Το «αντίο» έχει πάντα μια γεύση αβεβαιότητας

Ποτέ δεν είμαστε σίγουροι για έναν χωρισμό. Πάντα η καρδιά μας θα ψιθυρίζει τα «αν» και τα «μήπως». Πάντα το μυαλό μας, λίγο πριν το «αντίο» θα μεταμορφώνεται σ’ εκείνον τον κινηματογραφικό προβολέα που θα φωτίζει λίγο περισσότερο τις φανταχτερές σκηνές της σχέσης μας. Θα παίζει στην οθόνη του νου τη σαρωτική αρχή της, τις απαράβατες υποσχέσεις, τις πολυδιάστατες συζητήσεις και τον συγκλονιστικό έρωτα που ένιωθες σε ψυχή και σώμα.

Μετά, σε χαστουκίζει ο κούκος του επιτοίχιου ρολογιού σου και κάπως συνέρχεσαι. Η αρχή πια μοιάζει με οριστικό τέλος, οι υποσχέσεις προσπεράστηκαν, οι συζητήσεις ατρόφησαν κι ο έρωτας συμμάζεψε νοικοκυρεμένα τα βέλη του.

Σκέφτεσαι και νιώθεις. Νιώθεις και σκέφτεσαι. Η τρέλα, ενίοτε, δε φαντάζει κάτι μακρινό για ‘σένα. Σου κάνει στενό μαρκάρισμα. Έχεις, όμως, κι εκείνες τις πεντακάθαρες στιγμές, που στέκεσαι ενδιάμεσα απ’ αυτήν την τρέλα και βλέπεις την αλήθεια, κι εκείνη δε βρίσκεται ούτε στο τι σκέφτεσαι ούτε στο τι νιώθεις. Αυτά που σκέφτεσαι βασίζονται στα έως τώρα βιώματά σου, γεγονός άκρως περιοριστικό σε σχέση με τον ορίζοντα των δυνατοτήτων. Απ’ την άλλη, αυτά που νιώθεις, πατάνε σε μια αρκετά περίπλοκη συνάρτηση. Η συνάρτηση αυτή αποτελείται από εμπειρίες, περιοριστικές πεποιθήσεις και φόβο για το άγνωστο. Πάμε πάλι, όμως, σ’ εκείνες τις αναλαμπές, όπου δε συμβαίνει τίποτα απ’ τα δύο. Για κάποια δευτερόλεπτα, ξέρεις τι θέλεις! Πέρα απ’ το τι σκέφτεσαι και πέρα απ’ το τι νιώθεις στην παρούσα φάση. Ξαφνικά, αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχει κάτι παραπάνω απ’ όσα έχεις βιώσει ως τώρα.

Γυρνάς, όμως, ξανά στη δύνη, κι εκεί μπαίνει η ιδεούλα να το εκφράσεις. Κάπως έτσι, συνειδητοποιείς γιατί είναι τόσο δύσκολο να κουβαλήσεις όλο αυτό το βάρος. Το βάρος της απόφασης. Το βάρος της ευθύνης. Θέλεις να το μοιράσεις. Να ελαφρύνει η ψυχή σου. Να πάρει κι ο άλλος λίγη, λες, δεν πειράζει. «Να σφραγίσει την απόφασή μου ή να με πείσει για το αντίθετο» ψιθυρίζεις.

Αρχίζεις και παρατηρείς γιατί ο μισός πλανήτης μένει στα ημίμετρα. Θέλει πολύ θάρρος να πάρεις την ευθύνη των αποφάσεών σου. Αλλιώς θα βλέπαμε περισσότερους ολοκληρωμένους και λιγότερους μισούς ανθρώπους. Οι ολοκληρωμένοι κάποτε κουβάλησαν, με πολύ πόνο, τις αποφάσεις τους. Μάτωσαν. Ζουν, όμως, τη δική τους ζωή. Οι μισοί  προτιμούν να μεταφέρουν τα φορτία αλλού. Έτσι δεν πονάνε! Το τίμημα γι’ αυτούς είναι ότι ζουν και τη ζωή τους μισή, μιας που δεν είναι δική τους. Μισή δική τους και μισή των άλλων!

Πριν γυρέψεις ανακούφιση, κάνε ένα βήμα πίσω. Μη βιαστείς. Εδώ που έφτασες, αξίζει να επανεκκινήσεις όλη τη διαδικασία μεταξύ σας, απ’ την αρχή, πληρώνοντας με το θεόρατο κόστος της φθοράς; Όταν αναβάλλεται η αποδοχή κι η διαχείριση μιας κατάστασης, τότε η ίδια η κατάσταση θα γυρίσει να σε κατασπαράξει. Όχι μόνο εσένα. Και τους δυο σας. Απ’ τη μία πας να μικρύνεις την ευθύνη κι απ’ την άλλη την πολλαπλασιάζεις.

Πάρε ανάσα και για τους δυο σας, και να θυμάσαι εκείνο το μαγικό μεσοδιάστημα που η ψυχή σου συναντά τα ιδανικά σου. Τη στιγμή που τα «θέλω» σου ανοίγουν το κανάλι και το πέρασμα για να σου ουρλιάξουν. Τα πραγματικά «θέλω» σου δε γαντζώνονται και δεν προσκολλώνται. Έτσι θα τ’ αναγνωρίσεις.  Ελευθέρωσε και τους δυο σας, και μη φοβάσαι τα κιλά της ευθύνης. Μετά από λίγο καιρό, μετατρέπονται σε φτερά!