Πες μου τι ποστάρεις να σου πω ποιος είσαι -ή μάλλον πες μου πόσο συχνά ποστάρεις να σου πω καλύτερα ποιος θέλεις να είσαι. Κανείς δεν ξεφεύγει απ’ την αντανάκλαση του εαυτού του μέσα απ’ τα social media. Όχι, δεν αναφέρομαι σ’ αυτό που νομίζεις πως φαίνεται, αλλά σ’ αυτό που αναπόφευκτα φαίνεται, δηλαδή στον αληθινό σου εαυτό! Όσο κι αν οι δράσεις μας θέλουμε να προωθούν την ιδεατή μορφή του εαυτού μας, κάτι τέτοιο δε συμβαίνει.
Αν ποστάρεις, λοιπόν, ό,τι σου έρχεται στο μυαλό και το κάνεις και συνέχεια, τότε αποζητάς έντονα την προσοχή και τις αντιδράσεις -με κάθε κυριολεκτική και μεταφορική έννοια. Αυτό είναι κάτι που κραυγάζει και λέγεται ανασφάλεια. Δεν κρύβεται και δεν καμουφλάρεται. Είναι τρομερή η δύναμη του ξεμπροστιάσματος των social, όταν ειδικά νομίζουμε ότι εμείς επιλέγουμε κι ελέγχουμε την εικόνα μας. Τα social είναι ένας τέλειος προσομοιωτής της πραγματικότητας κι όποιος το αντιληφθεί αυτό ίσως μπορέσει να κάνει μια άκρως παραγωγική αυτοκριτική! Όλοι μας έχουμε κοιτάξει ποσταρίσματά μας πριν από χρόνια κι έχουμε θελήσει να αυτομαστιγωθούμε. Γιατί; Γιατί είδαμε μετά από καιρό, δηλαδή από απόσταση, τι προβάλλαμε.
Και πάμε τώρα και στην άλλη όψη, τους αφανείς και παθητικούς συμμετέχοντες που τρέμουν τις αντιδράσεις και προτιμούν να παρατηρούν αθόρυβα…
Τα δύο άκρα, όμως, όσο κι αν μοιάζουν να διαφέρουν, ανήκουν στο ίδιο νόμισμα, στο φόβο και την ανασφάλεια. Είναι ακριβώς το ίδιο, όπως όταν μοιραζόμαστε στιγμές με μια παρέα. Εμφανίζεται συχνά αυτός που δε σταματάει να μιλάει, να λέει ατάκες και να φλυαρεί, καθώς κι αυτός που κάθεται στη γωνία κι ακούει ενώ θα ήθελε τόσο να συμμετέχει πιο ενεργά. Είτε ζητιανεύουμε τις αντιδράσεις είτε τις αποφεύγουμε, βρισκόμαστε εκτός ισορροπίας. Η ζωή είναι μια άσκηση ακροβασίας. Όποιος χάνει την ισορροπία του, πέφτει και φτου κι απ’ την αρχή. Άλλοι μαθαίνουν γρήγορα, άλλοι αργούν. Άλλοι συνεχίζουν να εξασκούνται κι άλλοι τα παρατάνε.
Η αλληλεπίδρασή μας με τους άλλους, είναι ο πιο καταλυτικός τρόπος να αναπτυχθούμε, να δούμε τον εαυτό μας καθαρά, αλλά κυρίως να τον βρούμε γιατί θα χρειαστεί να τον εκθέσουμε. Αυτή, όμως, είναι και παράλληλα η μαγεία των σχέσεων και των μηνυμάτων που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας. Η έκθεση αποτελεί πάντα ρίσκο, πόσο μάλλον η υπερέκθεση. Τα social κι ο τρόπος που εκθέτουμε μικρά και στιγμιαία κομματάκια του εαυτού μας μαρτυρούν, χωρίς ελαφρυντικά, κάποια σκοτεινά μας σημεία.
Κάπου κρυφοκοίταξα μια συνταγή κι έλεγε: Για να βρεις τις αντιδράσεις που θες, κάνε κι άλλους φίλους, βγες έξω, ταξίδεψε, μοιράσου, ερωτεύσου -γιατί εικονικά θα παίρνεις κάλπικη ικανοποίηση. Εκεί βρίσκεται η πραγματική αποδοχή που ψάχνεις∙ στα μάτια που σε κοιτάζουν, στην αγκαλιά που σε τυλίγει, στις ατελείωτες κουβέντες που θα ταυτίζεσαι και θα ταυτίζονται μαζί σου. Επίσης θα σε βρεις στα γέλια, στην τσατίλα που θα νιώσεις και θα νιώσουν μαζί σου, στις διαφωνίες και στα μονοιάσματα. Εκεί θα σε βρεις ολόκληρο κι όχι αποσπασματικά, γιατί δε θα επιλέγεις πόσο να εκτεθείς.
Όταν η αποδοχή κι η αγάπη έρθουν από πραγματικές σχέσεις που επιτρέπουμε στον ευάλωτο εαυτό μας να βγει στην επιφάνεια, μόνο φως κι ηρεμία γεμίζει η καρδιά μας. Έχεις, άραγε, φανταστεί πόσοι θα ήθελαν να γνωρίσουν το άτομο που κρύβεται πίσω από αυτά που ποστάρει;
Κάνε τα social εργαλείο σου.
Πάρε το κοντάρι κι ανέβα στο σκοινί…
Συντάκτης: Πάολα Ανδριωτάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
