Μερικές φορές είναι όντως πολύ αργά

Πώς θα χαρακτήριζε κανείς μια χαμένη ευκαιρία; Είναι το τρένο που δεν προλάβαμε, το αεροπλάνο που χάσαμε, η πόρτα που δεν ανοίξαμε εμείς, αλλά κάποιος άλλος. Όλα αυτά βέβαια σε συνάρτηση πάντα με τον χρόνο. Αυτόν. Τον χρόνο τον πανδαμάτωρ που κανείς δεν τον σταματά. Κι αν κάποιες φορές νομίζουμε πως τον κοροϊδεύουμε, πως τον προσπερνούμε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απάτη.

Πολλά τα όνειρα, πολλές οι προσδοκίες στη ζωή μας. Έχουμε τον πόθο να μεγαλουργήσουμε, να προφτάσουμε, να αδράξουμε την κάθε ευκαιρία. Να εκμεταλλευτούμε την κάθε στιγμή. Να γευτούμε όσα περισσότερα μπορούμε.

Ωραία τα λέμε. Μόνο που δεν είναι όλα τόσο ρόδινα. Αντίπαλός μας η φθορά της καθημερινότητας, η απαισιοδοξία, η αίσθηση ανικανότητας, οι περιστάσεις κι αυτό που αποκαλούμε τόσο χαριτωμένα timing. Είναι πολλά τα εμπόδια που πρέπει να προσπεράσουμε για να φτάσουμε λυτρωμένοι στους στόχους μας.

Ίσως το δυσκολότερο κομμάτι της ιστορίας είναι να αντιληφθούμε τα εμπόδια την ώρα που παρουσιάζονται. Να αναγνωρίσουμε τι μας κρατά πίσω, τι μας απωθεί, τι μας τείνει να απομακρυνόμαστε απ’ τις πραγματικές επιθυμίες. Η αναγνώριση εκ των υστέρων είναι ενδεχομένως μια ικανοποίηση μα είναι ταυτόχρονα και μια τραγική συνειδητοποίηση. Γιατί, όντως κάποιες φορές είναι αργά.

Μάθαμε να λέμε «Ποτέ δεν είναι αργά» και να παίρνουμε δύναμη. Να καθησυχαζόμαστε για λίγο. Αν επιμένουμε όμως να μένουμε άπραγοι, να λέμε πως έχουμε χρόνο κι ό,τι είναι να ’ρθει θα ’ρθει τότε θα χάσουμε. Κι εκείνη είναι στ’ αλήθεια η στιγμή που θα είναι πραγματικά αργά.

Γιατί, ο άνθρωπος που μας περίμενε θα φύγει κι εμείς δε θα τον βρούμε εκεί. Η ευκαιρία που μας δόθηκε θα χαθεί κι όταν εμείς αποφασίσουμε πως τελικά τη χρειαζόμαστε, το πουλί θα έχει πια πετάξει. Τα νιάτα θα φύγουν, η διάθεση θα μειωθεί, οι περιστάσεις δε θα το επιτρέπουν. Οι προτεραιότητές μας θα έχουν διαφοροποιηθεί.

Είναι λυπηρό. Είμαστε όμως εδώ για να λέμε αλήθειες. Την ίδια ώρα είμαστε εδώ για να μάθουμε να χαμογελούμε στη ζωή. Θα απογοητευτούμε, θα πέσουμε, θα μας πάρει από κάτω, θα αισθανθούμε ανίκανοι, θα μελαγχολήσουμε. Παρ’ όλα αυτά οφείλουμε να σηκωθούμε, να προχωρήσουμε, να αγωνιστούμε ξανά.

Οι ευκαιρίες που χάθηκαν μας δίδαξαν πολλά. Μας άνοιξαν τα μάτια, μας επαναπροσδιόρισαν. Δεν είμαστε πιθανόν αυτοί που φανταστήκαμε ότι θα ’μασταν μεγαλώνοντας. Δε ζούμε αυτά που θελήσαμε με όλη μας την καρδιά να βιώσουμε. Κι είναι αργά πια. Διότι, τη ζωή αλλιώς τη φανταζόμαστε κι αλλιώς έρχεται, άλλα σχέδια κάνουμε κι αλλού καταλήγουμε

Σκέψου όμως. Σήμερα είσαι αυτός που είσαι, με τα βιώματα που είχες, με τις εμπειρίες, με τις χαμένες ευκαιρίες και τα αναπάντεχα της πορείας σου. Είσαι εσύ αυτοπροσώπως. Αυτή είναι η μαγεία.

Συμφωνούμε πως τις χάσαμε τις ευκαιρίες, δεν τις κυνηγήσαμε όταν και όπως έπρεπε. Χάθηκαν. Ποια είναι όμως η λύση; Η παραίτηση, η ρουτίνα, η μιζέρια; Τίποτα απ’ όλα αυτά δε χρειαζόμαστε, τίποτα δεν αξίζουμε. Αφού δεν έγινες αυτό που ονειρεύτηκες, ε τότε ονειρέψου κάτι άλλο.

Δεν τελειώνουν οι ευκαιρίες τόσο απλά. Αν εμείς οι ίδιοι δε θέλουμε. Συνειδητοποιημένοι τώρα πια ας προσαρμοστούμε στα καινούργια θέλω. Θα βρούμε αυτό το κάτι, το ολοκαίνουργιο που θα μας γεμίσει. Με τα παρόντα δεδομένα. Έχουμε μάθει να ψάχνουμε για τα κλειδιά που θα ξεκλειδώσουν την ψυχή εκεί που παλαιότερα δε μας περνούσε απ’ το μυαλό.

Δεν έχουμε καθησυχαστεί. Ξεχνάμε τις όποιες αποτυχίες εύρεσης των κλειδιών. Είναι πλέον παρελθόν. Τότε ήταν αργά. Μα όσο ο χρόνος τρέχει κι όσο εμείς τρέχουμε μαζί του έχουμε ακόμα την προοπτική. Την ώρα για νέες ευκαιρίες, φρέσκες που εμφανίζονται σε αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Κι αν η ζωή είναι ή μαύρο ή άσπρο επιλέγουμε το άσπρο. Κι αν η ζωή είναι ένας σκληρός κι ακατάπαυστος αγώνας, θα φορέσουμε την πανοπλία μας και θα παλέψουμε. Και θα παλεύουμε ξανά και ξανά.

Έλα σμίξε τα χειλάκια στη ζωή, χαμογέλασέ της. Και μείνε εκεί να την κοιτάς να σου χαμογελάει κι αυτή. Γιατί θα σου χαμογελάσει, αυτό είναι σίγουρο. Κι αν θέλουμε να παραμένουμε πρωτότυποι, «Ποτέ δεν είναι αργά»!