Ένα βράδυ με τον μεγάλο μας έρωτα

Σενάριο νούμερο ένα. Έρχεται εκείνη η στιγμή που συναντάς τον μεγάλο σου (και πρώτο σου ίσως) έρωτα μετά από πολλά χρόνια. Νόμιζες πως είχες ξεχάσει αλλά όχι! Η οικειότητα σε πλημμυρίζει. Ξαφνικά η μυρωδιά του, το βλέμμα του, τα δικά σας αστεία, αλλά κι όσα ξέρει για ‘σένα κι εσύ για εκείνον τον άνθρωπο, σας οδηγούν αβίαστα στο κρεβάτι. Απενεχοποιημένα και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Η εξερεύνηση διαιρείται σε γνωστό κι άγνωστο. Ένα κομμάτι σου πηγαίνει στα γνώριμα λημέρια του παρελθόντος, ενώ ένα άλλο βρίσκει κάτι φρέσκο και καινούργιο. Πηγαίνεις ταξίδι στο ίδιο μέρος, αλλά βρίσκεις ενδιαφέρον σε καινούργια δρομάκια και τοπία.

Για λίγο ξεχνάτε τι σας οδήγησε στο τέλος. Το κάστρο που έχτισε κάποτε το μυαλό σου για ‘κείνο τον έρωτα, λιγοστεύει τα οχυρά του. Για λίγο γίνεστε μελοδραματικοί, ενώ ακούραστα εξιστορείτε ιστορίες γέλιου και καταστροφής μέσα στη δική σας αυτοτελή ιστορία. Τελεία δε λέτε να βάλετε! Άλλα θυμάται ο ένας κι άλλα ο άλλος. Κοντράρεστε στις λεπτομέρειες.

Κάπως έτσι, θυμάσαι πόσο διαφορετικά είχατε αντιληφθεί την τότε πραγματικότητα. Ε, για να ‘μαστε κι ειλικρινείς, κάνοντας μαζί εκείνες τις αναδρομές, πετάτε και τις μπηχτές σας με την πρώτη ευκαιρία σε θεματάκια που τότε σας είχαν πειράξει, κάνοντας ακόμα πιο ενδιαφέρουσα τη συνεύρεσή σας. Είναι άκρως απολαυστική αυτή η διασταύρωση παράλληλων διαστάσεων.

Ακριβώς σε ‘κείνο το σημείο είναι που ίσως αρχίσουν να βολτάρουν μέσα σας μερικά ερωτήματα. «Βρε λες;» ή «Κι αν το ξαναδοκιμάζαμε;» Επειδή, όμως, συνταγές στον έρωτα δεν υπάρχουν, ίσως το παρελθόν να αξίζει να μπερδευτεί με το παρόν, δημιουργώντας ένα ευοίωνο μέλλον. Για να συμβεί κάτι τέτοιο απαιτείται κατάλληλο timing, ωριμότητα και διάθεση. Σίγουρα, αποτελεί μια συνταγή για λίγους. Εξίσου κρίσιμο εδώ είναι και το θέμα της οικειότητας. Η ασφάλειά της λειτουργεί σαν μια μεγάλη και ζεστή φωλιά. Μας κρατά αιχμάλωτους, ακόμη κι όταν έχουμε πετάξει μακριά. Αυτό μπορεί να γίνει τόσο μαγνήτης όσο και παγίδα.

Και πάμε στο σενάριο νούμερο δύο. Προσπαθείτε να πείσετε τον εαυτό σας πως δεν είστε στο κρεβάτι με κάποιον αποτυχημένο κλώνο του πρώην σας αλλά με το πρωτότυπο. Μέχρι κι οι κινήσεις θυμίζουν ξώφαλτσο ρεφρέν. Το αποδίδετε στις μετέπειτα σχέσεις του και στις συνήθειες αυτών. Πολλές απ’ τις συζητήσεις σας μοιάζουν μη συμβατές. Το μυαλό σέρνει την καρδιά σε ό,τι ίσως έχει απομείνει απ’ τις σίγουρα καλύτερες αναμνήσεις. Προσπαθεί να ξανανιώσει εκείνες τις υπέροχες στιγμές. Έρχονται, όμως, σαν αναλαμπές, όχι σαν αληθινή πιθανότητα. Εδώ το κάστρο του έρωτα ξεθωριάζει. Η αέναη αλλαγή της ζωής μάς επιβεβαιώνει συνεχώς την κύρια σύστασή της: τη μεταβλητότητα.

Δεν υπάρχει καλό η κακό σενάριο. Υπάρχει μόνο σενάριο Α και σενάριο Β. Αυτό που θέλουμε αδιάλλακτα να υπάρξει είναι το να γουστάρουμε. Σαφώς, στο σενάριο ένα μας παρασέρνει η ρομαντζάδα της επανασύνδεσης με τον πρώτο έρωτα. Είτε συνεχιστεί ως μια ιστορία, είτε μείνει ως ένα ουάου κρεβάτι με κάποιον που κάποτε νιώσαμε τόσα, θα συνδεθούμε με κάτι πολύ όμορφο. Το σενάριο δύο εμπεριέχει το στοιχείο της ξενέρας αλλά και γιατί αυτό να ‘ναι κακό; Αλλάζουμε, μεγαλώνουμε, επανατοποθετούμε τα «θέλω» μας και διαπραγματευόμαστε πιο σκληρά.

Εδώ που τα λέμε, όμως, η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι από μας θα θέλαμε να ζήσουμε ένα βράδυ με τον μεγάλο μας έρωτα. Πώς θα ‘ναι τώρα; Τι θα ‘χουμε να μοιραστούμε μαζί του; Οι πιθανότητες άπειρες για το αποτέλεσμα. Αυτή, όμως, είναι κι η μαγεία της ζωής. Το άπειρο των πιθανοτήτων της!