Αγκάλιαζε τις καταστροφές σου

Εμείς θα πάμε κόντρα στα συνηθισμένα κι όχι μόνο θα αγκαλιάσουμε τις καταστροφές μας, αλλά και θα τις ερωτευτούμε παράφορα! Μας έμαθαν να απολογούμαστε και να απωθούμε βαθιά μέσα μας την ενοχή. Έχεις αναρωτηθεί αν υπάρχει κάτι πιο τοξικό απ’ αυτήν; Η ενοχή μας διαιρεί, μας κομματιάζει και μας αποξενώνει βίαια απ’ τον εαυτό μας. Ξέρεις γιατί; Επειδή η ενοχή δε σ’ αφήνει να πάρεις το μάθημά σου. Σε απασχολεί με το να σε μαστιγώνει. Και, φυσικά, από τα πολλά χτυπήματα σε ζαλίζει.

Χωρίς ενοχή, όχι μόνο δεν είσαι αναίσθητος, αλλά κι οι πιθανότητες να κοιτάξεις με καθαρά μάτια την αλήθεια σου, είναι αδιαμφισβήτητα περισσότερες. Η κάθε αλήθεια περιμένει με προσμονή την προσοχή σου κι η αλήθεια δεν έχει θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Είναι ουδέτερη. Μην κοιτάς που το μυαλό κυνηγά ερμηνείες και συμπεράσματα. Κοίτα να δεις, λοιπόν, που οι καταστροφές είναι, τελικά, οι πιο συναρπαστικοί σου σύντροφοι!

Μέσα από έναν όλεθρο παθαίνεις σοκ με τα πρόσωπα του εαυτού σου, που ούτε καν υποπτευόσουν πως είχες. Το σοκ αυτά θα σε οδηγήσει κάποια στιγμή να αντιληφθείς πως όλοι έχουμε μέσα μας πολλούς εαυτούς. Θα ξεκινήσει, έτσι, ένα ταξίδι κατανόησης προς εσένα και κατ’ επέκταση και προς τον κόσμο γύρω σου. Αυτό λειτουργεί σαν εξίσωση. Όσο θα γνωρίζεις εσένα, τόσο θα μαθαίνεις και τους άλλους, πράγμα πανέμορφο, γιατί σιγά-σιγά αντί να κρίνεις, θα νιώθεις και θα αφουγκράζεσαι.

Μέσα απ’ τις καταστροφές σου θα προσθέσεις μέλη στην οικογένειά σου. Ποιοι σε κατάλαβαν και μέσα στον τυφώνα σε κοίταξαν στα μάτια και σου είπαν «Είμαι εδώ για ‘σένα, μη φοβάσαι τίποτα»; Πλέον ξέρεις ποιους θα τιμήσεις με περίσσια αγάπη. Δοκιμάστηκαν οι φιλίες κι οι σχέσεις σου. Κι όχι μόνο είδες εσύ ποιοι είναι οι άνθρωποί σου, αλλά κι όσοι μοιράστηκαν μαζί σου την καταστροφή, συνειδητοποίησαν πόσο σε νοιαζόντουσαν τελικά.

Απ’ το χάος που θα επιβιώσεις θα εκτιμήσεις τα όρια που μόλις έσπασες. Εσύ μπορεί να έλεγες ότι δε θα άντεχες να ζήσεις κάτι τέτοιο κι εν τέλει έζησες αυτό και χειρότερο. Και τα κατάφερες! Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και μουρμουράς, στον έως τώρα κρυμμένο εαυτό σου, «τι λες τώρα;». Στο σαμποτάζ του νου σου, απάντησες στα ίσα και με βλέμμα ευθύ.

Κι έπειτα, θα μπορείς πια να ζωγραφίζεις κουκουβάγιες όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, γιατί μετά απ’ όλα αυτά, ναι, είσαι κομματάκι σοφότερος και κανείς δεν μπορεί να σου το πάρει αυτό. Είναι τεράστιο απόκτημα και θα το εφαρμόσεις σε όποια άλλη παρόμοια δυσκολία σου βάλει τρικλοποδιά. Το τίμημα ήταν ακριβό, μα τα κατάφερες.

Θα εξοικονομείς όλη αυτήν την ενέργεια που θα σπατάλαγες σε ατέλειωτους κι ανούσιους εσωτερικούς διαλόγους αυτομαστιγώματος σε εποικοδομητικές σκέψεις και δράσεις. Πώς σου φαίνεται αντί να σιγοψιθυρίσεις «τι μαλακία έκανα πάλι!» να αναρωτηθείς «τι μ’ έκανε να πράξω έτσι;». Οι συνειρμοί που έπονται, σε όποια απ’ τις δύο φράσεις, θα καθορίσουν και τη συνέχεια.

Θυμήσου πως το μυαλό έχει πάρει διδακτορικό στις επαναλαμβανόμενες παγίδες. Με ό,τι το θρέψεις, στο δεκαπλάσιο θα στο ανταποδώσει. Πρόσεξε καλά, λοιπόν, πού στρέφεις την προσοχή του. Επειδή πια έχεις καταστραφεί πολλές φορές, μπορείς και τον δαμάζεις. Η προσοχή σου τώρα θα ‘ναι περισσότερο στραμμένη στις έξυπνες σκέψεις κι όχι στις ανακυκλωμένες.

Φίλα με πάθος, λοιπόν, τις καταστροφές σου γιατί εκείνες σε λάτρεψαν πολύ πιο πριν. Άνοιξε το μέσα σου και λάβε από αυτές!