Απογοητεύεσαι γιατί περιμένεις να σκέφτονται όλοι όπως εσύ

Συμβαίνει συχνά να τσαντιζόμαστε διότι κάποιος δε μας καταλαβαίνει. Κι όταν λέμε δε μας καταλαβαίνει, εννοούμε πως βλέπει τα πράγματα αλλιώς ή αντιλαμβάνεται κάποιες καταστάσεις διαφορετικά. Σκέφτεται παράξενα, ή πιο σωστά, σκέφτεται αλλιώτικα από μας. Κι αυτό μας ενοχλεί.

Ακούμε πολλούς να λένε –ανάμεσά τους κι εμείς– για έναν άνθρωπο ότι αν σκεφτόταν αλλιώς όλα θα ήταν τέλεια. Θα συνεννοούμασταν, δε θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε κι όλα θα κυλούσαν πιο ομαλά. Πιο ομαλά για μας. Για εκείνον;

Έχετε κάτσει ποτέ να σκεφτείτε ένα περιβάλλον με ίδιους ανθρώπους; Που σκέφτονται, δρουν κι αντιδρούν το ίδιο. Πόσο ανιαρό θα ήταν αλήθεια. Να συμφωνούν όλοι με όλα και με όλους. «Τι ωραία μέρα που είναι σήμερα», θα λέει ο ένας κι ο άλλος θα απαντά «Ναι, έχεις απόλυτο δίκαιο. Σήμερα είναι όλα τόσο υπέροχα». Ε όχι, ρε φίλε. Το δέχεσαι; Να μην έχει ένας τις μαύρες του; Ούτε καν ένας;

Το θέμα δεν είναι αν θα συμφωνούμε στο πόσο ωραία είναι η μέρα, αλλά είναι, σαφώς, πιο βαθύ. Οι συγκρούσεις, καμιά φορά δημιουργούν εντάσεις κι έντονους προβληματισμούς. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε με τίποτα ότι κάποιος τόλμησε να μας εναντιωθεί, να μην πάει με τα νερά μας, πως δεν έχει τις απόψεις μας και πως σκέφτεται –αν είναι δυνατόν– διαφορετικά. Έρμαιο του εγωισμού μας, λοιπόν.

Αυτό είναι, παιδιά, εγωισμός. Αρνούμαστε να ακούσουμε μια αντίθετη άποψη, μια συμβουλή, κάτι που ίσως δεν πέρασε απ’ το δικό μας μυαλό. Δε συμβιβαζόμαστε με τίποτα, δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε κανένα λάθος μας ή να στηρίξουμε την άποψή μας με επιχειρήματα και σεβασμό, εννοείται, στη γνώμη του άλλου. Και καταλήγουμε να είμαστε απόλυτοι, να τσακωνόμαστε και τελικά να απογοητευόμαστε. Γιατί δε βρήκαμε καθολική αποδοχή απ’ τους άλλους σε όσα εμείς θεωρούμε σωστά.

Κάπως έτσι λειτουργεί αυτό το πράγμα. Γίνεται ανθυγιεινό για τον ίδιο μας τον εαυτό και μας δημιουργεί και νεύρα. Ηρεμήστε, βρε παιδιά. Ακούστε τον άλλο. Κρίνετε. Μεγάλα παιδιά είμαστε και μπορούμε να φιλτράρουμε όσα μας σερβίρουν.

Κι αν όχι νεύρα, στενοχώρια. Δημιουργούμε τέρατα στο μυαλό μας. Μα έκανε αυτό που σημαίνει εκείνο κι εννοεί το άλλο. Βάζουμε τον εαυτό μας σε μια διαδικασία να σκεφτεί περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται, να αναλύσει πολύ, ε και στο τέλος να καεί απ’ την πολλή σκέψη. Γιατί θα περιθωριοποιούμαστε από μόνοι μας, πιστεύοντας πως ο κόσμος δεν είναι ιδανικός.

Όντως δεν είναι. Και πρέπει να το δεχτούμε. Αγώνας είναι η ζωή. Συνεχής, καθημερινός και πολύ-πολύ σκληρός. Καλούμαστε να επιβιώσουμε στο πεδίο της μάχης και να βγούμε νικητές. Εννοείται πως θα βρούμε ανθρώπους οι οποίοι θα μας υποτιμήσουν, δε θα πιστέψουν σε μας. Άλλοι θα είναι υπερβολικά καλοί μαζί μας που δε θα μας βοηθούν να εξελιχθούμε κι άλλοι θα διαφωνούν κάθετα. Έτσι είναι.

Δε λέμε να ακολουθούμε ό,τι μας λένε ούτε να θεωρούμε τον εαυτό μας κατώτερο. Χρειάζεται, όμως, να συλλέγουμε απόψεις, ερεθίσματα, εμπειρίες και να τα χρησιμοποιούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Ας πεισμώσουμε, λοιπόν. Το χρωστάμε στον εαυτό μας. Δε θα καθόμαστε τώρα να μαραζώνουμε ή να φορτώνουμε για τη γνώμη του καθενός. Μα θα την ακούσουμε, γιατί ίσως μας πάρει ένα βήμα παραπέρα. Δε βοηθά να είναι κάποιος ίδιος με μας. Μας εγκλωβίζει σε μια ευθεία οδό κι αυτό είναι άσχημο.

Θα βρεθεί ο άνθρωπος με τον οποίο θα συμβαδίζουν οι αλήθειες μας. Μα θα είναι ένας και θα ‘ναι συνοδοιπόρος μας. Αλλά σε καμία περίπτωση ίδιος. Γιατί ας μην ξεχνάμε πως η αγάπη είναι τόσο δυνατή που ξεπερνά κάθε μυαλό και κάθε αλλιώτικη σκέψη.

Μ’ αυτήν να προχωράς. Με την αγάπη. Κράτησε αυτή και συνέχισε. Και θα τα ξεπεράσεις όλα. Μάθε απ’ τις φωνές, μα μην τις αφήσεις να μπουν μέσα σου και να σε κατευθύνουν. Γιατί να θυμάσαι πως σ’ αυτόν τον κόσμο που ζούμε, τα λόγια είναι αναλώσιμα. Μην πέφτεις στην παγίδα.