τόσο καιρό, έδιωξες από τη ζωή σου ό,τι καλό προσπάθησε να εισβάλει με τη δικαιολογία ότι αυτή η θέση ανήκει σε άλλον άνθρωπο. Μόνο που εν τέλει, αυτή η θέση έχει μείνει κενή, χωρίς να θες να το παραδεχθείς στον εαυτό σου. Για ένα φάντασμα.

Και να το το μήνυμα που τόσο καιρό ήθελες να στείλεις, αυτό το “μου λείπεις” που δίνει δικαιώματα. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς καμία ντροπή, το ένιωσες, το ήθελες, το έστειλες. Και μια σπίθα ξεκίνησε μέσα σου όταν πήρες την πρώτη απάντηση. Μιλήσατε, γελάσατε, είπατε τα νέα σας, σαν να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά. Όμως, πλέον, δεν είναι ο άνθρωπός σου, αυτός που αγάπησες. Δεν πονάει όπως πονάς εσύ, δεν του λείπεις όπως λείπει σε σένα. Οι απαντήσεις εκπέμπουν μια ηρεμία, που μαζί σου δεν την είχε, σου μιλάει σαν να είσαι ένα ακόμα φιλαράκι. Έχει προχωρήσει.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι πάντα αμοιβαία. Ίσως για σένα να ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής σου, ο πρώτος κι ο πιο σημαντικός, για αυτόν, ίσως ήσουν ένας ακόμα μικρός περίπατος μέχρι να φτάσει στην κορυφή που τόσο καιρό προσπαθούσε. And it’s okay. Πάμε παρακάτω λοιπόν, για άλλα μέρη και καινούριες συνομιλίες. Δεν μπορείς ν’ αποζητάς έναν άνθρωπο που ενσυνείδητα έχεις γίνει ένα κομμάτι του παρελθόντος του. Καλώς ή κακώς, δε βρήκε την ευτυχία μαζί σου. Δε σε κάνει αυτό μικρότερο, σε κάνει απλώς μη συμβατό. Δεν ταιριάζουμε πάντα με αυτούς που θέλουμε να ταιριάξουμε κι είναι εντάξει. Κλείσε το βιβλίο, άνοιξε καινούργιο. Thank you, next.