Συγκαταβατικοί όχι καταπιεσμένοι

Το όριο μεταξύ συγκατάβασης και καταπίεσης είναι ένα σεντόνι που σκεπαζόμαστε γλυκά το βράδυ, ενώ εκείνο γίνεται το φάντασμά μας κάθε φορά που πάμε να σηκωθούμε απ’ αυτό.  Κοιμόμαστε μέσα του βαθιά, καθώς εκείνο παίρνει απ’ την ανάσα μας δύναμη, να σηκωθεί και να μας τρομάξει. Η συγκατάβασή μας έγινε η ίδια μας η καταπίεση. Μπερδεύτηκαμε. Εντάξει, ξέρουμε ότι η ζωή είναι μια τέχνη ισορροπιών, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε πως τα όρια που διαχωρίζουν αυτά τα δύο είναι λίγο πιο αχνά.

Το να ‘μαστε συγκαταβατικοί, είναι αποτέλεσμα ωριμότητας και καλής σχέσης με τον εαυτό μας. Συνήθως όσοι φτάσαμε εκεί, πρώτα καταπιέσαμε και καταπιεστήκαμε. Για να γίνουμε επιεικείς και διαλλακτικοί, πρώτα ταξιδέψαμε στα σιωπηλά ουρλιαχτά που πνίξαμε ουκ ολίγες φορές, νομίζοντας πως έτσι είναι ο έρωτας κι η αγάπη. Μια συχνή παραμέληση του εαυτού μας. Και το χειρότερο ίσως δεν είναι η παραμέληση, αλλά η απόκρυψη πτυχών μας απ’ το ταίρι μας. Δεδομένου πως όλα αποτελούν μέρος μιας διαδικασίας, θα αγκαλιάσουμε γενναιόδωρα την καταπίεση που βιώνουμε ή βιώσαμε γιατί είναι το κύριο σκαλοπάτι μας. Και πάμε τώρα ν’ ανέβουμε.

Οι πιστωτικές κάρτες έχουν ένα επιτόκιο που, όσο εμείς καθυστερούμε να αποπληρώσουμε, εκείνη τοκίζεται. Οι καθυστερήσεις στο να αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια μας τοκίζονται κι αυτές. Όσο, λοιπόν, σαμποτάρουμε την απενοχοποίηση του ολοκληρωτικά διαμορφωμένου εαυτού μας, το ποσό που θα οφείλουμε αργότερα θα ‘ναι αβάσταχτο. Αν νομίζουμε πως το να απομακρυνθούμε απ’ τις παρέες μας, το να σταματήσουμε μερικά χόμπι, το να βλέπουμε τις ταινίες που κυρίως θέλει να βλέπει η άλλη πλευρά ή το να ακολουθούμε έναν άλλο τρόπο ζωής, είναι νορμάλ απαιτήσεις, τότε φρόντισε να πας ήρεμος στο ταμείο. Σε θέλω ψύχραιμο.

Απ’ την άλλη μεριά, το να γίνουμε κοκοφοίνικες σε μια συμπόρευση είναι ένα μεγαλειώδες απόκτημα. Ο κοκοφοίνικας είναι το πιο δυνατό δέντρο λόγω της ευελιξίας του στους ανέμους. Όσο και να μαίνεται απ’ την κακοκαιρία, στέκεται αγέρωχα καλοστεκούμενο. Είναι ικανό να χορέψει λικνίζοντας τον κορμό του στα άκρα, εν μέσω καταιγίδας. Γιατί, λοιπόν, κι εμείς να μην παραμείνουμε στον κορμό μας ακέραιοι και παράλληλα να μπορούμε να χορεύουμε μέσα στις διάφορες αντιθέσεις και προκλήσεις των σχέσεών μας;

Η σταθερότητα του γνήσιου κι ειλικρινούς εαυτού μας αποδεικνύεται μόνο μέσα στις καταιγίδες. Όταν έχει άπνοια, όλα είναι οκ. Όλα είναι ήρεμα. Εκεί δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε τη βασική δομή μας. Τα πανιά ενός ιστιοπλοϊκού στους ανέμους κάνουν ορατή και χρήσιμη την ύπαρξή τους. Κι εκεί βρίσκεται η όλη ικανοποίηση.

Περιτριγυριζόμαστε από σχέσεις που η πίεση βαφτίζεται απαιτούμενη θυσία, δίχως να κρατά λεξικό κανείς απ’ τους δύο. Ανασφάλειες καταραμένες. Φόβος απόρριψης. Οι μεν, μας πετάνε χωρίς οίκτο στα κελιά του μυαλού μας κι οι δε, μας ακινητοποιούν με μία σκανδάλη στον κρόταφο. Κι εμείς τι κάνουμε;  Διαβάζουμε εφημερίδα…

Είναι χρέος μας να συνεχίσουμε με τον άνθρωπό μας να απολαμβάνουμε τον εαυτό μας όπως ήταν και πριν ξεκινήσουμε την κοινή μας πορεία. Συνοδοιπόροι είμαστε. Σαφώς και θα κάνουμε ένα βήμα πίσω ως προς τον τρόπο που συντροφεύεται πλέον η καθημερινότητά μας. Οφείλουμε να επενδύουμε πάντα σε ό,τι αγαπάμε, ώστε να μη συσσωρεύσει η σχέση μας κατακάθια. Οφείλουμε να μην καταπιέζουμε είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Ζητάμε να καταφέρουμε να ζήσουμε μια ελεύθερη ζωή με αρκετή κατανόηση κι ενσυναίσθηση.