Η περίοδος των σπουδών μας είναι πολύ σημαντική. Αγωνιζόμασταν γι’ αυτή χρόνια. Προϋποθέτει ένα ανυπόμονο παρελθόν κι ονειρεύεται ένα λαμπρό μέλλον. Ένα μεταβατικό στάδιο λοιπόν. Κάποια χρόνια –ίσως και τα μοναδικά– που βρισκόμαστε να είμαστε οι ενήλικες με τις μειωμένες υποχρεώσεις. Ξέγνοιαστοι μα και πιεσμένοι ταυτόχρονα.
Κι είναι και κάποιοι από μας που είχαν την τύχη να περάσουν αυτά τα ανέμελα χρόνια σ’ ένα νησί. Μπορεί να το επιδίωξαν, ίσως προέκυψε και κατά λάθος. Όπως και να ’χουν τα πράγματα το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Φοιτούμε σε νησί κι αυτό από όποια μεριά και να το δεις είναι κάτι ιδιαίτερο.
Μακριά απ’ την πολύβουη μεγαλούπολη, η πόλη μας είναι το νησί μας. Εδώ είναι όλα τόσο μικρά, τόσο διαφορετικά. Δεν υπάρχουν οι άπειρες επιλογές εξόδου, αλλά εμείς έχουμε κάνει τα κουμάντα μας. Έχουμε φτιάξει το δικό μας πρόγραμμα. Ταυτίσαμε την κάθε μέρα και με άλλο μαγαζί κι είμαστε ικανοποιημένοι μ’ αυτό. Ξέρουμε πού θα πάμε τις Τετάρτες, πού θα βγούμε τα Σάββατα, πού θα πιούμε τα ζεστά οινόμελά μας όταν έξω βρέχει καταρρακτωδώς.
Μικρά νησιά, μικρές πόλεις, μικρή κοινωνία. Όλοι οι φοιτητές γνωριζόμαστε μεταξύ μας λίγο ή πολύ. Κι αν δε γνωρίζουμε τον καθένα ξεχωριστά, σίγουρα αυτή η φάτσα πάντοτε κάτι μας θυμίζει. Συνεπώς, δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε κάπου και να μη συναντήσουμε κάποιον γνωστό ή φίλο. Αδιαμφισβήτητα κάποιον θα βρούμε.
Διότι είμαστε λίγοι, διότι και τα μέρη είναι περιορισμένα. Κι έτσι καταλήγουμε να πηγαίνουμε στην καφετέρια, στο club ή οπουδήποτε και να χαιρετάμε τον έναν μετά τον άλλον. Κάποιες φορές είναι ωραίο να βλέπεις άτομα που συμπαθείς. Άλλοτε είναι ενοχλητικό. Γιατί όπως και να το κάνουμε δεν μπορούμε να τους πάμε κι όλους. Ό,τι κι αν είναι, συμβαίνει.
Εξάλλου όντας λίγοι, αλληλοβοηθούμαστε. Διασκεδάζουμε μαζί, διαβάζουμε μαζί. Στις χαρές και στις λύπες μαζί. Και στα ζόρια και στις εξεταστικές και στα ευχάριστα. Αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Πάντα μ’ αυτά τα ίδια άτομα. Την οικογένεια που αποκτούμε σπουδάζοντας στη μικρή πολιτεία.
Σε θέματα μεταφοράς είμαστε πολύ τυχεροί. Ούτε ξυπνάμε 2 ώρες πριν για να προλάβουμε να φτάσουμε στη σχολή ούτε καν αγχωνόμαστε. Δεν πρόκειται να στριμωχτούμε σε κανένα μετρό, δε θα περιμένουμε κανένα λεωφορείο ή ασφυκτικά γεμάτο τρόλεϊ να περάσει. Η έννοια της απόστασης είναι τόσο διαφορετική εδώ.
Θα περπατήσουμε για να πάμε στο πανεπιστήμιο ή στο καφέ κι η απόσταση δε θα είναι μεγάλη. Κι αν δεν οδηγούμε εμείς, οδηγεί κάποιος –πιθανόν ντόπιος– συμφοιτητής μας. Τρία λεπτά απόσταση είναι πραγματικά αμελητέος χρόνος για να μην περάσει να μας πάρει όταν πρόκειται να πάμε κάπου.
Συμπερασματικά, δε μας απασχολεί η απόσταση ούτε το μέσο μεταφοράς. Δε θα προβληματιστούμε για τη νυχτερινή μας έξοδο ούτε εάν ξεχαστήκαμε στο σπίτι ενός φίλου να διαβάζουμε κι η ώρα είναι περασμένη. Έχουμε τρόπο να επιστρέψουμε. Κι αν καμιά φορά θέλουμε να βολτάρουμε, οι περίπατοί μας κρατάνε πολύ. Ειδικά αν θα κινηθούμε με αμάξι. Σ’ εκέινη την περίπτωση, πιθανός προορισμός μας είναι όλο το νησί.
Ίσως να μην έχουμε τα πάρκα και τα άλση των πόλεων ούτε τους άπειρους τόπους χαλάρωσης. Έχουμε όμως κάτι πολύ ξεχωριστό. Κάτι που μας δίνει πνοή, ανάσα, ζωή και χρώμα. Έχουμε μια ολάκερη θάλασσα. Αυτή θα δούμε κάθε πρωί, σ’ αυτή θα πάμε όταν είμαστε μελαγχολικοί. Θα αφεθούμε στο μεγαλείο και στον ήχο της όταν θέλουμε να ηρεμήσουμε. Εδώ η ομορφιά είναι αυθεντική.
Και μέσα σ’ αυτό όλο το σκηνικό, το τόσο ρομαντικό, θα ερωτευτούμε. Θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε. Σ’ αυτά τα λίγα μπαράκια, δίπλα στη θάλασσα. Στο νησί μας. Θα ζήσουμε στιγμές μαγικές. Θα αισθανθούμε, θα νιώσουμε, θα ολοκληρωθούμε. Όλα εδώ κι όλα για μας.
Το νησί δε χάνει ποτέ το γόητρό του. Το να περάσεις τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής σου εδώ, το λες κι ευτυχία. Είναι η Χίος, είναι η Ρόδος, είναι η Κρήτη. Όποιο και να είναι, είναι ο δικό μας τόπος. Είναι το μέρος που δε θα λησμονήσουμε ποτέ και πάντα θα νοσταλγούμε. Γιατί εμείς σπουδάζουμε σε νησί. Κι αυτό είναι αλλιώτικο.
Επιμέλεια Κειμένου Παύλου Πήττα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Παύλος Πήττας
