Πέφτουμε μπροστά σε ‘κείνους που μας σηκώνουν

Διαγωγή, καλή συμπεριφορά, τρόποι, ισορροπία, γαλήνη και βαθιές αναπνοές. Μπούρδες! Σήμερα θα ξεκατινιαστούμε. Έτσι, γιατί μπορούμε. Η συμμορία μας είναι εδώ. Γίναμε μέλη, αποδεχόμενοι εκατέρωθεν την πολύπλευρη προσωπικότητά μας, καθώς και τις συνέπειες αυτής. Και μέσα σ’ αυτή, τη συνήθως λαμπερή και δυναμική εκδοχή μας, ενυπάρχει και μια άλλη, ζει κι εκείνο το μικρό ανθρωπάκι. Εκείνο που σέρνεται σαν μανιασμένος κροταλίας, όταν κάτι δε μας πάει όπως το θέλουμε.

Είναι να τρομάζεις, η αλήθεια, όταν παίρνει τα ηνία και ξερνάει άφιλτρα ό,τι δεν μπορεί να χωνέψει. Και τότε ακριβώς, είναι που η συμμορία μας αποκτά σημασία και νόημα ύπαρξης. Οι δικοί μας, οι πραγματικά δικοί μας άνθρωποι, έχουν πάρε-δώσε μ’ αυτό το ανθρωπάκι και ξέρουν να το προκαλούν και να το αντιμετωπίζουν σ’ ένα debate μαζί του.

Το ξεκατίνιασμά μας στεγάζει όλη εκείνη την ενέργεια που όλοι μας διαστρεβλώνουμε ακατάπαυστα. Γινόμαστε ταλεντάρες, όταν έρχεται η ώρα η ζήλια να ντυθεί με τα ρούχα τα υπεράνω ή όταν ο φόβος, ο παθητικός, ορμά με δηλητηριώδη οργή. Όσο καλύτερη υποκριτική, τόσο πιο ομαλά βολεμένοι στο σύνολο της μάζας. Μέσα μας βαθιά, όμως, δεν μπορεί να κρυφτεί κάπου ο σκατένιος εαυτός μας. Μόνο να απωθηθεί, να σπρωχτεί, να ζουπηχτεί, να ταπωθεί, να στριμωχτεί ή να μασκαρευτεί, προσωρινά, μπορεί.

Μόνο η συμμορία μας ξέρει να διαπραγματεύεται με το ανθρωπάκι εκείνο, το κάπως σκοτεινό και λεκιασμένο, γιατί το σέβεται. Το αφήνει να κάνει τους τσαμπουκάδες του και να τα κάνει και λαμπόγυαλο, αν χρειαστεί. Μετά από λίγο, συνοδεύεται, μ’ ένα πλαγιαστό και πονηρό χαμόγελο, στο σπιτάκι του. Το ανθρωπάκι, όταν δεν έχει κοινό να κάνει τις μαγκιές του, το βουλώνει. Αυτό είναι το μυστικό.

Το ξεκατίνιασμα κάνει καλό στην υγεία. Μας φέρνει σε επαφή με όλο μας τον εαυτό, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που αποφεύγουμε να παραδεχτούμε σε αυτόν. Τα κατά την κοινωνία μη αποδεκτά ξεσπάσματα μας βοηθάνε να συνειδητοποιούμε τη ρίζα πολλών εσωτερικών μας εντάσεων. Στην περίπτωση που δεν εκφράζαμε όλα μας τα συναισθήματα, δε θα μας γνωρίζαμε πραγματικά. Θα μας γνωρίζαμε όσο αντέχαμε. Κι ευτυχώς οι πιο γερές κι αληθινές φιλίες, δεν κάνουν εκπτώσεις στο βάθος που θα φτάσει η γνωριμία τους. Ο ένας σκάβει κι ο άλλος κουβαλάει φτυάρι καβάτζα, μην τυχόν και κάτσει καμιά στραβή. Όσο πιο βαθιά, τόσο καλύτερα.

Θέλει πολλά αρχίδια ν’ αγαπήσουμε τόσο ολοκληρωτικά. Πρώτα εμάς και μετά τους άλλους. Πρώτα πρέπει να γίνουμε η συμμορία του εαυτού μας και μετά θα μπορέσουμε να γίνουμε και για τους άλλους. Μας είναι οικείο να τρέχουμε μακριά απ’ τα γκρίζα και τα θαμπά, τα κάπως λερωμένα. Ψάχνουμε μανιωδώς τα αστραφτερά. Μέσα στο όλον ρεμβάζει το φως. Πουθενά αλλού. Για λίγους το όλον, λοιπόν. Για τους θαρραλέους. Για τους γνήσιους αναζητητές της αλήθειας. Για τους πραγματικούς αλήτες. Αξίζουν τα σέβη μας και την καρδιά μας όλη, γιατί όταν υπήρξαμε ανθρωπάκια, δεν γκάζωσαν με πέμπτη. Μεγαλείο.

Γέλα, φίλε μου, γιατί είμαστε χρυσός και σαπίλα μαζί. Όλα σε μία συσκευασία. Αγάπα τα όλα σε ‘σένα. Χωρίς τη σαπίλα, τι νόημα θα είχε ο χρυσός; Αντίρροπες οι σοφές δυνάμεις. Απόψε ας πέσουμε χαμηλά, ας εκτεθούμε, ας ξεκατινιαστούμε κι ας γίνουμε πλισέ απ’ το τσαλάκωμα. Έτσι θέλουμε να μας αγαπάνε.

Για θυμήσου, λοιπόν. Ποιοι σου επιτρέπουν να ‘σαι όλες οι εκδοχές του εαυτού σου; Αν δυσκολεύεσαι να θυμηθείς, τότε αναρωτήσου αν εσύ το επιτρέπεις στους φίλους σου. Αν πάλι δυσκολεύεσαι, τότε αφέσου. Η επαφή μας με τους ανθρώπους δεν έχει όρια και «πρέπει».