Μια αχόρταγη επιθυμία σου τρώει το «τώρα» σου

«Βαρέθηκα να μη ζω στο τώρα». Κάτι τέτοιο μάλλον θα φωνάζει το μέσα σου, γιατί αλλού βρίσκεται το σώμα σου, αλλού η σκέψη σου κι αλλού τα «θέλω» σου. Παρ’ όλα αυτά το παραμελημένο «τώρα» πάντα σε περιμένει υπομονετικά. Υπάρχει για σένα, διαθέσιμο για όταν εσύ αποφασίσεις να του δώσεις την προσοχή σου. Δεν έχεις πια από αλλού να πάρεις κάτι. Το παρελθόν αποχώρησε, το μέλλον κοντοστέκεται στην επόμενη γωνία. Το «τώρα» είναι η μόνη απτή, χειροπιαστή και προσβάσιμη πραγματικότητα της ζωής.

Αυτά που σου συνέβησαν, μην μπερδεύεσαι, συνέβησαν (χρόνος παρελθοντικό), άρα πέρασαν! Ξέρω πως σου άφησαν πληγές, κάποιες απ’ αυτές πονάνε ακόμα έστω και με ένα χάδι. Γνωρίζω επίσης πως ψάχνεις για ερμηνείες, –έστω και καθυστερημένες– απαντήσεις σε απορίες που σου άφησαν άνθρωποι και καταστάσεις. Αναλύεις, αναμοχλεύεις, χάνεσαι και προσπαθείς να συμπεράνεις.

Θέλεις να καταλάβεις, να εξηγήσεις και να δικαιολογήσεις. Σκάνε σαν ποπ κορν οι σκέψεις μέσα στο κεφάλι σου. Χαμένοι έρωτες, χαμένες ευκαιρίες, αόριστα σχέδια και μελλοντικές επιθυμίες -κάπου εδώ κολλάνε σαν αυτοκόλλητο κι οι προσδοκίες. Αν οι έρωτες άξιζαν θα ήταν εδώ κι όχι χαμένοι κάπου στο παρελθόν ή το παραλίγο μέλλον. Αν ήσουν έτοιμος (και δεν πειράζει καθόλου που δεν ήσουν) για εκείνες τις ευκαιρίες, θα τις είχες ήδη αρπάξει κι όσο για τα επόμενα, μη βιάζεσαι να δίνεις προκαταβολές, ίσως έχεις αλλάξει πολύ ως τότε.

Ξετύλιξε το κουβάρι και θα δεις πως σκέφτεσαι τόσο γιατί πάντα υπάρχει εκεί σιωπηλά σε μια γωνίτσα μια αχόρταγη επιθυμία! Θέλεις να πετύχεις. Θέλεις να σε θέλουν. Θέλεις να γίνει ακριβώς όπως το ‘χεις σκεφτεί και σχεδιάσει. Το μυαλό σου ξέρει πολύ καλά πώς να σε απαγάγει απ’ το παρόν!

Τρως και κοιτάς το κινητό σου. Περπατάς με καλή παρέα και σκέφτεσαι τη δουλειά που σε περιμένει αύριο. Διαβάζεις βιβλίο και κάπου στη δεύτερη παράγραφο ξεχνάς ότι διαβάζεις, κάνοντας σενάρια μακροπρόθεσμα. Κάνεις έρωτα και σκέφτεσαι τι θα φας το βράδυ. Περνάει ο έρωτας από μπροστά σου κι εσύ ποστάρεις τα νέα σου παπούτσια.

Αν ήξερες ότι δεν υπάρχει φωτοτυπικό στιγμών θα ήσουν άραγε αλλού; Θα ήταν όλα για σένα τόσο κοινότυπα; Θα περίμενες να έρθει το καλύτερο; Θα ανέβαλλες τη χαρά για αργότερα; Αφού είσαι καλύτερα οικονομικά, αφού αδυνατίσεις, αφού βρεις τον σούπερ σύντροφο, αφού έρθουν οι διακοπές σου, αφού, αφού, αφού…

Και κάπου εδώ είναι που ρίχνεις ένα χαστούκι στον εαυτό σου, γεμάτο αγάπη, και σου φωνάζεις: «Κάνε ό,τι κάνεις με παραπάνω ψυχή, μείνε παρών στη στιγμή, δεν έχεις κάτι άλλο, μη διαιρείσαι σε πράξη και σκέψη. Να είσαι εκεί σε ό,τι κάνεις!»

Είσαι λοιπόν με παρέα καλή σπίτι σου, πίνεις κρασάκι και γελάς. Είσαι εκεί, τσουγκρίζεις το ποτήρι σου, συζητάς με τους φίλους σου κι απολαμβάνεις τη στιγμή με την καρδιά σου. Όλα είναι ένα, όλα είναι τώρα. Μήπως αυτό σημαίνει «ζω»;