Μήπως κεντράρουμε λάθος;

Καμία φορά οι απαντήσεις είναι εκεί που ψάχνουν οι λιγότεροι, κι εμείς πάμε και σκαλίζουμε τα εμφανή. Μας έχει πάρει πολλές ζωές και θα μας πάρει άλλες τόσες να μάθουμε πως η ουσία δε βρίσκεται εκεί που την αναζητά η μάζα. Είναι άκρως απαραίτητο να την πατήσουμε όμως, για να φτάσουμε στο σημείο ν’ αλλάξουμε εστίαση στον φωτογραφικό φακό της κρίσης μας. Είναι άκρως απαραίτητο να μας συμβεί ό,τι ακριβώς φοβόμαστε. Ειρωνικό που στον φόβο μας να αχνοφαίνεται η πύλη της ελευθερίας!

Ίσως, λοιπόν, για παράδειγμα, εμείς να ψάχνουμε τον έρωτα στο φαινομενικά καλό πακέτο ανθρώπου. Ο αληθινός, όμως, έρωτας μπορεί να βρίσκεται στο check list ενός καλού φαινομενικά πακέτου; Ας δούμε λίγο καλύτερα αυτήν την ερώτηση.

Ας υποθέσουμε ότι γνωρίσαμε τον Χ άνθρωπο. Είναι όμορφος, οικονομικά ανεξάρτητος κι έχει και μερικά κοινά ενδιαφέροντα μ’ εμάς. Του αρέσουμε και μας φλερτάρει. Εμείς νιώθουμε κολακεία κι έλξη, αλλά δεν αισθανόμαστε σε σύνδεση μαζί του. Η επικοινωνία μας είναι χλιαρή. Αρχίζει ο κύκλος μας να μας λέει πόσο κελεπούρι είναι αυτός ο Χ άνθρωπος. Σαν να μας αρέσει τώρα λίγο περισσότερο. Καταλήγει όλος ο περίγυρός μας να μας υπογραμμίζει πόσο καλή περίπτωση είναι! Εμείς βγαίνουμε μαζί του, αλλά το θέμα επικοινωνίας και σύνδεσης παραμένει ίδιο. Παρ’ όλα αυτά, το ένστικτό μας πάει αντιστρόφως ανάλογα με την άποψη της πλειοψηφίας, που εγκρίνει δαγκωτό. Έτσι, του βάζουμε φίλτρα και σιγά-σιγά αλλοιώνεται η αλήθεια μας. Ποια είναι αυτή;

Με βάση το check list μας είναι υπέροχος, όμως λείπει ο ένας και θεμέλιος λίθος. Το πώς νιώθουμε εμείς μαζί του -πέραν δημοψηφίσματος. Το πόσο γουστάρουμε την επαφή μας. Το πόσο τον καταλαβαίνουμε κι εκείνος εμάς. Το πόσο χάνουμε την αίσθηση του χρόνου δίπλα του. Το πόσο χαμογελάμε μέσα κι έξω. Το συναίσθημά μας είναι η καλύτερη κεραία ευτυχίας κι εμείς, αντί να την εμπιστευτούμε, βολευόμαστε στο περιτύλιγμα και στο κοινά αποδεκτό.

Αργά ή γρήγορα, η εστίασή μας στα όχι για μας ουσιώδη χαρακτηριστικά, θα εκτοπιστεί. Και το επιτόκιο θα ‘ναι πολύ υψηλό, γιατί η αξία του θα ‘ναι οι στιγμές που χάσαμε. Ο τόκος θα ‘ναι στιγμές αλήθειας κι ατόφιου έρωτα που θα μπορούσαμε να είχαμε διεκδικήσει, αν δεν αφιερωνόμασταν στο ατυχές κεντράρισμα. Μία απ’ τις μεγαλύτερες μάστιγες αποτυχημένων σχέσεων είναι αυτή η παγίδα. Η παγίδα του «καλού πακέτου». Σφραγίζει την αποτυχία. Ύπουλα. Μας κάνει να νομίζουμε πως η επιλογή μας χαίρει επιβράβευσης, λες κι οι άλλοι θα κοιμούνται το βράδυ με τον άνθρωπο αυτό.

Η παγίδα του «καλού πακέτου» είναι ένα απ’ τα παραδείγματα για να δούμε πού μας οδηγεί το ατυχές focus στις σχέσεις μας. Άλλα παραδείγματα είναι η εμφάνιση, το χιούμορ, οι κοινές παρέες, η ηλικία κι ένα σωρό άλλοι κλέφτες των πραγματικών επιθυμιών μας. Όπου κι αν εναποθέσουμε την ορθή κρίση των κριτηρίων μας, το κριτήριο ίσως να ‘ναι πολύ πιο απλό! Και μάλιστα δε χρειάζεται καν να το αναλύσουμε. Χρειάζεται μονάχα να ρωτήσουμε τον εαυτό μας πώς νιώθει.

Αν νιώθουμε όμορφα, όλα τ’ άλλα βρίσκονται. Οι συνθήκες βελτιώνονται, τα εμπόδια προσπερνιόνται κι οι διαφορές μας γεφυρώνονται. Λίγοι ακούμε τους χτύπους της. Όλοι την έχουμε…