Καμαρώνουμε για τους γονείς μας

Γονείς. Είναι εκείνοι που μας έφεραν στον κόσμο κι έτσι γίναμε αυτομάτως προέκταση της δικής τους ζωής.Το πιο όμορφο κομμάτι τους, εκείνο που τους ολοκλήρωσε σαν ανθρώπους και τους δίδαξε πώς να μας κάνουν αυτό που είμαστε εμείς σήμερα. Γιατί δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από ένα δημιούργημα χρόνων και σκληρής δουλειάς των γονιών μας να μας διδάξουν όλα όσα συνθέτουν την ψυχοσύνθεσή μας.

Κανένας γονιός δε γεννήθηκε ξέροντας πώς να διαχειριστεί  έναν τέτοιο ρόλο. Κανένας γονιός δεν ήξερε πώς να σε κρατήσει αγκαλιά όταν γεννήθηκες και σίγουρα φοβήθηκε πως θα σου κάνει κάτι και θα σε βλάψει άθελά του έτσι μικροσκοπικός που ήσουν. Αδιαμφισβήτητα όμως απ’ την πρώτη σου μέρα μέχρι και την τελευταία, πιο σφιχτή αγκαλιά, πιο γεμάτη συναισθήματα, πιο αληθινή δεν εισέπραξες κι ούτε πρόκειται. Δεν ήξερε τι να κάνει όταν έπεσες πρώτη φορά και χτύπησες, εκείνο που έμαθε όμως είναι να είναι δίπλα σου σε κάθε σου χτύπημα κάνοντάς σε με τον τρόπο του να γελάς και να ξεχνάς τον πόνο και τον φόβο σου.

Σε έβλεπε να μεγαλώνεις και να φτάνει η πρώτη σου μέρα στο σχολείο και τα δάκρυα του αποχωρισμού έτρεχαν ποτάμι μην ξέροντας πώς να το διαχειριστεί. Γιατί ένας γονιός κατά βάθος ξέρει περισσότερα από όσα νομίζει. Ήξερε πως εκείνη η μέρα ήταν κι η αρχή τους δικούς σας χάσματος καθότι εσύ μεγαλώνεις και νόμιζες πως δεν τον χρειάζεσαι άλλο πια.

Σιγά-σιγά σταμάτησες να μοιράζεσαι τα μυστικά σου μαζί τους γιατί απέκτησες φίλους κι εκείνοι για σένα ήταν πάντα καλύτεροι απ’ τους γονείς σου. Ένας γονιός όμως πάντα καταφέρνει να τρυπώνει στη ζωή σου μυστικά και να διασφαλίζει στον εαυτό του τη σιγουριά πως το παιδί του βρίσκεται στο σωστό δρόμο και πως εκείνος σαν γονιός δεν έχει αποτύχει, όσο κι αν αρνείται να δεχτεί πως μεγαλώνεις.

Μα πώς να το συνειδητοποιήσει άλλωστε όταν για εκείνον θα είσαι για πάντα «το μικρό του». Πάντα μα πάντα θα θέλει να σε προσέχει ακόμα κι αν φτάσεις 60 χρονών. Πάντα θα ξέρει ποιο είναι το σωστό για σένα και φυσικά όλα τα «όχι»  που άκουγες απ’ την πρώιμη παιδική ηλικία σου και σου ακούγονταν κάπως δικτατορικά όπως και σε όλους μας, συνοδευόταν απ’ τη φράση φράση«Εσύ τα δικά σου τα παιδιά μεγάλωσέ τα όπως θες».

Σου δηλώνω πως μόνο όταν γίνεις γονιός θα καταλάβεις γιατί τόσα «όχι», γιατί να μη μείνεις έξω μέχρι τις 12 ενώ είσαι μόλις 15 χρονών και το θεωρείς φυσιολογικό, γιατί όσο ζουν κι αναπνέουν δε θα ήθελαν να σε δουν να οδηγάς μηχανή κι οποιαδήποτε συζήτηση περί του θέματος ήταν πάντα αρχή τσακωμού ο οποίος έληγε με την κλασική φράση: «Όταν βγάλεις τα δικά σου χρήματα να την πάρεις».

Όταν γίνεις κι εσύ γονιός θα καταλάβεις γιατί τόσο άγχος να σε μεγαλώσει σωστά. Σίγουρα δε βγήκαμε όλοι επιστήμονες, σίγουρα πολλοί από εμάς δε μεγαλώσαμε στη χλιδή και πολλές φορές μπορεί να τους κατηγορήσαμε για πράγματα που στερηθήκαμε επειδή δεν περίσσευε η τσέπη τους, ίσως και πράγματα που θα έπρεπε να μην έχουμε στερηθεί γιατί καθόρισαν την πορεία της ζωής μας και του μορφωτικού μας επιπέδου, όμως να είσαι σίγουρος πως καθένας μας ξεχωριστά ό,τι και να στερήθηκε, εισέπραξε το σημαντικότερο όλων, την αγάπη ενός γονιού.

Κι αν μεγαλώνοντας απομακρυνθήκαμε απ’ τους δικούς μας ανθρώπους, από εκείνους που μας γέννησαν, μας μεγάλωσαν, είναι και θα είναι δίπλα μας όταν άλλοι γύρω μας μάς εγκαταλείπουν ή μας προδίδουν, αν σταματήσαμε να τους λέμε πια «Σας αγαπάω μαμά και μπαμπά»,  καλό θα ήταν να το αλλάξουμε όσο προλαβαίνουμε.

Κατά βάθος όλοι μας θαυμάζουμε ξεχωριστά στον καθένα τη δύναμη που είχε να μας μεγαλώσει, έχοντας κι αυτός με τη σειρά του τα δικά του προβλήματα κι υπήρξαν στιγμές που έπαυε να πιστεύει στον εαυτό του, όμως ποτέ μα ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει στο ότι πρέπει να είναι ο καλύτερος γονιός για το παιδί του, για σένα. Πως εκείνες τις στιγμές που εσύ για τους δικούς σου λόγους δεν ήσουν καλά και του μίλησες άσχημα εκείνος δε σου κράτησε κακία ούτε για ένα λεπτό κι αν στεναχωρήθηκε ήταν κάτι που γρήγορα ξεχάστηκε, μα με ένα αστείο για να σπάσει ο πάγος, μα με μια αγκαλιά, ένα φιλί.

Για όλα αυτά που είσαι σήμερα ευθύνονται εκείνοι οι δύο άνθρωποι που σε αγαπάνε περισσότερο από οποιονδήποτε και δε λογαριάζουν τίποτα και κανέναν μπροστά στη δική σου ευτυχία. Αξίζει να τους θαυμάζουμε γι’ αυτή την απέραντη δύναμη, για την υπομονή, τη θέληση και το κουράγιο να μας πλάσουν απ’ την αρχή και να μας καμαρώνουν τώρα μεγαλώνοντας λες κι είμαστε οι καλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο.

Για αυτά κι άλλα τόσα αξίζουν το «Σ’αγαπώ μας» που δεν πρέπει ποτέ να θεωρούμε δεδομένο. Μην ξεχνάμε πως όσο μεγαλώνουμε εμείς, εκείνοι μικραίνουν και θα φτάσουν σε ένα σημείο να μας χρειάζονται. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για τους ανθρώπους που αγαπάμε όσο τίποτα. Για την κρυφή μας δύναμη…Για τους γονείς μας…