Εκτιμάμε το λιτό κι αυθόρμητο φλερτ

Να ξέρετε πως εκτιμάμε το μίνιμαλ πέσιμο. Το απλό. Χωρίς σαχλές και κοινότυπες ατάκες που ανούσια προσπαθούν να εντυπωσιάσουν. Δε θέλουμε να εντυπωσιαστούμε, να είστε αληθινοί θέλουμε! Ο τρόπος προσέγγισης κρύβει συνήθως πολλά. Όσο περισσότερο το κουράσετε μέσα στο μυαλό σας και το επεξεργαστείτε, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το ξενέρωμά μας γιατί η προσέγγιση δε θα είναι πια αυθόρμητη.

Το να νιώσουμε ότι αρέσουμε σε κάποιον σίγουρα μας ευχαριστεί, ακόμη κι αν αυτός που μας πλησιάσει κομπιάσει ή χάσει τα λόγια του. Κι όμως, αυτή η γλυκιά ντροπή και αμηχανία είναι που ίσως μας γοητεύσει τελικά. Είναι μακράν πιο αυθεντικό και ειλικρινές ένα διστακτικό βλέμμα και λίγα άτσαλα λόγια, παρά πολλές και καλοστολισμένες κουβέντες. Είναι πολύ πιο ερωτικό να προσέχεις και να ξέρεις τι λες γιατί η σωστή χρήση του λόγου στο φλερτ αποτελεί ισχυρό προνόμιο γοητείας.

Από την άλλη, δε λέμε να εκμηδενίσουμε και εντελώς τους κραυγαλέους και υπερβολικούς τύπους ανθρώπων που πριν τελειώσουν τη μία ατάκα, έχουν ξεφουρνίσει την επόμενη. Δίνουμε συγχωροχάρτι υπό μία βασική προϋπόθεση. Να νιώσουμε τουλάχιστον ότι μας γουστάρει κι όταν του απαντήσουμε κι εμείς λεκτικά να πιάσει το νόημα και να σταματήσει αυτές τις υπερβολές. Είναι σημαντικό να καταλαβαίνει πότε πρέπει να πει το καθετί, πότε να κάνει τη προσέγγιση και πότε να απομακρυνθεί.

Ας σταθούμε, όμως, λίγο σε μια επίκαιρη κατάσταση που εύκολα μας ξεγελά -με ελάχιστες βέβαια εξαιρέσεις. Αφορά τις μάσκες της υποτιθέμενης ασφάλειας. Ζούμε στην εποχή του φαίνεσθαι. Στην εποχή του «δείξε μου τι δημοσιεύεις, να σου πω ποιος είσαι». Στην εποχή που λίγο πριν βγάλουμε τη σέλφι που θα ποστάρουμε, ενώ είμαστε αγουροξυπνημένοι και κατσούφηδες στο κρεβάτι θέλουμε να δείξουμε πόσο «κουλ» περνάμε σπίτι μας ώστε να ικανοποιήσουμε τον εγωκεντρισμό μας. Κανείς μας, όμως, δεν τολμάει να ποστάρει μια σέλφι το πρωί με το που ανοίξει το μάτι του, που ‘ναι σχεδόν σαν πατημένο βαγόνι τραίνου. Κανείς μας δεν αντέχει να εκτεθεί. Οι λογαριασμοί μας στο διαδίκτυο ξεχειλίζουν από ευτυχία κι ομορφιά.

Κι όσον αφορά το ιντερνετικό πέσιμο, εκεί συναντάμε τύπους που χειρίζονται τη συζήτηση και το φλερτ άνετα, ποντάροντας περισσότερο στην προστασία που τους δίνει η απόσταση, αφού όλη η διαδικασία γίνεται από μια οθόνη.

Σ’αυτό το πέσιμο, λοιπόν, θύματα δεν υπάρχουν γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχει καν μάχη. Γιατί δεν υπάρχει μάχη; Επειδή δε συμμετέχει η γλώσσα του σώματος. Και για ποιο λόγο αυτό είναι ασφαλές; Μα γιατί μόνο η γλώσσα του σώματος προδίδει. Μόνο αυτή δεν υπακούει σχεδιασμούς και στρατηγικές. Όταν εμείς μιλάμε λεκτικά, εκείνη μιλά μέσα από τη σιωπή της. Όταν έχουμε άγχος, η νευρικότητα εκφράζεται ακόμα και μέσα από την ταχύτητα που ανοιγοκλείνουμε τις βλεφαρίδες μας. Πόσο άνετο, λοιπόν, μοιάζει να παραμείνουμε σ΄αυτό το ασφαλές και ταυτόχρονα άβολο στάδιο μιας οθόνης; Μοιάζει στ’ αλήθεια τόσο δειλό.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, τελικά γουστάρουμε την τσαλακωμένη αλήθεια. Θα πέσουμε ίσως στην παγίδα αρκετές φορές, θα πιαστούμε στα δίχτυα ενός πανέξυπνου ατακαδόρικου παιχνιδιού, χωρίς ιδιαίτερο βάθος. Στην πορεία, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις όμορφες προθέσεις εκείνων που πράγματι είδαν κάτι σ’ εμάς και θέλουν μας γνωρίσουν περισσότερο. Οι όμορφες προθέσεις είναι αυθόρμητες και δείχνουν ό,τι θέλουν να πουν με πράξεις. Γιατί πιο δυνατή και αξιοθαύμαστη απάντηση από την ίδια την πράξη, δεν έχει.

Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν, ας παραδεχτούμε πως ζητάμε ατσούμπαλα πεσίματα, γεμάτα από άβολα βλέμματα και ασυνάρτητες λέξεις. Ψάχνουμε την πραγματική επαφή, η οποία περιέχει το ύψιστο ρίσκο του να αντέξεις να είσαι ευάλωτος.