Χωρίζεις κι εκτός απ' τον άνθρωπο, πονάς και για το κατοικίδιό του

Δύσκολος κι αβάσταχτος ο χωρισμός, λένε. Καλά, προφανώς, δε διαφωνώ. Το να χάνεις τον άνθρωπο που θεωρούσες δικό σου για κάποιο χρονικό διάστημα δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στο κόσμο. Θέλει ολόκληρη αναδιοργάνωση ζωής για να ξεπεραστεί κάτι τέτοιο. Η ρουτίνα που σπάει κι η μοναξιά που περιμένει στη γωνία να σε πάρει μαζί της στα κάτεργα δεν είναι και βαρκάδα στον Αλιάκμονα. Πολλές φορές όμως, δεν είναι απλώς ένας χωρισμός, αλλά δύο. Γιατί κανένας δεν αναφέρεται και δε μιλάει για τον δεύτερο, δύσκολο, χωρισμό που επέρχεται όταν ο άνθρωπός σου έχει κατοικίδιο;

Το να χωρίσεις μ’ έναν άνθρωπο είναι εξίσου επίπονο με το ν’ αποχωριστείς τον τετράποδο φίλο του, που θέλοντας και μη, σύρθηκε κι αυτός στη καρδιά σου με τα όμορφα πατουσάκια του, στη ρουτίνα που είχατε χτίσει οι τρεις σας. Το κατοικίδιο δεν είναι ένας απλός φίλος, είναι παιδί, σπλάχνο, ακόμα κι αν δεν είμαστε οι γονείς του. Από την πρώτη στιγμή μέχρι και την τελευταία, θέλει απόλυτη φροντίδα, προσοχή κι αγάπη. Έτσι, όταν ξεκινάς μια κοινή πορεία μ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει ήδη κάποιο παιδί, μαθαίνεις να το αγαπάς κι εσύ. Μπαίνει κι αυτό μέσα στην καθημερινότητά σου. Με τη μουσουδίτσα του, τις τσαχπινιές του, τις τρέλες του. Όλα όσα μπορεί να σου προσφέρει, χωρίς τη λεκτική επικοινωνία.

Άσε που πέρασες του Χριστού τα πάθη μέχρι επιτέλους να σ’ αποδεχτεί και να σ’ αγαπήσει το τερατάκι του σπιτιού, ο προστάτης! Όχι το ίδιο βέβαια, εξίσου δυνατά όμως. Βρε, τι παιχνίδια, τι αγκαλιές, τι λιχουδιές. Του πήρες τον καλύτερό του φίλο κι αυτό του ήταν αρκετό για να σε τεστάρει μέχρι τελικής πτώσεως για το αν τον αξίζεις. Αν δικαιούσαι τη μεριά του καναπέ και του κρεβατιού που σου παραχώρησε. Σιγά-σιγά όμως, με τον δικό του χρόνο, σ’ άφησε να μπεις στην καθημερινότητά του. Δεν γκρίνιαζε κάθε φορά που ερχόσουν, αντιθέτως πετούσε από τη χαρά του, σε άφηνε να του βάλεις τροφή, σε άφηνε να κάτσεις στην αγαπημένη του θέση στον καναπέ, ξάπλωνε μαζί σου χουχουλιάζοντας, απολαμβάνατε τις βόλτες στα πάρκα. Αναζητούσε την παρουσία σου, έτσι ακριβώς όπως αναζητούσες εσύ την παρέα του.

Πώς ξεπερνιέται λοιπόν, αυτός ο χωρισμός; Ναι μεν, είναι επιλογή να χωρίσετε εσείς οι άνθρωποι, το κατοικίδιο τι φταίει; Δεν μπορείς να το πάρεις κιόλας, εφόσον δεν το υιοθετήσατε μαζί. Όλες οι αναμνήσεις που έχεις μ’ αυτό το τριχωτό “λούτρινο” τετράποδο, θα θαφτούν στη μνήμη σου, όπως κι οι αναμνήσεις με τον άνθρωπό σου. Δε θα σε ξυπνάει πλέον το πρωί με γρατσουνιές και γκρίνιες στο κρεβάτι, δε θα πρέπει να φτιάξεις το πρόγραμμά σου γύρω από τις ώρες του, δε θα πρέπει να γυρίσεις σπίτι για να το βγάλεις βόλτα, δε θα χρειάζεται ν’ αγοράσεις τροφή από το petshop, ή να ταξιδέψεις μ’ αυτοκίνητο για να μην μπει με τις αποσκευές στο αεροπλάνο. Όλα αυτά θα σταματήσουν και θα μείνεις να ζεις μ’ ένα κενό πολύ περίεργο, που το γέμιζε μόνο αυτό.

Όπως έφτιαξες τη ρουτίνα σου περιτριγυρισμένη μ’ αυτά τα δύο πλάσματα, έτσι ακριβώς καταστράφηκε. Όσο χρόνο σου πήρε να ερωτευτείς και να νιώσεις οικία μ’ αυτόν τον άνθρωπο, άλλο τόσο χρειάστηκε για ν’ αγαπήσεις και το τετράποδο τερατάκι του. Και κάπως έτσι, έρχονται τα πάνω κάτω κι έχεις πια, συνολικά, δύο απώλειες στη ζωή σου να θρηνήσεις. Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνουν τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον, είπε κάποτε ο Λειβαδίτης. Μα ξέχασε ν’ αναφέρει πως καμιά φορά κλέβουν την ευτυχία μας μαζί τους. Κι έτσι μένουμε να μαθαίνουμε απ’ την αρχή πώς είναι ν’ αγαπάμε, με την απουσία δύο αντί για ενός. Τι να κάνουμε, θα περάσει κι αυτό…