Οι αληθινοί έρωτες κάνουν φασαρία

Πόσο μεγάλη διαφορά έχει το δηλώνω απ’ το είμαι ερωτευμένος; Κάποιος θα μπορούσε να πει πως είναι ερωτευμένος αλλά όχι και πολύ. Αποκλείεται. Ο έρωτας δεν έχει κλίμακες. Είσαι ή δεν είσαι. Κανένας ερωτευμένος δε ζει στην ησυχία του σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Είναι έντονο, είναι μαγικό, είναι κάποτε ψυχοφθόρο. Είναι ένα συναίσθημα που δεν υπάρχει όμοιό του. Όλα ή τίποτα. Ζενίθ ή ναδίρ. Τόσο απλά.

Καταρχάς το συναίσθημα αυτό δεν έρχεται κατά παραγγελία ή γιατί θέλουμε. Συμβαίνει. Απλά κι όμορφα. Έρχεται και σε χτυπά με τα βέλη του, κατακλύζει το είναι σου. Αν είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε ανοίγουμε τις αγκάλες και πέφτουμε με τα μούτρα. Αν στήνουμε άμυνες, απλώς δεν το ζούμε. Ή μάλλον το ζούμε αλλά συγκρατημένα, ίσως και λιγάκι πιο βασανιστικά. Κερδίζει πάντα. Δε σου επιτρέπει να το αγνοήσεις. Έρωτας, φίλε. Τέτοιος είναι ο άτιμος.

Το να μην τον παραδεχόμαστε δε σημαίνει πως τον νικούμε ή τον αποβάλλουμε. Ίσως τον διώχνουμε γρηγορότερα, ίσως τον καταπνίγουμε κι έτσι ίσως υποχωρήσει σε κάποια φάση. Αλλά δεν είναι δα και κάνα ανθρωπάκι. Θα αφήσει τα σημάδια του και τις πληγές του βαθιά. Και για να τον ξεπεράσουμε θα χρειαστεί χρόνος.

Αυτό που λέμε είναι πως όταν είμαστε ερωτευμένοι γινόμαστε ηφαίστεια που φλέγονται. Έχουμε έναν άνθρωπο συνέχεια στο μυαλό μας, στην καθημερινότητά μας, στο είναι μας. Τον κουβαλάμε μαζί μας. Θέλουμε να ακούσουμε τη φωνή του, να τον συναντήσουμε, να τον βουτήξουμε και να τον αρχίσουμε στα φιλιά σαν να μην υπάρχει άλλος άνθρωπος σ’ αυτή τη Γη. Επιθυμούμε διαρκώς να κάνουμε έρωτα με το πρόσωπο αυτό και μόνο. Κι είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση με χιλιάδες πεταλούδες να μας ανακατεύουν το στομάχι. Και κάτι συννεφάκια μονίμως πάνω απ’ το κεφάλι μας.

Είναι και κάτι άλλοι τυπάδες, όμως, που μας το παίζουν άνετοι και κουλ. Είναι ερωτευμένοι και δεν το παραδέχονται. Και πες, εμάς σκασίλα μας. Το θέμα είναι να το παραδεχτείς στον εαυτό σου. Κι όταν τον νιώσεις να το αφήσεις να σε διαπεράσει ακόμα κι αν θα σε πονέσει. Να το κυνηγήσεις κι ας φας τα μούτρα σου. Γιατί να καταπιεστείς; Γιατί να το κρατήσεις μέσα σου και να μην κάνεις το βήμα παραπέρα; Είναι δικό σου, το νιώθεις. Στο κάτω-κάτω έχεις χτυπηθεί απ’ το βέλος κι αφού έγινε κάτι τέτοιο χωρίς καν να το ζητήσεις, μην πιεστείς περισσότερο. Τερμάτισέ το.

Δε χρειάζονται τύψεις κι οι ενοχές δεν είναι καθόλου χρήσιμες. Όποια κι αν είναι η περίσταση. Ο έρωτας, φίλε μου, είναι το υπέρτατο συναίσθημα. Ζήσ’ το και μη φοβηθείς. Ακόμα κι αν πέσεις, θα βγεις κερδισμένος. Απ’ τα χιλιάδες χρώματα που είδες και τα χιλιάδες συναισθήματα που ένιωσες. Χίλιες φορές να νιώθεις παρά να είσαι φλατ. Κι ας απογοητευτείς. Μες στο παιχνίδι κι αυτό.

Το χειρότερο είναι να δηλώνεις ερωτευμένος χωρίς να είσαι. Χωρίς μέσα σου να φλέγεσαι. Να ερωτεύεσαι γιατί πρέπει ενώ έχεις συμβιβαστεί την ίδια ώρα σε καταστάσεις δεύτερες που δεν είναι του γούστου σου. Γιατί το είχες ανάγκη, από ματαιοδοξία πιθανόν. Καθαρός συμβιβασμός.

Μη δίνεις περισσότερα απ’ όσα μπορείς. Μη δεσμεύεσαι με υποσχέσεις που δεν μπορείς να τηρήσεις μόνο και μόνο για ένα πήδημα. Για δυο, για τρία, δεν έχει σημασία. Μην κάνεις σχέσεις που δε νιώθεις.

Κάπως έτσι πέφτουμε οι άνθρωποι στην παγίδα και δημιουργούμε δεσμούς απ’ το πουθενά. Σχέσεις που πάσχουν κι οδηγούνται συχνά σε αδιέξοδο και καταστάσεις ανεπιθύμητες. Που φτάνουμε στο σημείο να πληγώνουμε άλλους ή, ακόμα, τον ίδιο μας τον εαυτό.

Εσύ μέσα σου βαθιά ξέρεις. Πάντα ξέρουμε. Γνωρίζουμε τι και ποιος ανάβει τον διακόπτη της καρδιάς και ποιος όχι. Μην προσπαθείς να σε πείσεις λέγοντας λόγια και λόγια και λόγια για να κάνεις τους άλλους να το πιστέψουν και για να το πιστέψεις ο ίδιος.

Όταν είσαι ήσυχος, όταν η μαγεία δεν υπάρχει, όταν δευτερεύοντα πράγματα έχουν περισσότερη σημασία, δεν είσαι ερωτευμένος. Είσαι απλά ένας βολεμένος. Ένας ακόμα που συμβιβάστηκε. Ο έρωτας είναι πυροτέχνημα. Μεγάλο, διαρκές και θέλοντας και μη, ορατό. Όταν τον νιώσεις θα καταλάβεις. Κι αν τον ένιωσες και σε πλήγωσε, μη χάνεις την ελπίδα σου. Ο μπαγάσας θα ξαναγυρίσει. Μέχρι τότε, μεγάλε, έχε τον νου σου.