Να ανακαλύψουμε λίγο-λίγο τον άλλον

Το μυστήριο είναι η εσωτερική ηδονή μίας εκκίνησης κι η τροφή για την ορμητική διάθεση της συνέχειας. Το μυστήριο παραμένει η κρυφή συνταγή του φλεγόμενου ενδιαφέροντος. Αντί να χαρίζουμε αμέσως έναν καθρέφτη να μας αντικρίζουν, θα μπορούσαμε να κρατάμε έναν καθρέφτη να κοιτάζουμε πρώτα εμάς και το πώς διαμορφώνεται το είδωλό μας μέσα απ’ την αλληλεπίδραση μας με τον άνθρωπο αυτό.

Άλλωστε, ακόμη και το παρελθόν μπορεί να σμιλευτεί μέσα απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις, καθότι αυτές είναι –και θα ‘ναι– το μαγικό φίλτρο που μπορεί εν μία νυκτί, να αλλάξει τις –έως τώρα– συνηθισμένες διαδρομές νευρώνων. Γι’ αυτό κι όταν σπεύδουμε να ανοιχτούμε, κλειδώνουμε απ’ έξω όλη τη ροή της επικοινωνίας μας, βιάζοντάς την.

Τίποτα δίχως τον απαραίτητο χώρο δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Ο χώρος είναι η αναγκαία συνθήκη για να πάρει ζωή το οτιδήποτε. Υπέροχα παραδείγματα η μήτρα κι ο χώρος της για την ανάπτυξη του εμβρύου, καθώς κι ο χώρος που απαιτούν τα άτομα για να υπάρξουν και να σχηματίσουν την ύλη.

Έτσι κι οι πολυαγαπημένες μας ανθρώπινες σχέσεις κραυγάζουν για τον ίδιο ακριβώς χώρο. Θέλουμε μέσα απ’ τον χορό των ενεργειών μας να γνωριστούμε καλύτερα, να νιώσουμε και να συνδημιουργήσουμε. Τίποτα δε γίνεται μόνο απ’ τη μία πλευρά και γι’ αυτό ταιριάζει κι αρμόζει τόσο η λέξη «μαγικές» πριν από τη λέξη σχέσεις. Μαγικές οι σχέσεις, απρόβλεπτες, ανατρεπτικές! Τι γίνεται αν παραβλέψουμε αυτά τα μη ελεγχόμενα χαρακτηριστικά των γνωριμιών και δη των αρχικών;

Αν θελήσουμε να αποκαλύψουμε τον εαυτό μας, τα βιώματά μας, τα τραύματά μας, τις απογοητεύσεις μας και τα όνειρά μας βιαστικά, η συνέχεια θα ‘ναι, δυστυχώς, βαρετά προβλέψιμη. Ο άνθρωπος που ‘χουμε απέναντί μας θα μυριστεί την ανασφάλεια που κρύβει αυτή η στάση και κατ’ επέκταση η όλη του διάθεση εξερεύνησης προς εμάς θα φθίνει.

Ας σταθούμε, όμως, κυρίως στο τι κρύβει ο υπερβάλλων ζήλος μας, όταν δίνουμε στο χέρι κάποιου, τόσο γρήγορα, την ακτινογραφία του είναι μας. Σημασία έχει να πάμε στη ρίζα και να την ξεριζώσουμε. Όχι με βία, κατανοώντας αρκεί. Όταν καταλαβαίνουμε όλα τα «γιατί» της συμπεριφοράς μας, εξατμίζονται κι όλα τα «γιατί» που μετέπειτα θα λέγαμε με ανοιχτό το στόμα. Όταν ξεκινάμε να εξιστορούμε υπερβολικές λεπτομέρειες για μας, αφαιρούμε τη μαγεία που τόσο γευστικά πασπαλίζει την εκκίνηση της ιστορίας μας!

Ας αναρωτηθούμε. Μήπως θέλουμε να εντυπωσιάσουμε με επίλεκτες πληροφορίες για μας; Μήπως καιγόμαστε να χτίσουμε οικειότητα το συντομότερο δυνατόν; Μήπως απαιτούμε να μάθουμε για εκείνον, ανοίγοντας διάπλατα τον εαυτό μας; Μήπως αντί για σύντροφο, τελικά ψάχνουμε ακροατή-ψυχολόγο;

Όποια κι αν είναι η υποβόσκουσα αιτία που το κάνουμε, έχει έναν και μοναδικό παρονομαστή, τον φόβο. Αν δε φοβόμασταν, θα κατανοούσαμε και θα σεβόμασταν τη διαδικασία. Λαχταράμε να μας γνωρίσουν και λαχταράμε να γνωρίσουμε, όχι σαν σπόιλερ ταινίας αλλά κατά τη διάρκεια της πλοκής. Δε θέλουμε απόψεις για το πόσο ωραίος είναι ο προορισμός, θέλουμε να πάμε μόνοι μας και να κρίνουμε!

Αφήστε μας να ζήσουμε την ιστορία σε κάθε σκηνή, επεισόδιο κι αποκορύφωση. Με τα δικά μας μάτια επιθυμούμε να δούμε, γιατί πολύ απλά θα δούμε κάτι που κανένας ίσως δεν μπόρεσε ως τώρα να δει. Βαθιά μέσα μας θα περιμένουμε να εκπλαγούμε. Αν περπατήσουν αγκαλιά η διακριτική ταπεινότητα με την απαστράπτουσα αυτοπεποίθηση, θα ανυπομονούμε για τη συνέχεια…