Για έναν Πέτρο κι έναν Παύλο

Είναι και δυο αγόρια, φίλοι μάλλον, που γιορτάζουν σήμερα. Δεν είναι να πεις ότι έχουν και τα πιο κοινότυπα ονόματα στη μικρή μας Ελλαδίτσα, αλλά σίγουρα η παρουσία τους δεν περνά αδιάφορη. Κι αυτό δε θα το αμφισβητήσει κανείς. Γιατί σίγουρα κάπου στο δρόμο σου κι εσύ θα γνώρισες έναν Παύλο κι έναν Πέτρο.

Από πού να ξεκινήσει κανείς και τι να πει γι’ αυτά τα αγόρια; Τι να πρωτοθυμηθούμε απ’ όλα αυτά που μας έχουν χαρίσει όσο καιρό τους γνωρίζουμε. Δύο ονόματα που ξεκινούν απ’ το ίδιο γράμμα, έχουν ίδιο αριθμό συλλαβών και που προσφέρουν, ίσως, το ίδιο σαγηνευτικό σύνολο για να ανακαλύψεις.

Να βλέπεις και τους δύο και να μην μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος υπερέχει. Ήταν φαίνεται γραφτό να πορεύονται μαζί, να έχουν παράλληλες ζωές, ίδια εκπληκτικά χαρακτηριστικά και τέλος να γιορτάζουν μαζί και να μας κερνάνε παρέα. Ας τους πάρουμε, όμως, έναν-έναν. Και για να μην αδικήσουμε κανέναν και τους στεναχωρήσουμε θα το πάρουμε αλφαβητικά. Και θα ξεκινήσουμε, προφανώς, απ’ τον Παύλο.

Ο Παύλος, ο Παυλάκης, ο Παυλίτος. Το παιδί που θα σε ενθουσιάσει απ’ το πόσο προσιτό μπορεί να υπάρξει. Η αισιοδοξία είναι αυτή που τον συντροφεύει στη ζωή του και το χαμόγελό του είναι αληθινό και πηγαίο. Αρκεί να σου σμίξει λίγο τα χειλάκια για να σε κάνει να αισθανθείς ότι ο κόσμος ίσως να είναι λιγάκι καλύτερος. Πάντα κεφάτος, παιδί της παρέας, μερακλής. Ο Παυλάρας, λοιπόν. Που κάποτε λυγίζει και γίνεται τόσο γλυκούλης που μένεις να τον κοιτάς. Και το μόνο που σου ‘ρχεται να πεις είναι ένα «Αχού το μωρέ» βουτηγμένο στο μέλι.

Ο Παυλάρας είναι ο τύπος που θα σε περάσει από κόσκινο και δε θα μπορείς να αντιδράσεις. Θα σε «παίζει» τόσο όμορφα που θα το δέχεσαι απλά. Επειδή γουστάρεις, διότι αυτό το παλικαράκι σε φτιάχνει, τη βρίσκεις με την πάρτη του. Είναι αυτός τον οποίο έχεις τη δυνατότητα να φωνάξεις προσφωνώντας τον με σοβαροφανές ύφος «Παύλε». Επειδή πολύ απλά είναι σωστό συντακτικά. Μια κατηγορία μόνος του, λέμε.

Θα ήταν αδικία, όμως, να μην αναφερθούμε στον κολλητό του τον Πετράκη που το υποκοριστικό δεν του πηγαίνει μάλλον και πολύ. Πέτρος είναι αυτός κι είναι ένας και μοναδικός. Λίγο πιο σκληρός. Το φανερώνει και το όνομά του εξάλλου. Αλλά δεν είναι αυτή η απόλυτη αλήθεια. Δείχνει σκληρός, αλλά δεν είναι. Είναι έξω καρδιά. Κι έχει τέτοιο χιούμορ που απλώς θέλεις να κάθεται δίπλα σου και να τον ακούς να μιλάει, είναι ευχαρίστηση η παρέα του. Δε θα τολμήσεις με τίποτα να τον διακόψεις.

Ο Πέτρος θα σε σεβαστεί και θα σου δώσει ό,τι του ζητήσεις. Φτάνει να είσαι κι εσύ εντάξει μαζί του. Ίσιος άνθρωπος. Δε δέχεται πολλά-πολλά. Μην τον πειράξεις. Παρ’ όλα αυτά είναι εκεί για σένα κι αν δει ότι αξίζεις να είσαι στη ζωή του θα συνεχίσει να είναι κι αυτός χωρίς διακοπές.

Κι οι δύο έχουν μια πρωτοφανή τρέλα. Γι’ αυτό φαίνεται πως τα βρίσκουν κιόλας. Είναι πλάσματα ερωτεύσιμα. Αγαπούν αληθινά, δίνονται, γουστάρουν τη ζωή. Δεν τους αρέσουν τα στερεότυπα και τα πλαίσια. Θα κάνουν αυτό που θέλουν με όποιο κόστος και πάντα  με συνέπεια κι αγάπη. Κι αν κρίνεις κι απ’ τη μεταξύ τους επαφή, είναι άνθρωποι που χτίζουν σχέσεις. Λατρεύουν τους φίλους τους κι είναι πάντα έτοιμοι για μια νέα περιπέτεια μαζί τους.

Μην παραξενευτείς να τους δεις ένα βράδυ να αράζουν στη βεράντα και μ’ ένα καφάσι μπίρες να φιλοσοφούν τη ζωή. Άλλοτε θα τους δεις στα τρελά τους γλέντια να φαίνονται ρηχοί. Μα μη γελιέσαι. Είναι άτομα με τέτοιο περιεχόμενο και τέτοιο βάθος που θα ξαφνιαστείς. Δωσ’ τους την ευκαιρία να στο φανερώσουν. Δεν το κάνουν με τον καθένα.

Αξίζει να τους αγαπάμε, αξίζουν μια θέση στη ζωή μας. Θα θέλαμε να τους έχουμε πλάι μας γιατί μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα. Και θα πιούμε σήμερα στην υγειά τους. Σ’ όλους τους Παύλους και τους Πέτρους λοιπόν, μια τεράστια αγκαλιά, που απ΄ αυτό που μας έχουν δείξει δε θα μείνει επάνω τους.