Να εκδηλωθούμε κι ας παρεξηγηθούμε!

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που καταφέρνουν να ζεστάνουν όποιο χώρο βρίσκονται κι όποια καρδιά πλησιάσουν. Είναι αυτοί που θα σε αγγίξουν ανθρώπινα όταν το νιώσουν, αυτοί που θα σου χαμογελάσουν αβίαστα και που θα μοιραστούν άφοβα.  Όχι, δεν αναφέρομαι στους θρασείς εκδηλωτικούς και στους διαχυτικούς χωρίς τακτ. Οι μεν, είναι πηγή πραγματικής έκφρασης ενώ οι δε, ανασφάλειας.

Το τίμημα που πληρώνουν οι πολύ εκδηλωτικοί άνθρωποι είναι πως συχνά παρεξηγούνται καθώς τα μηνύματα που λαμβάνουν οι άλλοι, παρερμηνεύονται. Ακόμα και οι ίδιοι ακροβατούν ανάμεσα στην πηγαία τους έκφραση και τις λανθάνουσες ερμηνείες των άλλων. Δυσκολεύονται όμως να συγκρατηθούν, να φρενάρουν και να φιλτράρουν αυτά που θέλουν να εκδηλώσουν. Το’χουν κάνει γιατί πολλοί τους είπαν ότι ξεπέρασαν τα όρια. Έχουν αισθανθεί ένοχα γιατί θεώρησαν πως αυτοί δημιούργησαν λάθος εντυπώσεις. Έχουν απολογηθεί και έχει χρειαστεί να δώσουν εξηγήσεις γιατί και οι ίδιοι ξέχασαν πως ένα μήνυμα αποτελείται από δέκτη και παραλήπτη.

Το πιο ενδιαφέρον γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι πως γίνονται καθρέφτης των αναγκών των άλλων, επειδή η γλυκιά τους προσήνεια είναι αυτό που έψαχναν για να γαντζωθούν. Όσοι έχουν ανάγκη να πάρουν, βλέπουν σ’ αυτά τα άτομα ακριβώς αυτή την δυνατότητα. Όσοι έχουν ανάγκη από ερωτικό ενδιαφέρον για παράδειγμα, μπορεί πολύ εύκολα να νομίζουν πως το βρήκαν. Η διαστρέβλωση του μηνύματος έρχεται και κουμπώνει με όλα όσα χρειάζονταν και έψαχναν. Η ανάγκη θολώνει την αλήθεια και μεταφράζει με λάθος λεξικό.

Επιπλέον, σε μία κοινωνία που μέσα στο υποσυνείδητο της, επικρατεί το μοτίβο της αδράνειας, της μαμάς αλλά και ο φόβος κριτικής κι απόρριψης, απορρέει ο φόβος της παρεξήγησης και η αυτολογοκρισία. Όχι μόνο υπάρχει συνεχής καθοδήγηση και στρατηγική που σμιλεύει τον τρόπο που εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας, αλλά ακόμα και αν γλυτώσουμε από το σύστημα, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όλους αυτούς που κράζουν. Μπορεί κάποιος να μας πει που πουλάνε ένα εγχειρίδιο μη παρεξηγήσιμης και σωστής συμπεριφοράς να πάμε να το αγοράσουμε;

Αγαπάμε την καθαρή διαχυτικότητα που δεν αποσκοπεί κάπου γιατί είναι αυθόρμητη. Την αγαπάμε κι ας πρέπει να την υπερασπιζόμαστε μέσα στα όρια της σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς. Θαυμάζουμε αυτούς που δεν άλλαξαν για να πάψουν να παρεξηγούνται, και εμπνεόμαστε από τον ακομπλεξάριστο χαρακτήρα τους. Δε δείχνουν για να πάρουν κι ούτε δείχνουν υπό ορισμένες συνθήκες. Είναι έτσι. Είναι η μυρωδιά τους τέτοια κι από όπου κι αν περάσουν την αφήνουν. Αν συμπαθήσουν κάποιον, θα του ακουμπήσουν τον ώμο κι ας τον γνώρισαν πριν από μισή ώρα. Αν ταυτιστούν μαζί σου, θα σε αγκαλιάσουν σφιχτά και απενοχοποιημένα. Αν ερωτευτούν δε θα χρειαστεί να τους παρεξηγήσεις, γιατί θα το εκδηλώσουν.

Ο κόσμος μας θα ήταν πιο ενδιαφέρων, πιο ζωντανός, πιο ανόθευτος και λιγότερο πολύπλοκος και στημένος, αν αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν η μειονότητα. Όποιος τους συναντήσει στο δρόμο του, είτε θα απολαύσει την εγγύτητα που θα αγγίξει την καρδιά του -χωρίς περαιτέρω συμπεράσματα- είτε θα παριστάνει το θύμα του, είτε μέσα από αυτόν θα αναγνωρίσει τις ανέκφραστες κι ανεκπλήρωτες ανάγκες του. Για το τελευταίο χρειάζεσαι καθαρή ματιά και περίσσιο θάρρος.