Μια βραδιά γεμάτη πάθος κι ας μην υπάρξει άλλη

Κάποιες φορές αποζητάμε πάθος. Χωρίς συνέχεια. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Απόλυτη επαφή στο παρόν. Εκτόνωση ολοκληρωτική. Βουτιά στο τώρα και στις πιο ενδόμυχες επιθυμίες μας. Απενεχοποιημένα. Καμία σχέση δεν έχει αυτή μας η ανάγκη με τις συναισθηματικές απαιτήσεις μας από μια σχέση. Οι ανάγκες μας κάποιες φορές περιλαμβάνουν τη φωτιά της σάρκας που εκείνη τη στιγμή επιζητά ένωση. Είναι πολύ δύσκολο να μην κρίνουμε αυτή μας την επιθυμία, γιατί πολύ απλά το μυαλό μας συντονίζεται στους ρυθμούς της γνώμης του κόσμου που κατ’ επέκταση επηρεάζει και εμάς.

Είναι μερικοί άνθρωποι, λοιπόν, που μπορούν άνετα να εκφράζουν αυτή τη φωτιά, την εσωτερική «κάψα» που αισθάνονται σε όλο της το μεγαλείο και άλλοι που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες ένιωσαν την ανάγκη να το δείξουν. Πρώην, σχέσεις που χάθηκαν  στα μισά του δρόμου, ανεκπλήρωτες αγάπες ή ακόμα και άνθρωποι που φοβηθήκαμε να προχωρήσουμε μαζί τους επιδιώκοντας κάτι περισσότερο. Όπως και να ‘χει, μας καλύπτουν τη στιγμή που θέλουμε να αφεθούμε στις πέντε μας αισθήσεις. Μ’ αυτά τα άτομα οι φόβοι, οι ανασφάλειες, οι δεύτερες και τρίτες σκέψεις, οι ανούσιες αναλύσεις και οι προσδοκίες οπισθοχωρούν. Τη θέση τους παίρνουν πανηγυρικά η ελευθερία και ο αυθορμητισμός. Πολλά από τα βράδια που μοιραζόμαστε μαζί τους, μας αποκαλύπτουν τα χιλιάδες απωθημένα μας πρόσωπα. Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε απορημένοι πού κρυβόταν αυτή η εκδοχή του εαυτού μας;

Η ανάγκη μας για ένα βράδυ έρωτα, όπου το φιλί θα μοιάζει με προσωρινό ολοκαύτωμα, κι όπου τα πρέπει θα αφανίζονται το ένα μετά το άλλο, σαν δέντρα σε αγριεμένο τυφώνα, είναι τόσο έντονη που όλοι θέλουμε να το έχουμε ζήσει. Υπέροχα αποκαλυπτικό, να ζητάμε δίχως ενδοιασμούς αυτό που πραγματικά μας ευχαριστεί χωρίς να ελπίζουμε ή να περιμένουμε να συμβεί. Σαρωτική στο πέρασμα της η χημεία εκείνη που ξεκλειδώνει σε κάθε άκρο του κορμιού μας, ανατριχίλες που μουδιάζουν. Εκπληκτικά λυτρωτικό να γουστάρουμε τόσο αμοιβαία τη στιγμή. Είναι καύλα να διεκδικούμε την ικανοποίηση μιας τέτοιας επαφής, μα  είναι ακόμα πιο καύλα το ότι δεν υποκύψαμε στις προσταγές του νου για ταμπέλες και ετικέτες. Το ‘χουμε κάνει αρκετά, κι άπειρες από τις σχέσεις μας έχασαν τη μαγεία του πηγαίου πάθους που σίγουρα θα μπορούσαμε να είχαμε απολαύσει.

Πολλές φορές, αναζωπυρώνοντας τη φογάτα του κορμιού μας, θυμόμαστε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Όταν κουμπώνουμε με κάποιον τόσο αβίαστα ένα φλογερό βράδυ, πώς μετά να συμβιβαστούμε σε χλιαρές συνευρέσεις; Αδύνατον! Κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε πως το ζητούμενο είναι να βγαίνει αυτός ο παθιασμένος εαυτός μας όλο και περισσότερο. Μας γουστάρουμε έτσι. Μας ερωτευόμαστε. Πλέον απορρίπτουμε όλο και πιο γρήγορα τα «μέτρια», τα «χλιαρά», τα «έτσι κι έτσι». Σημασία αποκτά το πώς κι όχι το πόσο.

Η ζωή θέλει πάθος, τρέλα κι εμάς φανατικούς οπαδούς της. Μια βραδιά γεμάτη καύλα μας δείχνει το δρόμο. Κυνικό; Όχι, αν το καλοσκεφτούμε. Δε σου ‘χει τύχει να ζήσεις μία συγκλονιστική  επαφή, που καμία σχέση δεν είχε με την επαφή που βίωνες, μέσα σε μια σχέση χρόνων; Η ένταση, η χημεία, το ταίριασμα και το πάθος καμία σχέση δεν έχουν με τη διάρκεια. Οι μετρήσεις κι οι αισθήσεις δεν πάνε ποτέ πλάι-πλάι. Οι ταμπέλες κι η αλήθεια απωθούνται με θράσος.

Ναι λοιπόν, κάποιες φορές δε θέλουμε σίριαλ, μας αρκούν τα αυτοτελή επεισόδια. Επιθυμούμε το τώρα με ό,τι συνεπάγεται. Απενεχοποιημένα. Φυσικά κι αβίαστα. Θέλουμε να το ζήσουμε!