Όταν η επιθυμία αποπροσανατολίζει το ένστικτο οδηγεί

Το χάος κι η σύγχυση, όταν θα σου χτυπήσουν το κουδούνι της εξώπορτας, θα φορούν πολλές μάσκες. Μην τρομάξεις. Η μία θα ‘ναι κατακόκκινη και θα σε αποπλανήσει με τα φτερά και τη χρυσόσκονη που την διακοσμούν. «Επιθυμία» γράφει η ετικέτα της στο πλάι. Η άλλη θα ‘ναι απλή. Όμορφη δε θα την πεις, αλλά με όλα θα ταιριάζει. Δε θα σε σαγηνεύσει, αλλά θα χωρά σε όλα τα περιβάλλοντα. Άσπρη, λιτή, ευλύγιστη. «Ένστικτο» γράφει η δική της ετικέτα. Μείνε ξάγρυπνος και βάλ’ τις μέσα στο σπιτικό σου. Φόρα και τις δύο, μη διστάζεις.

Πήγαινε στον μεγάλο καθρέφτη και κοιτάξου, κινήσου μέσα στον χώρο και νιώσε. Μόνος είσαι, κανείς δεν κοιτάζει. Επίσης είσαι ελεύθερος. Δικές σου είναι κι οι δύο. Σε διεκδικούν, αλλά εσύ ορίζεις. Καμιά φορά μας κοστίζει ακριβά αυτή η ελευθερία, γιατί συνεπάγεται ευθύνη. Είναι γνωστό πως εμείς οι άνθρωποι απευχόμαστε τις ευθύνες σαν το διάολο.

Η ζωή μας όλη είναι μια μπουνιά. Εκεί που ξεζαλίζεσαι για λίγο, την ξανατρώς. Εκεί που αποφασίζεις να βάλεις ασορτί ρούχα με την κόκκινη μάσκα και να μαγνητίσεις τα πλήθη, σου πιάνεται η μπλούζα στο χερούλι της πόρτας και σκίζεται. Κι εκεί που πας να βγάλεις μια τέλεια φωτογραφία προφίλ, να φαίνεται το φτερό, ξεκολλάει και σου μένει στο χέρι. Άντε να το κολλήσεις! Κι όμως, θα σκάσεις άμα δε φορέσεις τα ρούχα που είχες φανταστεί. Πας πάλι στην ντουλάπα, αυτό το σετ θα βγει όπως το ‘χεις, και τέλος! Τρέχεις να βρεις και κόλλα. Φοράς και γάντια μην κολλήσουν και τα χέρια σου. Κάτι έκανες τελικά, ρούχα βρήκες, φτερά κόλλησες και λίγο πριν βγεις, το ραντεβού ακυρώνεται! Δεν το περίμενες ε; Ή μάλλον, δε το ‘θελες, ε; Πριν πετάξεις την ετικέτα, την είδες; «Επιθυμία» έλεγε. Καμία εγγύηση.

Η ζωή μας όλη μια αέναη αλλαγή. Σήμερα ξύπνησες κουρασμένος απ’ τις επιθυμίες σου. Αλλάζουν οι διαθέσεις μας. Η άσπρη, μίνιμαλ, μάσκα κρέμεται στην είσοδο του σπιτιού σου. Εκεί την άφησες την τελευταία φορά. Την πιάνεις, μα δε σε συγκινεί. Ασχημούλα θα την έλεγες. Είσαι έτοιμος να την παρατήσεις, μα κάτι μέσα σου σού φωνάζει ασταμάτητα. Την φοράς. Σαστίζεις. Η μάσκα εφάπτεται υπέροχα στο πρόσωπό σου. Δεν της φαινόταν! Γίνεται ένα με σένα. Δεν αστράφτει τίποτα πάνω της, μα σου ταιριάζει γάντι. Χαμογελάς.

Πάει με όλα σου τα ρούχα. Είναι πρακτική. Αναρωτιέσαι γιατί δεν της έδωσες σημασία τόσο καιρό. Τρέχεις με ενθουσιασμό να φορέσεις αγαπημένα σου ρούχα στον μεγάλο καθρέφτη. Η λευκή απέριττη μάσκα συνοδεύει υπέροχα τα πάντα.  Χαζεύεις για πολλή ώρα την ετικέτα. Ένστικτο. Θέλει το καλό μας, μα το αγνοούμε. Το κουκουλώνουμε. Το ακυρώνουμε. Ενίοτε, το ταπεινώνουμε. Του φερόμαστε σαν να ‘ναι απειλή, είναι οξύμωρο.

Εκείνο το ανθρωπάκι που ξέρει, ζει μέσα μας. Φαντάζεσαι πόσο απεγνωσμένο καμιά φορά μπορεί να ‘ναι; Δοκιμάζει μαζί μας τα πάντα. Ντουντούκα, σφαλιάρες, ψυχοσωματικά, όνειρα και πολλά άλλα! Είναι να το λυπάσαι ώρες-ώρες αυτό το ανθρωπάκι, για ένα και μόνο λόγο: Δεν παραιτείται ποτέ μαζί μας! Συνεχίζει ακούραστα και με αγάπη να μας πιάνει το χέρι και να μας δείχνει το μονοπάτι.

Θέλει να μας μάθει τι σημαίνει αυταξία, αξιοπρέπεια –που ουδεμία σχέση έχει με τον εγωισμό– και νοιάξιμο για τον σκοπό και τα όνειρά μας. Ενυπάρχει και κατοικεί σε κάθε μας κύτταρο. Δε θα πάψει ποτέ να ελπίζει σε μας. Θα περιμένει να εκφραστεί μέσα από εμάς. Κι εμείς το θέλουμε. Άλλωστε, η λευκή απέριττη μάσκα συνοδεύει υπέροχα τα πάντα…