Κάποια πράγματα τα νιώθεις απ' την αρχή

Ο έρωτας έρχεται απροειδοποίητα, ίσως με την πρώτη ματιά, ίσως πάλι και όχι. Πιστεύω στους μεγάλους έρωτες που εξελίσσονται σε μεγάλες αγάπες, πρεσβεύω τον έρωτα με την πρώτη ματιά. Έρχεται και μας βρίσκει για να ανατρέψει τα στερεότυπα, τις πεποιθήσεις και τους αυτοπεριορισμούς μας και μόνο τότε είναι  αληθινός κι ολόκληρος.

Δυο άνθρωποι άγνωστοι κι όμως τόσο οικείοι μεταξύ τους σαν να γνωρίζονται καιρό. Μια επικοινωνία άκρως συμβατή. Δυο βλέμματα που μόλις συναντηθούν ήδη γνωρίζουν τη μοίρα τους. Και δυο σώματα που μόλις ενωθούν εκρήγνυνται. Μια χημεία μοναδική.

Είναι αυτή η αδιόρατη έλξη του σώματος και της ψυχής που σε προκαλεί στην ανακάλυψη του άλλου, αλλά και του εαυτού σου. Οι αισθήσεις εγείρουν κι οδηγούν αυτή την έλξη και τότε η φωνή, η μυρωδιά, το άγγιγμα, το βλέμμα γίνονται βέλη στο τόξο του έρωτα.

Ναι, μιλάω για εκείνον τον άνθρωπο που ήρθε στη ζωή σου ξαφνικά και με τον τρόπο του σε έκανε να τον αγαπήσεις. Για εκείνον που άφησες να μάθει τα κουμπιά σου, που απ’ την αρχή ένιωθες δίπλα του ασφαλής. Μπορεί στην αρχή να μην έμοιαζε καν με έρωτα παρά μόνο με ένα ανεξήγητο ενδιαφέρον, αργότερα όμως εξελίχθηκε σε ό,τι πιο βαθύ έχεις νιώσει ουδέποτε στη ζωή σου.

Ήρθε και ανέτρεψε, κατέρριψε, έθεσε καινούρια πιστεύω στη ζωή σου. Ήρθε για να σε βγάλει απ’ τη ρουτίνα σου. Απ’ την αρχή τον νοιάστηκες παραπάνω από το φυσιολογικό, απ’ την αρχή έδωσες και την ψυχή σου για να δεις ένα του χαμόγελο. Για κάποιο λόγο ένιωθες πως ό,τι κι αν κάνεις για εκείνον το αξίζει. Δε σκέφτηκες λεπτό μήπως δίνεις πολλά, μήπως είναι νωρίς, μήπως πληγωθείς, μήπως τελικά δεν τα αξίζει.

Όταν ήσουν μακριά του, σου έλειπε θανάσιμα. Όταν ήσουν κοντά του, κοιτούσες το πόσο γρήγορα μπορεί να  περνάει η ώρα και ίσα που προλάβαινες να τον χορτάσεις λίγο ακόμα πριν τον αποχωριστείς και πάλι. Πέντε λεπτά απουσίας του ήταν αρκετά για να σου λείπει πάλι. Μα πώς γινόταν αυτό; Μα φεύγει; Πού πάει; Πάρε στη δουλειά και πες πως αρρώστησες. Δε σε αφήνω να φύγεις. Δεν πας πουθενά!

Έτσι είναι ο έρωτας, επιτακτικός. Ή όλα ή τίποτα, λες . Κι όμως και το τίποτα για έναν ερωτευμένο καταφέρνει να γίνει «κάτι».

Μερικές φορές κάποια πράγματα τα νιώθεις απ’ την αρχή. Όπως ας πούμε τον απόλυτο έρωτα και τις συνέπειές του. Ο απόλυτος έρωτας είναι σαν ένας αγώνας δρόμου, μη χάσεις καμία στιγμή από όσες γεννήσει αυτός, ξεχνώντας όλες τις -γήινες και μη- υπάρξεις γύρω σου, και θέλοντας να κρατήσεις όλο αυτό το τέλειο περιπετειώδες παραμύθι ζωντανό αφού μόλις αυτό άρχισε κατάλαβες πως είσαι κι εσύ ζωντανός τελικά!

Μαζί του ένιωσες πως θα φτάσεις ως το τέρμα, πως βρέθηκε ο άνθρωπος που κούμπωσες, πως δε θες τίποτα άλλο πια. Είναι από εκείνες τις ιστορίες ανθρώπων που καταλήγουν μέχρι τα βαθιά γεράματα μαζί κι όχι δε θα πιστέψω ποτέ ότι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια.

Υπάρχουν όμως κι έρωτες που δεν επιβιώνουν μαζί. Ίσως γιατί είναι από εύφλεκτο υλικό κι οι δυο τους φτιαγμένοι και το πάθος του ενός για τον άλλον είναι αρκετό για να τους γεμίσει με ανασφάλεια, φόβο και ζήλια, αρκετά για να καταστρέψουν οτιδήποτε χτίζουν με κόπο μεταξύ τους.

Είναι κι αυτοί οι έρωτες που ενώ το νιώθεις εξαρχής, αρνείσαι να πιστέψεις πως δε γίνεται να κρατήσει ένα τέτοιο συναίσθημα. Πως είναι άδικο. Οι άνθρωποι τα δυνατά συναισθήματα τα νιώθουν απ’ την αρχή. Αγγίζουν το μέσα τους, ακουμπάνε στη ψυχή τους, ψιθυρίζουν στο μυαλό τους. Δεν έχει σημασία το τέλος παρά μόνο η διαδρομή.

Τέτοιοι έρωτες τα ζουν όλα στην υπερβολή τους. Κι αν δεν επιβιώσουν από αυτό το τσουνάμι συναισθημάτων, κι αν το παλέψουν και δεν τους βγει, θα ‘χουν να λένε πως το έζησαν… Υπάρχουν όμως κι ιστορίες που τελείωσαν με το «μαζί» κι όχι με το «χώρια», ίσως γιατί δε φοβήθηκαν αυτό που ένιωσαν, ίσως απλά γιατί τους το χρωστούσε η ζωή.