Φυσικά και θα κοιτάξει, υγιής ο θαυμασμός

Εκεί, λοιπόν, που κάθεσαι με τον άνθρωπό σου, περνάει μια ωραία παρουσία από μπροστά σας. Κοιτάζει, αλλά εσένα δε σ’ αρέσει που κοιτάζει! Δαγκώνεσαι, φουντώνεις, κουνιέσαι αμήχανα, ίσως να ανεβάζεις και πίεση, ενόσω του κάνεις παρατήρηση ή νάζια, αλλά συμβαίνει. Έχει μάτια και κοιτάζει κι άλλα όμορφα, πέρα απ’ τα δικά σου μάτια.

Συνήθως, στο φευγαλέο κοίταγμα του άλλου σ’ ένα ξένο πρόσωπο, λειτουργούμε αντανακλαστικά, με βάση αυτόματες αντιδράσεις που ξεπετάγονται σαν φλεγόμενη λάβα από μέσα μας. Νομίζω πως είναι απόλυτα σαφές τι αποτελεί τη σύσταση αυτής της λάβας∙ ανάγκη υπεροχής, κτητικότητα, φόβος απώλειας, ανασφάλειες και φυσικά η πανταχού παρούσα σύγκριση. Γνωστοί οι δολοφόνοι της εσωτερικής γαλήνης μας ή –για να είμαστε σαφείς– απλά της πραγματικής γαλήνης μας. Βλέπεις, αν ψάχνεις τη γαλήνη μέσα απ’ την επιβεβαίωση, τότε ο δολοφόνος θα σκάει μύτη ξαφνικά κι αναπάντεχα. Θα στέκεται σαν σκιά στα σκοτάδια σου και θα σε περιγελά, ενώ εσύ θα τρέχεις από ‘κείνη να σωθείς. Πάμε να βγούμε λίγο απ’ το μονότονο μοτίβο της μάζας, μπας κι αντικρίσουμε λίγο φως. Θα λατρέψεις να δεις τη σκιά σου να χάνεται.

Πάμε πάλι στη σκηνή που περνά μια σαγηνευτική παρουσία από μπροστά σας. Αν εκείνη τη στιγμή επιλέξεις να αντιδράσεις φιλικά κι έξυπνα, θα καταφέρεις το ταίρι σου να μοιραστεί τη σκέψη του. Φαντάζομαι πως το ρήμα «μοιράζομαι» σε ενδιαφέρει, μιας που αυτό συμβαίνει στο πλαίσιο μιας υγιούς σχέσης. Οι έννοιες «μοιράζομαι» και «σχέση» είναι σιαμαία αδερφάκια.

Φαντάσου, λοιπόν, να αντιδράς χωρίς να παίρνεις καθόλου προσωπικά τον θαυμασμό προς κάποιο άλλο πρόσωπο. Κι όχι μόνο αυτό, φαντάσου να σχολιάζετε και μαζί ένα άλλο πρόσωπο! Προχωρημένο για σένα; Μπα! Άκρως ακομπλεξάριστο κι απενεχοποιημένο. Πόσο απελευθερωτικό είναι να μη χρειάζεται να ντύνεσαι με πουλόβερ το καλοκαίρι; Άνεση, ελευθερία, ειλικρίνεια. Εσείς μαζί κι ο καθένας χωριστά με οδηγό την εμπιστοσύνη. Πάνω απ’ όλα οι ατομικές σας σκέψεις κι αμέσως μετά οι σκέψεις αυτές να ενώνονται αβίαστα μέσα απ’ τη δική σας διάθεση και πρόθεση.

Πήξαμε στις σχέσεις που χτίστηκαν ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον εξωτερικό που δείχνουμε και τον εσωτερικό που κρατάμε για μας. Ας βάλουμε μια γέφυρα επιτέλους! Θα επαναλάβω τη λέξη «απενεχοποιημένα», γιατί ξέρουμε πολύ καλά πού μας οδήγησαν οι ενοχές κι οι δεύτερες σκέψεις μας. Νομίζουμε πως κρυβόμαστε απ’ τους άλλους ενώ κρυβόμαστε από εμάς. Τελικά, τι ψάχνουμε; Το συμβατικό που κουτουλάει συνεχώς σε όρια ή το αληθινό που αναγεννιέται απ’ την υπέρβασή τους;

Ο άνθρωπος που ‘χεις επιλέξει να ‘ναι δίπλα σου αρέσκεται στο όμορφο όσο κι εσύ. Κοιτάζει αλλού όσο κι εσύ. Αυτό δε συνδέεται με απολύτως κανένα τρόπο με το μέσα του ή τα συναισθήματά του για ‘σένα. Αν, όμως, δεν μπορείς να το διαχειριστείς, θα το συνδέσεις εσύ με τα συναισθήματά του για ‘σένα, γιατί πολύ απλά θα αντικρίσει τις πηγές των αντιδράσεών σου -τη ζήλια, τον φόβο, την ανασφάλεια, τη σύγκριση, όλα αυτά που, φυσικά, δε θα μοιάζουν διόλου ερωτεύσιμα.

Όσο απαγορεύουμε ή αντιστεκόμαστε στον έξω από εμάς θαυμασμό, τόσο τον μετατρέπουμε σε μια γλυκιά αμαρτία. Οι γλυκές αμαρτίες είναι ελκυστικές.  Η ίδια η έννοια της αμαρτίας γιγαντώνει την ίδια την πράξη και την διαστρεβλώνει επιτόπου. Σε κάτι φυσικό δε δίνουμε τόση σημασία και το αφήνουμε να περνάει απαρατήρητο.

Είσαι η επιλογή του ανθρώπου σου. Στήριξέ το!  Είσαι η επιλογή του και ξέρεις πως το αξίζεις.  Μην οδηγήσεις εσύ ο ίδιος το ταίρι σου στην έξοδο κινδύνου. Κάνε τη διαφορά με το να μοιράζεσαι με τον σύντροφό σου αυτά που ως τώρα ήταν γι’ αυτόν δύσκολο να μοιραστεί.

Είναι εμπειρία ζωής η φιλική-ερωτική σχέση χωρίς αναστολές κι ανόητους όρους!