Η επιλογή κοστίζει όσο κι η ευθύνη

Βαρύ το τίμημα της ελευθερίας. Η επιλογή κοστίζει όσο κι η ευθύνη. Η ευθύνη του να χάσεις κάτι. Πάντα μα πάντα, όποιος αποφασίζει είναι κι αυτός που παίρνει πάνω του αυτή τη χασούρα. Σ’ αυτή τη συναλλαγή, πότε μα ποτέ όμως, δε θα πληρώσεις τόκους. Το τίμημα γίνεται δυσβάσταχτο απ’ τις αναβολές, την άρνηση και τις προσποιήσεις, όχι απ’ την ανάληψη ευθύνης.

Υπάρχουν αυτοί που αποφασίζουν κι υπάρχουν κι οι άλλοι. Οι πιο άνετοι τύποι. Αυτοί που αποφασίζουν οι άλλοι γι’ αυτούς. Όλοι μας έχουμε βολτάρει και στις δύο κατηγορίες -κι ακόμη, φυσικά, συνεχίζουμε ν’ αμφιταλαντευόμαστε. Ακροβάτες είμαστε. Όλα είναι θέμα ταλάντευσης. Μα κυρίως θέμα εξάσκησης. Κανείς δε θα μας πάει με το ζόρι στην προπόνηση. Θέλουμε, άραγε, να μάθουμε να ισορροπούμε σε αυτό που λέγεται «ζωή» και που απαιτεί να περάσουμε απ’ όλα τα στάδια και τους ρόλους;

Αυτός που αποφασίζει αφήνει τη ζωή να κυλήσει μέσα του, όπως είναι. Αυτό που κυλά δεν είναι ομαλό. Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι ανέμελο. Θα πρέπει να φορέσεις μπότες, μετά να ξεντυθείς απότομα γιατί έχει καύσωνα, κάποια στιγμή θα κάνεις ανάβαση σε βράχους, λίγο αργότερα θα πρέπει να βρεις μια μεγάλη ομπρέλα λόγω ξαφνικής κακοκαιρίας και, απ’ το πουθενά, μέσα απ’ τα κιάλια σου θα δεις ένα ερημικό νησί που μόνο κολυμπώντας θα μπορείς να φτάσεις.

Ο ταξιδιώτης αυτής της ζωής δεν ήρθε για να αποφασίσουν άλλοι γι’ αυτόν αλλά ο ίδιος για τον εαυτό του. Η αυτοεκπλήρωση βιώνεται ατομικά χρησιμοποιώντας και στρέφοντας ενέργεια και δύναμη προς τα μέσα. Η ευθύνη της κάθε απόφασης φέρει το σπόρο της πραγματικής δύναμης. Όχι της δανεικής. Η δανεική δύναμη έρχεται από έξω προς τα εμάς, με προσωπεία όπως αυτό του υποτιθέμενου κοινωνικού στάτους, της οικονομικής μας κατάστασης, των πανεπιστημιακών σπουδών μας και της εξωτερικής μας εμφάνισης. Κοινώς, η δύναμη που φαίνεται εκ πρώτης όψεως είναι αυτή που ακυρώνει την πραγματική.

Η πραγματική δύναμη είναι αόρατη στα μάτια μας μα ορατή στην καρδιά μας. Αυτός που παίρνει αποφάσεις ζωής και δεν περιμένει να αποφασίσουν άλλοι για αυτόν έχει αναμετρηθεί με τα τέρατα του δικού του μυαλού. Εχθρός του δεν είναι οι άλλοι. Οι αντίπαλοί του είναι οι παράμετροι εκείνοι που αλλάζουν τη ζωή του ναι μεν εξωτερικά αλλά από μέσα προς τα έξω, κι όχι ανάποδα. Έχει βρει την κατεύθυνση των πραγμάτων μα και τη φορά. Γιατί στις λεπτομέρειες κρίνονται πολλά. Εκείνος παρατηρεί τι κινεί τη ζωή του και δίνει την εσωτερική μάχη του, ώστε να χιμήξει πριν εκείνη τον κατασπαράξει. Η ζωή μέσα στην παθητικότητα, την ανοχή, τον συμβιβασμό και τη νωθρότητα μας κατασπαράζει αλύπητα.

Τη στιγμή που σπας τους δειλούς μηχανισμούς σου, παίρνεις αποφάσεις. Το λεπτό που ενώ τρέμεις, προχωράς, σπας τις αλυσίδες που δένουν την ψυχή σου. Το δευτερόλεπτο που πράττεις ενώ όλα ουρλιάζουν «μην», εξουδετερώνεις την ύπουλη αναβλητικότητα. Όποιος πολεμά, δε σημαίνει πως δε φοβάται. Τουναντίον, μάχεται διπλά. Πρώτα με τον εαυτό του κι έπειτα, με όση δύναμη περισσεύει, με τον κόσμο και τις συνθήκες.

Στόχος μας, να πολεμάμε με ολοένα λιγότερες αιματοχυσίες. Στόχος μας, να ‘μαστε εμείς οι πολεμιστές της ζωής μας, κι όχι να μπαίνουμε ασυνείδητα σε ξένες μάχες. Στόχος μας, να νιώθει βαθιά το είναι μας τη γνώση αυτή, πως στο μονοπάτι του πολέμου είναι οι απαντήσεις που ψάχνουμε. Στο ζοφερό και γκρίζο στρατόπεδο της ευθύνης.