Απώλεια. Ποιος ακριβώς είναι ο ορισμός της; Σύμφωνα με τον φίλο “Google” η απώλεια ορίζεται ως κάτι που χάθηκε, κάτι που δεν υπάρχει πλέον, κάτι που λείπει από τη ζωή ενός ανθρώπου. Τι γίνεται όταν αυτό το κάτι είναι ένας άλλος άνθρωπος; Πώς ορίζεται αυτό το εσωτερικό κενό που σου αφήνει αυτού του είδους η απώλεια; Ρητορική ερώτηση- λογικά δε θα υπάρχει κάποιος τέτοιος ορισμός κι αν υπάρχει, σίγουρα θα είναι ανεπαρκής.
Η εσωτερική απώλεια, το κενό που νιώθεις όταν πια έχει φύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή σου και καλείσαι να ζήσεις γνωρίζοντας πως έτσι θα έχει η κατάσταση από εδώ και πέρα. Η επίκτητη ανημποριά που αποκτάς μπροστά στην απουσία. Την απουσία, όχι από τη ζωή, αλλά από τη ζωή σου, καταλήγοντας να θρηνείς έναν άνθρωπο που ζει και βασιλεύει υγιέστατος. Πώς συνηθίζεις μια τέτοια απώλεια; Πώς συνεχίζεις τη ζωή ανενόχλητα, μακριά απ’ έναν άνθρωπο που συναντάς μέσα στη καθημερινότητά σου;
Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη λέξη που να μπορεί να προσδιορίσει αυτή την κατάσταση. Πολύ απλά πέφτεις, σωριάζεσαι, γίνεσαι ένα με τον πάτο, μέχρι να επέλθει το τέλος αυτού του θρήνου. Μέχρι αυτή η απώλεια να γίνει άλλη μια συνήθεια, που δεν πονάει πια. Και τότε απλώς συνεχίζεις, με μια μικρή ενόχληση στο σημείο που κάποτε είχες μια τεράστια τρύπα. Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων· ή αποδέχεσαι ότι δεν κρατάνε για πάντα, ή κάθεσαι στη γωνίτσα σου και θρηνείς τα σπασμένα.
Αυτοί είμαστε, εγωιστές, αγαπησιάρηδες. Θεωρητικά η απώλεια ενός ανθρώπου μας ο οποίος απεβίωσε, πονάει περισσότερο από αυτήν ενός ζωντανού γιατί επέρχεται κάποια στιγμή η συνειδητοποίηση της μονιμότητας. Εμείς επιλέγουμε όμως να μας φερόμαστε με σκληρότητα και στην περίπτωση που ζει αλλά όχι μαζί μας, με τις σκέψεις και τα ανεξέλεγκτα συναισθήματά μας. Ο θρήνος στις δυο περιπτώσεις διαφοροποιείται από μια γραμμή μεταξύ των «θέλω τόσο πολύ να σε ξαναδώ» και του «δεν μπορώ να σε ξαναδώ ποτέ». Γιατί αγαπημένοι μου, ο άνθρωπος, εκ φύσεως, είναι ον εγωιστικό, δεν μπορεί ο νους του να συλλογιστεί το «χώρια κι ευτυχισμένοι».
Ενδεχομένως η αίσθηση αυτή της απώλειας, το «έφυγες» να συνδυάζεται με το «έφυγες άσχημα» κι αυτό ποτέ δεν μπορεί να είναι εύκολο. Μέσα σ’ όλα αυτά όμως, να μην ξεχνάμε και το λογικό- ακόμα και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε. Όλοι έχουμε υπάρξει κακοί σε κάποιων άλλων την ιστορία. Οπότε, όταν θα συλλογίζεσαι κάποιον που έφυγε, πάντα να κρατάς και να θυμάσαι στην άκρη του μυαλού σου, ότι ήταν η δική του επιλογή να το κάνει. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του βούληση. Ο καθένας πράττει ανάλογα με τα θέλω του και τις πεποιθήσεις του. Έτσι όπως ακριβώς ήσουν κακός κι εσύ στην ιστορία άλλου, διότι για δικούς σου προσωπικούς λόγους, θέλω και πεποιθήσεις έφυγες, έτσι κι αυτός έπραξε το ίδιο.
Πέσε, λοιπόν, κλάψε, φώναξε, απογοητεύσου. Πάντα όμως, όταν φτάσει η στιγμή που θ’ ανακάμψεις να θυμάσαι ότι ήταν κι αυτό στο πρόγραμμα. Προσκομίζουμε, επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα, μαθαίνουμε απ’ αυτά και συνεχίζουμε. Επιγραμματικά και συμπερασματικά, όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μου οι Άγγλοι, life happens. Κι είναι κι εκείνοι που θα μείνουν να τη μοιραστούν μαζί μας, αλλά κι οι άλλοι που θα μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτούς. Κι ίσως αυτό πάντα θα πονάει, ίσως πάλι να καταφέρουμε κάποια στιγμή να το αποδεχτούμε λίγο πιο γλυκά. Και τότε η απώλεια, θα γίνει απλώς μια πτυχή της ζωής μας. Για φαντάσου!
Συντάκτης: Αθανασία Κεχαγιά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
