Μία απόφαση απόσταση το ξεβόλεμα

Αξιοπερίεργο το ότι είναι δυσκολότερο να αποφασίσουμε να φορέσουμε τα αθλητικά παπούτσια μας παρά να πάμε στο ίδιο το γυμναστήριο. Μόλις δέσουμε τα κορδόνια μας, αυτό ήταν, ανοίγουμε με όρεξη την πόρτα και φύγαμε. Δευτερόλεπτα πριν, μία αόρατη δύναμη προσπάθησε να μας σαμποτάρει να μείνουμε στο σπιτάκι μας. Η φωνούλα αυτή μας ξελόγιαζε με φράσεις όπως «Πού να τρέχεις τώρα, δεν έχεις φάει καλά και δε θα ‘χεις ενέργεια, ο ουρανός είναι γκρι και θα βρέξει» κι άλλες τόσες πειστικότατες δικαιολογίες, που επιβεβαιώνουν τη δύναμη της αντίστασης που ζει μέσα μας.

Στόχος μας είναι να παρακάμψουμε αυτήν την πλάνη, που τόσο ξεδιάντροπα μας παραλύει, και να την εξολοθρεύσουμε. Η μάχη δε θα ‘ναι εύκολη, γιατί το τέρας της αδράνειας είναι σαν τη λερναία Ύδρα. Ένα κεφάλι σκοτώνεις, πολλά ξαναβγαίνουν. Το κόλπο δεν είναι στο να συνεχίσεις να τα σκοτώνεις κάθε φορά που εκείνα ξεπροβάλλουν, αλλά να φύγεις τελείως απ’ το πεδίο μάχης, με μία άκρως αποτελεσματική κίνηση. Θα πράττεις χωρίς σκέψη κι ανάλυση. Τη στιγμή που θα πρέπει να κάνεις κάτι, απλά κάν’ το!

Θέλεις να πειθαρχήσεις στο γυμναστήριο; Τέλεια! Ορίζεις μέρες, και προετοιμάζεσαι για την επίθεση. Και πώς προετοιμάζεσαι; Μην αφήνοντας περιθώρια στα πατήματα που ξέρεις πως θα βρει το μυαλό σου για να μην το κάνεις. Μη χαζολογάς άλλο κοιτώντας τα παπούτσια σου κι άρπαξέ τα.

Η ίδια η πράξη σκοτώνει αμέσως την αντίσταση. Μην παλεύεις άσκοπα. Φαντάσου πως πήγες για bungee jumping. Ακούς τον τύπο από πίσω σου να μετράει τα δευτερόλεπτα της αντίστροφης μέτρησης μέχρι να πηδήξεις στο κενό. Θέλεις πολύ να νιώσεις την αδρεναλίνη να σε πλημμυρίζει. Λαχταράς, σαν μικρό παιδί, να νιώσεις το σώμα σου να σκίζει τον αέρα. Σε εκείνο το σημείο, πριν πηδήξεις, είσαι έτοιμος να ουρλιάξεις πως δεν μπορείς. Έχεις ιδρώσει, η καρδιά σου χτυπά χωρίς έλεγχο και νιώθεις ανήμπορος. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή είναι που πρέπει κάνεις το άλμα. Οι εκφοβιστικές, δειλές και βολεμένες στην ασφάλειά σου, φωνούλες δε θα πάψουν. Μαζί μ’ αυτές θα πηδήξεις. Απλά κάν’ το, λοιπόν! Δεν έχεις να καταπολεμήσεις κάτι, μόνο να πράξεις, κι ας σε κοιτάζει επίμονα μία στρατιά από δικαιολογίες και φόβους.

Οι ανταμοιβές μας βρίσκονται πάντα στην απέναντι μεριά. Αν βαρέθηκες μόνο να ονειρεύεσαι, τότε οφείλεις να υπερβείς τα δικά σου νοητικά εμπόδια. Βλέπεις, τα εμπόδια δεν είναι ποτέ πραγματικά. Εσύ τα χτίζεις μέσα στο κεφάλι σου και μόνο εσύ –αν το αποφασίσεις– τα γκρεμίζεις. Οι ανταμοιβές κι η αληθινή ικανοποίηση, βρίσκονται στην πράξη και μόνο! Ποτέ μα ποτέ δε σχεδιάζονται, δεν εννοούνται και δεν έπονται. Ή γίνονται ή δε γίνονται. Ή θέλεις τόσο ώστε να δράσεις ορμητικά ή δε θέλεις τόσο και πάει για αργότερα.

Άραγε, έχουμε την αντιληπτικότητα να αφουγκραστούμε τον εν δυνάμει εαυτό μας, που αναγκάζεται –ο καημένος– να απωθείται συστηματικά κι επανειλημμένα; Περιμένει υπομονετικά να ανθίσει, να εκφραστεί και να μας ελευθερώσει. Ο εν δυνάμει εαυτός μας ζητάει επειγόντως βοήθεια. Δεν έχει φωνή να ουρλιάξει, κρατά όμως όλη μας τη δυναμική σφιχτά στα χέρια του και μας προειδοποιεί: Αν δε βάλουμε αποφασιστικά τα αθλητικά μας παπούτσια, ο καναπές θα μας κατασπαράξει δίχως οίκτο. Ξέρουμε πολύ καλά μέσα μας πότε εμποδίζουμε την αυτοεκπλήρωσή μας.

Το ξέρουμε…