Τσαλακώνεσαι και μ’ αρέσεις

«Ζητείται εύθραυστος σύντροφος.» Ναι, όσο τσαλακώνεσαι τόσο μ’ αρέσεις. Κάθε φορά που εκθέτεις τις ρωγμές σου, τις πληγές σου, τους φόβους και τα κουσούρια σου, σ’ ερωτεύομαι και πιο πολύ. Ξέρω πως απαιτεί δύναμη. Ίσως να ‘ναι απ’ τα λίγα πράγματα στη ζωή που να ορίζουν τόσο ξεκάθαρα τι σημαίνει «θάρρος». Κάθε φορά που μου αποκαλύπτεις τις γκρι εμπόλεμες ζώνες σου, με αφήνεις να γνωρίσω τον αληθινό κόσμο σου. Το ρίσκο είναι μεγάλο κι ακριβώς γι’ αυτό θα σου υποκλιθώ. Γιατί θα το πάρεις.

Ύστερα από αρκετή περισυλλογή, κατάλαβα πως δεν είναι το γεγονός πως επιλέγεις να μου φανερώνεις τις ουλές σου αλλά ο τρόπος που το κάνεις. Όπως κι όλα στη ζωή μας. Δεν είναι το «τι» αλλά το «πώς». Δεν είναι το τι έχουμε ζήσει, είναι ο τρόπος που επιλέξαμε να το ζήσουμε. Ήταν γραμμένο σ’ έναν τοίχο: «Πήγες ταξίδι για σέλφι ή για να χαθείς στα σοκάκια μιλώντας με αγνώστους;». Όλα κρίνονται απ’ τους χειρισμούς μας. Αν μου ανοιχτείς απενεχοποιημένα, θα αντικρίσω δύναμη. Θα γίνεις έμπνευση να τολμήσω. Κι εγώ φοβάμαι, τι νομίζεις; Αν μου ανοιχτείς χωρίς θυματοποίηση, θα αντικρίσω αλήθεια κι απλότητα. Αξίες χρυσαφένιες μέσα σ’ έναν κόσμο λάσπης. Αξίες με αξία ανεκτίμητη.

Καταφέραμε κάτι που μπορεί με απόλυτη φυσικότητα να συμβεί, να το κάνουμε να μοιάζει με κουβάρι. Τόσο πολύ τρέμουμε την απόρριψη, που γίναμε ηθοποιοί δίχως σπουδές υποκριτικής. Παραμυθιάζουμε πρώτα τον εαυτό μας, ότι είναι άτρωτος, και μετά τον σερβίρουμε. Πού πήγε η ταπεινή κι αδιαμφισβήτητη αλήθεια πως είμαστε ένα όλον από σκατά και χρυσόσκονη; Ναι, όλα αυτά μαζί. Κι όμως! Είμαστε άγγελοι και δαίμονες. Όλοι μας.

Τι μας κάνει να αρνούμαστε τόσο έντονα τον δαίμονα εαυτό μας, ώστε να τον αποκρύπτουμε; Γνωστή η απάντηση, δε θα πούμε κάτι καινούργιο. Εγωισμός, φόβος και δειλία. Εκεί όμως που αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω είναι στο ότι ξεχνάμε πως οι αντιστάσεις κρατάνε για λίγο. Ο δαίμονας μετά από λίγο θα πεταχτεί με ορμή –τουλάχιστον– πυραύλου και θα ξεπουπουλιάσει μονομιάς τον άγγελο. Και ναι, μετά είναι πολύ πιο πιθανό να ξενερώσουν και να μας απορρίψουν.

Κάθε φορά που συμβαδίζουμε με το σύνολο του χαρακτήρα που έως τώρα έχουμε διαμορφώσει, κάνουμε ένα δώρο. Διπλό δώρο. Σ’ εμάς που κοιτάζουμε κατάματα τη διττότητα του «είναι» μας και σε όποιον διαβαίνει το μονοπάτι μας, αφού δεν του στερούμε την πραγματικότητα∙ εμάς όπως είμαστε. Η όποια πορεία ακολουθηθεί, θα αφορά αληθινούς χάρτες. Όχι σαν εκείνους τους χάρτες στα παιδικά μας βιβλία, με τους κρυμμένους θησαυρούς, που φημίζονταν για το χρυσάφι που έκρυβαν και που ήταν γεμάτοι με γρίφους κι ασαφείς δρομολόγια.

Η μανία που επικρατεί στις μέρες μας για το θετικό και το εντυπωσιακό μάς κάνει ψεύτικους. Στην ουσία δεν έχουμε ιδέα τι είναι, τελικά, θετικό και τι αρνητικό. Τα βαφτίσια είναι μία φάκα. Πόσες φορές, σε μια αναδρομή σου στο παρελθόν, είδες αυτήν την ειρωνική αντίθεση; Τότε το ‘λεγες καλό, μα βγήκε σκάρτο. Κι ό,τι ονομάτιζες «σκάρτο» σε έλουσε με φως και σε οδήγησε σε κάτι καλό -ή σε κάτι καλύτερο.

Ακριβώς γι’ αυτή τη μεγάλη αλήθεια, πως όλα είναι ερμηνείες του μικρού μας μυαλού, αξίζει να υποστηρίζουμε την ωμή πραγματικότητα. Την έχουμε ανάγκη κι ας μην της φαίνεται.  Τα ουσιαστικότερα πράγματα στη ζωή μας δε φαίνονται. Είναι κάπως αόρατα.

Καλύτερα, λοιπόν, να σε γνωρίσω με γυαλιά μυωπίας, παρά με μάσκα virtual reality και να με πας στον Άρη.