Αν δε σπάσουμε πώς θα κολλήσουμε;

Μας μάθανε να μην τσακωνόμαστε απενεχοποιημένα. Μας μάθανε να τρέχουμε μακριά απ’ τις συγκρούσεις. Το σχολείο, η μάνα μας, ο πατέρας μας, η γιαγιά μας, μα, κυρίως, το ίδιο μας το υποσυνείδητο. Μας ενστάλαξαν την αποφυγή εντάσεων κι άβολων καταστάσεων. Η φόρμουλα πέτυχε τόσο πολύ που στον βωμό της επιφανειακής μας ψυχικής γαλήνης, θυσιάσαμε την πραγματική κι ουσιώδη εσωτερική μας ισορροπία. Κι αυτή δεν προέρχεται απ’ τα στάσιμα νερά της απάθειας, αλλά απ’ την ενεργή συμμετοχή στις ζυμώσεις που διέπουν τη διαφορετικότητα.

Αν μας ρώταγαν ποιο είναι το μυστικό μιας αυθεντικής σχέσης, θα απαντούσαμε σίγουρα πως έχει άμεση σχέση με τον τρόπο που διαφωνούμε. Εκεί βρίσκονται όλες οι ρίζες του δέντρου που τρέφουν τις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους. Αυτές οι ρίζες διψούν και χρειάζονται καθαρό νερό. Όσο πιο βαθιές στη γη, τόσο πιο αγέρωχο και μακρόβιο το δέντρο. Έτσι κι εμείς. Όσο πιο παραγωγικές οι διαφωνίες μας, τόσο πιο βαθιές οι ρίζες της σχέσης μας.

Υπάρχουν, όμως, παραγωγικές διαφωνίες; Κι αν ναι, γιατί σπανίζουν; Μα γιατί μας ταρακουνούν στο βάθος του είναι μας. Κάπου εκεί, στο βάθος, κατοικεί η ανάγκη μας για αποδοχή κι αγάπη, με πρωταγωνιστές κυρίως τους άλλους αντί για εμάς. Προκειμένου, λοιπόν, να μας αποδέχονται και να μας αγαπούν, είναι καλύτερα να κλείνουμε το στοματάκι μας και να μην εκφράζουμε αυτό που αληθινά σκεφτόμαστε. Γιατί αυτό που αληθινά σκεφτόμαστε ίσως είναι το μπουρλότο στη φωτιά της αμφισβήτησης που τόσο διαολεμένα αποφεύγουμε. Είναι εκείνο που ίσως θέσει απρόκλητα ερωτήματα, σε κρίσιμα σημεία της ζωής μας.

Φαντάζεστε, όμως, έναν κόσμο με περισσότερους τσακωμούς και λιγότερα πισώπλατα μαχαιρώματα; Φαντάζεστε έναν κόσμο με περισσότερο αυθορμητισμό σε κάθε είδους σκέψεις και λιγότερα κουτσομπολιά; Φαντάζεστε έναν κόσμο όπου δε θα φοβόμαστε πως θα χάσουμε κάτι απ’ τη σχέση μας, αν τσακωθούμε; Φαντάζεστε έναν κόσμο, με περισσότερη αγάπη, μετά από έναν τσακωμό και λιγότερα μούτρα; Λέμε πως ζούμε σ’ έναν μοντέρνο αιώνα και μια προχωρημένη εποχή, μα ακόμα έχουμε απόσταση να διανύσουμε για μια αυθεντική ελευθερία, όπου μέρος της θα ‘ναι να αγκαλιάσουμε κι αυτό το κομμάτι μέσα στο παζλ που συνθέτει την επικοινωνία μας.

Έχει τύχει σε όλους μας να θέλουμε να τσακωθούμε ώστε να πάμε ένα βήμα παρακάτω τη σύνδεσή μας μ’ έναν άνθρωπο κι εκείνος να είναι απαθής ή αμίλητος. Έχει επίσης τύχει να τσακωνόμαστε ανοιχτά κι έντονα κι αμέσως μετά να νιώθουμε πως κερδίσαμε μια μάχη. Τη μάχη ενάντια στις απατηλές προσδοκίες που μας τύφλωσαν από παιδιά. Τη μάχη στην άκαμπτη πεποίθηση πως οφείλουμε πάντα να συμπεριφερόμαστε υπό το καθεστώς κάποιου αόρατου βιβλίου με υπογραμμισμένες νόρμες.

Αγωνιζόμαστε να ‘μαστε ο εαυτός μας γιατί τελικά επιλέγουμε να δείχνουμε τα φωτεινά μας σημεία και, σύμφωνα με αυτά, οι καβγάδες δε βγάζουν πουθενά. Όποιος είναι απαθής ή αμίλητος σ’ έναν τσακωμό, χάνει την έσχατη απόλαυση της ολοκληρωτικής σύνδεσης κι αποδοχής. Κι αυτό είναι θανάσιμο λάθος, γιατί πατάει γκάζι σε επιλογές ακατάλληλων ανθρώπων, που ποτέ δε θα μάθουμε πραγματικά αν γούσταραν όλο μας το είναι.

Αν είσαι απ’ αυτούς που αφήνουν τους άλλους να τσακώνονται μόνοι τους, τότε πάρε την επόμενη πτήση για την απελευθέρωση, ποτέ δεν είναι αργά. Αν είσαι απ’ αυτούς που τσακώνονται ακόμη και με τον περιπτερά για το χρώμα αναπτήρα που σου ‘δωσε, τότε βρες τις κατάλληλες στιγμές κι ανθρώπους  να τσακωθείς. Το σίγουρο είναι πως αν αναλογιστείς ποιοι είναι οι σημαντικότεροι άνθρωποι αυτή τη στιγμή στη ζωή σου, σίγουρα θα συμπεριλαμβάνονται στο ιστορικό σας στιγμές επικών τσακωμών που κατέληξαν σε αγκαλιές και μετέπειτα σε γέλια κι ιστορίες άξιες να ειπωθούν.