Εμπιστευτήκαμε ανθρώπους που μας έκρυψαν αλήθειες

Δεκάδες οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε καθημερινά. Με άλλους αναγκαστικά, άλλοι είναι γνωστοί μας κι άλλοι φίλοι μας. Κι άλλοι κάτι περισσότερο απ’ αυτό -ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Όσο καλά κι αν θεωρούμε ότι γνωρίζουμε κάποιον δε θα είμαστε ποτέ σίγουροι. Για ποιον θα έβαζες αβίαστα το χέρι σου στη φωτιά; Έλα, για πες.

Δεν είναι κακό να εμπιστευόμαστε ούτε και να αγαπάμε. Αντίθετα, είναι ένα πανέμορφο συναίσθημα να νιώσει κανείς. Να αισθάνεσαι έναν άνθρωπο οικείο, οικογένεια ή ακόμα πιο ωραίο να τον νιώθεις ολοκληρωτικά δικό σου.

Υπάρχει και μια αλήθεια, όμως, που συχνά ισχύει και να τη θυμάσαι. Δεν είναι δα και καμιά επιστήμη ούτε τόσο μη προβλέψιμο για να ξαφνιαστεί κανείς. Αλλά πάντοτε θα υπάρχει μια ιστορία πίσω από έναν άνθρωπο την οποία εσύ θα αγνοείς και θα πορεύεσαι, θα δρας και θα αισθάνεσαι χωρίς τη γνώση της. Αν κάποιος όντως μπορεί να αισθάνεται με λογική, λαμβάνοντας υπόψιν γεγονότα. Δύσκολο αλλά κάποιες φορές χρειάζεται.

Μην πάει ο νους σου σ’ όλα αυτά τα τυπικά. Ότι δηλαδή κάθε άνθρωπος διαμορφώνει χαρακτήρα ανάλογο των βιωμάτων του και πως δεν μπορούμε να κρίνουμε χωρίς να ξέρουμε. Αυτά, αδιαμφισβήτητα, ισχύουν. Μα αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Είναι θέμα παιδείας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς διαφορετικό.

Μιλάμε για τους ανθρώπους στους οποίους πιστέψαμε μα μας εξαπάτησαν. Μας απόκρυψαν την αλήθεια, μας άφησαν να πιστεύουμε άλλα. Άτομα που υπήρξαν για μας σπουδαία κι απομυθοποιήθηκαν σε λίγα μόνο λεπτά όταν μια κρυφή αλήθεια ήρθε στο φως.

Αναμφισβήτητα κι εσύ κρύβεις πράγματα. Μη συγχέεσαι. Δε μιλάμε για βιώματα που κρατάς δικά σου και για τον εαυτό σου και μόνον. Αναφερόμαστε σε γεγονότα που γίνονται εις βάρος άλλων ανθρώπων. Που έχουν όλα τα απαραίτητα συστατικά για να ερμηνευθούν ως κοροϊδία. Σε πιστέψαμε και μας πρόδωσες. Επενδύσαμε σε σένα μα μας απογοήτευσες. Είπες λόγια για μας χωρίς εμάς κι έπραξες με τέτοιο τρόπο που μόλυνες και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Θα ήταν άδικο σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις να μη μαθαίναμε την αλήθεια. Ακόμα κι αν πονάει, ακόμα κι αν μας ενοχλεί. Γκρεμίζονται οι θεωρίες μας, τα πιστεύω μας, τα ιδανικά μας μα πρέπει να γνωρίζουμε. Για να γίνουμε καλύτεροι. Για να επεκτείνουμε την αντίληψή μας και να μάθουμε να φιλτράρουμε ανθρώπους. Γιατί, δυστυχώς κι αυτοί ακόμα χρειάζονται φιλτράρισμα. Δεν είναι ο κόσμος, μάτια μου, ιδανικός.

Μόνο μη γονατίσεις. Ή αν το κάνεις, κανόνισε να σηκωθείς γρήγορα. Έπρεπε να ξέρεις. Όπως κι αν έχεις μάθει. Ήτανε για να γίνει. Να δεις που όλο και κάποιο σύμπαν θα συνωμότησε. Θα προχωρήσεις, όμως, μη σε νοιάζει.

Ίσως να πληγώθηκες βαθιά. Ίσως να ένιωσες πράγματα που καλείσαι τώρα να διαγράψεις. Δύσκολο. Αυτή η άτιμη η καρδιά χτυπά πιο γρήγορα απ’ όσο στροφάρει το μυαλό. Κι αυτό συμβαίνει διαχρονικά. Μα θα τα καταφέρεις. Γιατί είσαι δυνατό παιδί εσύ κι αξίζεις να ζήσεις πιο πολλά και πιο καλά απ’ αυτά. Τι να τους κάνεις τέτοιους φίλους ή τι να τους κάνεις τέτοιους έρωτες. Άντε να χαθούν, μωρέ.

Στη ζωή μας θα χρειαστεί να το ζήσουμε κι αυτό κάποια στιγμή. Όλα με στο πρόγραμμα είναι κι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ίσως να μας κέρδισε προσωρινά η απάτη και το ψέμα για να καταλάβουμε ότι υπάρχει ακόμα πιο καθάριος ουρανός απ’ αυτόν που έχουμε βιώσει μέχρι σήμερα. Κι είναι κάπου εκεί περιμένοντας να τον ανακαλύψουμε.

Μην προσπαθείς να ανακαλύψεις κρυμμένες αλήθειες. Να προσπαθείς απλώς να εντόπιζεις τις φανερές, αυτές που είναι δίπλα σου. Σ’ ένα άγγιγμα, σ’ ένα τηλεφώνημα, σ’ ένα σ’ αγαπώ. Σ’ ένα νοιάξιμο την ώρα που το χρειαζόσουν. Εκεί να ποντάρεις. Αν δεν το δεις, μην επιχειρήσεις να το εφεύρεις ούτε να το ξεθάψεις. Θα δεις κάτι άλλο.

Αν κάτι μας χαλάει, γυρίζουμε σελίδα. Το βιβλίο είναι μεγάλο κι έχεις να διαβάσεις τόσες ιστορίες και τόσες ωραίες εικόνες. Μην εμμένεις σε μια συγκεκριμένη που στο κάτω-κάτω χρειάζεσαι και φακό να τη διαβάσεις ή η ίδια χρειάζεται αποκρυπτογράφηση. Σκισ’ την να πάει στο διάολο. Άντε μπράβο.