Η αγάπη έγινε ριάλιτι σόου κι εμείς ψοφάμε να το βλέπουμε

Καλά-καλά δεν έχουμε ιδέα τι είναι η αγάπη ως έννοια κι εμείς χαζεύουμε ριάλιτι που την έχουν θέσει ως ζητούμενο κι έπαθλο. Ας αναρωτηθούμε σοβαρά, τι ακριβώς παρακολουθούμε -ή μάλλον τι νομίζουμε πως παρακολουθούμε; Μερικά άτομα υπό την ακολουθία καμερών, να γνωρίζονται, να φλερτάρουν κι άντε και στην καλύτερη να φλερτάρουν στ’ αλήθεια. Τι σχέση με την πραγματικότητα μπορεί να ‘χει ένα καλοδουλεμένο μοντάζ λήψεων; Πώς συνδέεται ένα ριάλιτι με αληθινά συναισθήματα και σχέσεις; Ποιες διαστρεβλωμένες πτυχές του είναι μας εξιτάρονται;

Το ανησυχητικό δεν είναι ότι κάτι τέτοιο προβάλλεται σ’ ένα κοινό, αλλά που υπάρχει ένα τόσο τεράστιο κοινό που ανταποκρίνεται σε μία τόσο καλοστημένη υποκρισία. Πάμε τώρα να σκάψουμε λίγο πιο βαθιά. Χαζεύοντας ένα ριάλιτι με επίκεντρο την αγάπη, γαργαλάμε τις πλευρές του εαυτού μας που ζητάνε λίγο κουτσομπολιό, κατινιά κι ίντριγκα. Σαφώς, κι αυτά μέσα μας κατοικούν, κομμάτια μας είναι, και Βούδες δεν είμαστε. Θέλουμε, όμως, αυτά τα κομμάτια μας να τα θρέφουμε και να τα συντηρούμε;

Κάθε φορά που σταματάμε το τηλεκοντρόλ σε ένα τέτοιο θέαμα, επιλέγουμε το ψέμα. Όχι μόνο το επιλέγουμε, αλλά ψοφάμε κιόλας να το παρακολουθούμε! Μας κόβει την ανάσα, σχολιάζουμε τα πάντα, αναστενάζουμε και δημιουργούμε εκδοχές και σενάρια. Καλωδιωνόμαστε με κάθε ανεκπλήρωτη κι απωθημένη εκδοχή του χαρακτήρα μας. Αν είχαμε αντιληφθεί τις μη ικανοποιημένες ανάγκες και τις παράλογες επιθυμίες μας, δε θα αράζαμε ποτέ στον καναπέ με κάτι τέτοιο στις οθόνες μας. Δε θα ενυδάτωναν οι σκηνές που θα βλέπαμε καμία δίψα μας. Θα θεωρούσαμε γελοίο να δείχνουμε ενδιαφέρον για μερικούς εσώκλειστους ανθρώπους που εκπληρώνουν κατά βάση τον πόθο τους για λίγη περισσότερη αναγνωσιμότητα.

Δεν επιτρέπεται καν να μιλάμε για αγάπη, καθώς και για οποιοδήποτε παράγωγο αυτής. Οι ανθρώπινες σχέσεις με πυρήνα την αγάπη δεν έχουν θεατές, αηδιάζουν με κριτικές και σούσουρα και ξερνάνε όταν πρόκειται για σουξέ. Είναι ταπεινές, μοναχικές και διακριτικές. Μεγαλώνουν σε έρημους και παράλληλα γόνιμους λόφους. Θρέφονται αυστηρά και μόνο απ’ τους ίδιους, γιατί εκείνοι τις απαρτίζουν και μόνο αυτούς αφορά. Ξεκάθαρα. Τα μόνα βλέμματα που αντέχουν πάνω τους είναι των ματιών τους. Ξέρουν πως δηλητηριάζονται απ’ τη μικροπρέπεια των άλλων και προστατεύονται. Ποιες κάμερες; Ποιο κοινό; Ποια τηλεθέαση; Ποιο χρηματικό έπαθλο;

Τα μεγάλα κεφάλια της τηλεόρασης απλώς επενδύουν στα ενδιαφέροντά μας. Επενδύουν στις ανθρώπινες αδυναμίες μας. Η πιο ενδιαφέρουσα αντίθεση σ’ όλο αυτό το θέατρο είναι πως όση παρουσία δείχνουμε στις ζωές των άλλων, τόση απουσία διαφαίνεται πως έχουμε στη δική μας. Βέβαια, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως το εύκολο και πάλι νικά. Δεν είναι πιο εύκολο να έχουμε άποψη για τον έξω κόσμο, αντί για τον εσωτερικό μας; Δεν είναι πιο εύκολο να κράζουμε, να γελάμε και να συμπεραίνουμε για τους τρίτους αντί για μας; Εννοείται!

Αν όλη αυτή η κάψα κι η περιέργεια στρεφόταν με την ίδια θέρμη προς τον εαυτό μας, θα ‘χαμε ήδη εξελιχθεί σε ένα άλλο είδος. Πολύ ανώτερο. Αυτό που ήδη ενυπάρχει μέσα μας, δηλαδή, αλλά που εμείς, είτε αγνοούμε είτε ακυρώνουμε.

O Henry Buckle είπε κάτι μαγικό: «Τα μεγάλα μυαλά ασχολούνται με ιδέες, τα μέτρια μυαλά ασχολούνται με γεγονότα και τα μικρά μυαλά ασχολούνται με ανθρώπους». Για καλή μας τύχη, όμως, το τηλεκοντρόλ έχει πολλά κανάλια και το κρατάμε εμείς στα χέρια μας!