Τα παιχνίδια μας, τα οχήματα της φαντασίας μας

Αχ, εκείνα τα παιχνίδια που αγγίζαμε, αγκαλιάζαμε και χτίζαμε κόσμους μαζί τους! Η πηγή του φανταστικού οχυρού μας. Η χρυσόσκονη που πασπάλισε την παιδική ηλικία μας. Τα lego και τα λούτρινά μας. Όλα ξεκίνησαν όταν ακόμα ήμασταν μία άγραφη σελίδα. Όταν η αθωότητα κι η περιέργειά μας οδηγούσαν το όχημα. Δε μας αρκούσε ο απτός κι υλικός κόσμος. Ήταν ανολοκλήρωτος για μας. Δεν είχε λάμψη. Στερούνταν ενδιαφέροντος. Ίσως να μην είχε ούτε ελπίδα! Τα παιχνίδια αυτά είχαν ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, την άμεση ανακούφιση απ’ το άγχος και την αγωνία.

Η ασφάλεια που αποζητούσε η ψυχή μας, έβρισκε καταφύγιο. Η ανάγκη για επαφή, όταν κι όποτε την χρειαζόμασταν, εκπληρώνονταν. Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς ανοίγαμε την πύλη της δικής μας ανακούφισης. Με μερικά ασυναρμολόγητα κομμάτια που έψαχναν τάξη κι ένα μάλλινο κουκλάκι με δυο μάτια, μια νέα διάσταση. Ολόδική μας! Τότε, βλέπεις, ήταν δυο δευτερόλεπτα απόσταση, τα συναισθήματα που λαχταρούσαμε να αγγίξουμε. Και κάπως έτσι, μπαινοβγαίναμε σε δύο πραγματικότητες.

Θυμάσαι όταν έχωνες την αγαπημένη σου κούκλα στη γωνίτσα του κρεβατιού και την σκέπαζες, μην τυχόν και κρυώσει ώσπου να ξαναγυρίσεις; Θυμάσαι τους ατέλειωτους διαλόγους σας, καθώς περιπλανιόσουν μέσα στο σπίτι; Θυμάσαι όταν άνοιγες την κούτα κι έβγαζες τα lego σου; Τακτοποιούσες μαζί τους κομματάκι-κομματάκι κάθε τουβλάκι της φαντασίας σου! Οικοδομούσες ένα νέο κόσμο που όταν τον αντίκριζες, στεκόσουν και καμάρωνες. Χανόσουν, φανταζόσουν, γκρέμιζες και ξανά απ’ την αρχή. Κανείς δε σε πίεζε. Όταν είχες διάθεση, τίποτα δε σε σταματούσε. Η παρακίνηση ερχόταν από ‘σένα.

Η πρόσβαση που είχαμε σ’ αυτά τα χειροπιαστά παιχνίδια, μας έφερναν κοντά στο είναι μας μ’ ένα μοναδικό τρόπο. Το λούτρινο κουκλάκι μας δεν ήταν λούτρινο! Ήταν η ολοζώντανη συντροφιά μας, το φιλαράκι μας μέσα στην καθημερινότητα. Μέσα από ’κείνο βιώναμε θαλπωρή κι οικειότητα. Μας δημιουργούσε ένα ασφαλές πλαίσιο να υπάρχουμε. Μας ψιθύριζε, όταν έκλειναν τα φώτα, να μη φοβόμαστε τίποτα, γιατί είναι εκείνο μαζί μας. Απ’ την άλλη μεριά, τα lego μας βοήθησαν στην επαφή μας με τον χωροχρόνο μ’ έναν εξίσου πανέμορφο τρόπο. Την ελευθερία. Εξουδετέρωσαν το ζήτημα φύλου στο παιχνίδι κι έτσι παίξαμε με όλους -ακόμα παίζουμε, δηλαδή.

Στην εποχή του ηλεκτρονικού παιχνιδιού που η αδρεναλίνη είναι must, οι θεραπευτικές ιδιότητες εκείνων των παιχνιδιών, κάνουν ακόμα πιο ηχηρά τα επιχειρήματά τους. Ας αναλογιστούμε από τι μας έχει σώσει η φαντασία μας, όσο θυμόμαστε τον εαυτό μας. Τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής μας, όσα δε βλέπαμε ήταν το ίδιο σημαντικά με όσα τα ματάκια μας βλέπανε. Κάτι σαν τον Μικρό Πρίγκιπα. Μεγαλώσαμε, και μαζί με τη βιολογική ηλικία μας, μεγάλωσε κι η απόστασή μας απ’ τη λυτρωτική πηγή της φαντασίας. Δεν ήταν οι οθόνες κι η ταχύτητα εναλλαγής τους αυτό που έδωσε τις πρώτες βιταμίνες στην παιδική ψυχή μας. Μας έθρεψε η αφή, η παρατηρητικότητα κι η εξερεύνηση.

Ό,τι συνδέεται με τις αισθήσεις μας, λοιπόν, μένει πάνω-πάνω στην πυραμίδα των αναμνήσεων. Κι ό,τι συνδέεται με την καρδιά μας, ανεβαίνει ακόμα πιο ψηλά. Τα lego μας παραμένουν σε μια φανταχτερή κούτα κάτω απ’ το κρεβάτι και το αγαπημένο μας λούτρινο ακόμα χάνεται –έως και πνίγεται– στην αγκαλιά μας. Για το δε τεράστιο χαμόγελό μας, ακόμα και στο απλό άκουσμά τους, ούτε λόγος…