«Να αγαπάς τον εαυτό σου» αλλά πώς;

Μας λένε συχνά να αγαπάμε τον εαυτό μας, να μην τον υποτιμάμε, να νιώθουμε αυτοπεποίθηση. Και τότε, λέει, όλα θα ’ρθουν. Όλα όσα ποθήσαμε, ονειρευτήκαμε, προσδοκούσαμε. Μας επαναλαμβάνουν συνέχεια να πιστεύουμε σε μας, να μην τα παρατάμε. Κι ό,τι θέλουμε θα γίνει, αρκεί να το πιστέψουμε.

Καλά τα λένε. Έτσι, μάλλον, θα είναι. Διότι έστω και στο ελάχιστο να το βιώσαμε το μάθαμε. Όταν κάτι το πιστεύαμε, γινότανε. Άλλο είναι το θέμα. Αλλού είναι που κολλάμε και κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει, να μας δώσει απάντηση. Στο πώς. Στο ποιος είναι ο τρόπος να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Σ’ αυτό ξέρει κανείς να μας απαντήσει;

Γνωρίζει κανένας πώς αγαπάμε, πώς πιστεύουμε έντονα σε κάτι; Όταν αγαπάμε, αγαπάμε κι όταν πιστεύουμε, πιστεύουμε. Δεν υπάρχει συνταγή, δεν είναι εκούσιες αποφάσεις τα συναισθήματα αυτά. Πηγάζουν από μέσα μας, κυβερνούν το είναι μας, μας καθοδηγούν. Δε ρωτάνε, δεν παίρνουν την άδεια. Δε δημιουργούνται επειδή το θέλουμε. Εμφανίζονται ξαφνικά, απροειδοποίητα, επειδή έτσι γουστάρουν.

Κι αν ακόμη πιστέψουμε σε μας και θεωρήσουμε ότι όλα είναι τέλεια, είναι όντως; Αν για παράδειγμα ερωτευόμαστε κάποιον άνθρωπο κι επιμένουμε και το πιστεύουμε, τι γίνεται; Μπα, τίποτα δε γίνεται. Γιατί αυτό δεν αφορά μονάχα εμάς, αφορά και τον άλλο. Δεν είναι δική μας αποκλειστικά η ζαριά.

Κι έτσι η πίστη χάνεται κι έρχεται η απογοήτευση, η παραίτηση. Μέχρι να πιστέψουμε ξανά, μέχρι να νιώσουμε καλά να προχωρήσουμε, μέχρι να απογοητευτούμε ξανά. Μη μου λες άλλα. Ίσως η  λύση να είναι το βόλεμα κι η αναμονή. Αυτή η απαίσια και ψυχοφθόρα αναμονή. Κι αν η μοίρα το θελήσει τότε ας αναλάβει αυτή. Σιωπή.

Όχι σιωπή. Γέλια. Γιατί αυτά που μόλις ξεφούρνισες, που μόλις πίστεψες και που με τόσα επιχειρήματα υποστήριξες, καημενούλη μου, ονομάζονται «σκοτεινή πλευρά» κι εσύ έχεις πέσει στην παγίδα της. Αν ανοίξεις όμως την κουρτίνα θα δεις το φως.

Για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε ότι τα περιμένεις όλα έτοιμα. Σίγουρα, αυτή είναι η αναμονή που έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Και βολευόμαστε κι είμαστε χαρούμενοι με αυτό. Γυρίζουμε την πλάτη στα θέλω, στα όνειρα και στις κρυφές επιθυμίες κι αφηνόμαστε σε κάτι απροσδιόριστο που το αποκαλούμε μοίρα. Από φόβο και μόνον, από απραξία.

Ισχύει πως κανείς δεν μπορεί να μας πει πώς αγαπάμε, κανένας δεν μπορεί να μας δώσει οδηγίες με ποιο τρόπο μπορούμε να πιστέψουμε με όλο μας το είναι σε κάτι. Ξεκόλλα όμως. Σταμάτα να κλαίγεσαι, σταμάτα να σπαταλιέσαι. Δεν το αξίζεις.

Εκείνα που αγαπάς, εκείνα που πιστεύεις κι ό,τι ονειρεύεσαι τα γνωρίζεις. Μην περιμένεις κανέναν να σου πει πώς ορίζονται αυτά. Αγαπάω τον εαυτό μου σημαίνει δίνω χώρο και δίνω χρόνο κι επενδύω σ’ αυτά που αγαπώ.

Κανείς δεν πέτυχε, κανείς δεν κέρδισε με τη φυγή και τη μοιρολατρία. Αυτός που κέρδισε είναι αυτός που πάλεψε κι επίμεινε. Κι όταν λέμε επιμένω δε μιλάμε αποκλειστικά για ένα άτομο ή για μια ιδέα. Γιατί όταν δε βλέπεις πως δεν προχωρά, σημαίνει γι’ ακόμη μια φορά πως αναλώνεσαι. Πως απομακρύνεσαι απ’ το όνειρο, πως επενδύεις λάθος.

Δεν είναι όλα εύκολα. Θέλουν αγώνα και πίστη. Την πίστη που πηγάζει από μέσα σου και μόνον κι όχι αυτήν που εφηύρες. Αγαπώ τον εαυτό μου και κατακτώ το άπιαστο σημαίνει πως δε στέκομαι περισσότερο σε κάτι που δεν αξίζει. Στόχος μου είναι να λυτρωθώ κι υποχρεούμαι να προχωρήσω εμπρός.

Και τότε ο Θεός, η θεία δίκη, η μοίρα, το πεπρωμένο ή όπως θέλεις, πες το, θα σου υποκλιθούν. Πάψε να απογοητεύεσαι, πάψε να μαίνεσαι στη γνώριμη καλοβολιά σου. Άνοιξε επιτέλους τη γαμημένη την κουρτίνα.

Η σκοτεινή πλευρά είναι εύκολη και προσιτή. Παρασέρνει. Η φωτεινή πλευρά όμως είναι λυτρωτική και ζόρικη. Προϋποθέτει θυσίες και μάχες. Μάχες με τον εαυτό μας, με το εγώ μας, με τους πάντες. Για σκέψου όμως. Αξίζει να βγεις απ’ το βόλεμα;

Η σκοτεινή απ’ τη φωτεινή πλευρά χωρίζονται από μία κουρτίνα μονάχα. Κι αν πεθάνεις σήμερα δεν έζησες ό,τι αγάπησες. Ξεφεύγοντας απ’ το βόλεμα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Θα φτάσεις εκεί που θες. Μην καθυστερείς. Άνοιξε φτερά. Αξίζει.