Αν σε έχουν απογοητεύσει όλα τα γκομενάκια η λύση είναι το "sologamy"

Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλους όσοι έχουν αποδεχτεί το είναι τους, περνάνε γαμάτα, είναι ερωτευμένοι με την πάρτη τους μέχρι που θα παντρεύονταν τον εαυτό τους- κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μη σου φαίνονται κουλά αυτά που σου λέω, γιατί όλο και συχνότερα άνθρωποι παντρεύονται τον εαυτό τους. Συγκεκριμένα, η τάση αυτή ονομάζεται sologamy ή autogamy και πρωτοεμφανίστηκε με την Linda Baker το 1993.

Στην ουσία αυτός ο γάμος δεν πραγματοποιείται σε κάποια εκκλησία καθώς δεν έχει αναγνωριστεί από το κράτος, όμως η τελετή μπορεί να πραγματοποιηθεί από κάποιο κοντινό άτομο της νύφης ή του γαμπρού, σε ένα σπίτι ή σε ένα εξοχικό, με καλεσμένους. Κι αν κι οι ως τώρα καταγεγραμμένες περιπτώσεις αφορούν μόνο γυναίκες, είναι μια συνθήκη που δεν περιορίζεται σε κάποιο φύλο.

Την Linda Baker διαδέχτηκαν κι άλλες γυναίκες αργότερα, όπως η Ολλανδέζα Jennifer Hoes το 2003, η  Brittany Rist το 2021 στην αυλή του σπιτιού της, η Danni Adams το 2022 στο Sanford της Φλόριντα και η Ena Jones, που παντρεύτηκε τον εαυτό της στα 50α γενέθλιά της το 2020, η οποία θα ανανεώσει τους όρκους της στα 55α γενέθλιά της. Το 2011, μάλιστα, 10 γυναίκες από το Μπιλμπάο της Ισπανίας συγκεντρώθηκαν για να δηλώσουν την αυταγάπη τους και ότι πρόκειται να παντρευτούν τον εαυτό τους, άρα πρόκειται για κανονικότατο κίνημα περί αποδοχής κι αυτοφροντίδας, κι ενδεχομένως να έχει κι επουλωτικές ιδιότητες, όσο αστείο κι αν μοιάζει εκ πρώτης σε μερικούς.

Εντυπωσιακό και το παράδειγμα της Dorothy Fideli, που, ενώ ήταν μόνη της 5 δεκαετίες, στα 77 της αποφάσισε να παντρευτεί τον εαυτό της με λίγους καλεσμένους και τα δυο της παιδιά. Οι δηλώσεις της ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσες: «Ένιωθα όμορφα, σαν να είχα κερδίσει ένα λαχείο ή κάτι τέτοιο. Ένιωθα σαν βασίλισσα. Ένιωθα σημαντική για τον εαυτό μου, σαν να ήμουν κάποια. Είναι δύσκολο να εξηγήσεις το συναίσθημα, πρέπει να το νιώσεις στην ψυχή σου.» 

Το ενδιαφέρον σε αυτή την τάση είναι να ασχοληθούμε με τις δηλώσεις όσων το τόλμησαν, οι οποίες αναφέρουν μεταξύ άλλων ότι η απόφαση να παντρευτούν τον εαυτό τους ήταν ό,τι πιο σημαντικό έχουν κάνει στη ζωή τους. Μία εξ αυτών, μάλιστα, χαρακτηρίζει αυτή την κίνηση ως τελετή αφοσίωσης ψυχής. Πρόκειται για ανθρώπους που, είτε δεν καλύφθηκαν συναισθηματικά από έναν σύντροφο είτε θεώρησαν ότι κανείς άλλος δεν είναι ικανός και κατάλληλος να τους φροντίσει καλύτερα από τον ίδιο τους τον εαυτό.Ενδεχομένως να έχασαν έναν σύντροφο ζωής ή να μη βρήκαν αυτό που έψαχναν γύρω τους, αλλά μέσα τους. Θα μπορούσε η κίνηση αυτή να αποτελέσει κι ως μια διαδικασία επούλωσης τραύματος κι αποδοχής του νέου εαυτού ενός ανθρώπου από τον ίδιο για τον ίδιο. Χίλιοι συμβολισμοί για χίλιες διαφορετικές περιπτώσεις.

Σε υπόβαθρο καθαρά κοινωνικό, η τάση αυτή πολεμά και στα στερεότυπα που θέλουν ένα ζευγάρι δύο ατόμων να παντρεύεται στην εκκλησία ή στο δημαρχείο, δίνοντας αιώνιους όρκους αγάπης. Η πιο σημαντική κι ουσιαστική -για μένα τουλάχιστον- εξήγηση, όμως, είναι η ανάγκη τους να προχωρήσουν θέτοντας δικούς τους κανόνες. Βρίσκουν το πραγματικό νόημα, αφού δεν περιμένουν κανέναν/καμία σύντροφο για να τους δώσει όσα αξίζουν κι επιθυμούν, αλλά μαθαίνουν οι ίδιοι να αγκαλιάζουν και να λατρεύουν τον εαυτό τους.

Για όποιον λόγο και να θελήσεις να παντρευτείς τον εαυτό σου, εγώ είμαι μαζί σου. Μια ζωή την έχουμε και την ξοδεύουμε όπως και με όποιον θέλουμε. Κι ίσως αυτό το άρθρο να είναι η αφορμή να σε αγαπήσεις λίγο παραπάνω, βλέποντας τον συμβολισμό πίσω από αυτή την ιδέα. Γιατί κι από τα πιο τρελά και παράδοξα, προκύπτουν τα πιο βαθιά κι ουσιαστικά.