Τα άτομα με κινητικά προβλήματα είναι οι καθημερινοί ήρωες

Οι άνθρωποι, γενικώς, παλεύουμε με μια καθημερινότητα. Στόχος μας είναι να την ελέγχουμε και να την κατευθύνουμε εμείς οι ίδιοι. Να καταφέρνουμε να κερδίζουμε τον αγώνα της ρουτίνας και της συνήθειας και να γινόμαστε ήρωες. Να είμαστε αυτοί που επιβίωσαν και δεν επέτρεψαν σε καμιά περίπτωση να τους παρασύρει ο χείμαρρος της μιζέριας, της απραξίας και της στασιμότητας.

Άξιος λοιπόν όποιος καταφέρει να οργανώσει την καθημερινότητά του με τέτοιο τρόπο που να λέει «Όμορφη καθημερινότητα» και να το εννοεί. Φαντάζει δύσκολο μα ίσως να μην είναι και τόσο. Επειδή είμαστε γεροί και μόνη μας υποχρέωση είναι να διαμορφώσουμε ορθά τις επιλογές μας. Επιμονή θέλει κι όρεξη.

Είναι και κάποιοι άλλοι όμως που δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο εμείς. Γι’ αυτούς αυτά που θεωρούμε δεδομένα, απαιτούν διαδικασία, χρόνο, κόπο. Γεννήθηκαν έτσι ή προέκυψε στην πορεία. Ουδεμία σημασία έχει. Είναι οι άνθρωποι-πρότυπο. Εκείνοι που με τον καθημερινό τους αγώνα γίνονται παράδειγμα. Παράδειγμα θέλησης, αποφασιστικότητας, ψυχής. Είναι τα άτομα με κινητικά προβλήματα.

Τα άτομα αυτά δεν είναι καθόλου για λύπηση και κακώς κάποιοι τους αντιμετωπίζουν έτσι. Όταν δεν μπορείς να περπατήσεις, ή δυσκολεύεσαι. Όταν η κίνηση για σένα δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα σ’ αυτή τη ζωή. Όταν οι χειρονομίες σου είναι περιορισμένες κι άλλα συναφή. Όχι βέβαια. Δε θεωρείσαι καθόλου καημένος. Διόλου. Θα σε χαρακτήριζε κανείς σπουδαίο.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι όντως σπουδαίοι. Μάχονται να επιβιώσουν σε μια καθημερινότητα που δε φτιάχτηκε ιδανικά γι’ αυτούς. Στην ίδια καθημερινότητα που ζούμε κι εμείς. Σ’ αυτή που έχουν τους ίδιους στόχους με μας. Κι όμως. Η κοινωνία τους βάζει εμπόδια. Τους περιορίζει. Μερικές φορές τους αγνοεί.

Καλούνται να επιβιώσουν σ’ έναν κόσμο που τους λυπάται λες κι αυτό έχουν ανάγκη. Σ’ έναν κόσμο που τους θεωρεί κατώτερους και δεν τους δίνει τις κατάλληλες ευκαιρίες ούτε μεριμνά για τις αναγκαίες υποδομές.

Να θυμάσαι όμως. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ πιο γενναίοι απ’ αυτόν τον κόσμο. Επειδή καλέστηκαν να ζήσουν με μια ιδιαιτερότητα και να τα καταφέρνουν. Την αποδέχονται και προχωρούν. Κι αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της κάθε ημέρας χωρίς να απογοητεύονται, συνεχίζοντας να παλεύουν και να ελπίζουν. Να διεκδικούν όσα έχεις κι εσύ. Και τα δικαιούνται, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

Παρ’ όλα αυτά είναι αυτοί κι όχι εσύ που θα γυρεύουν μια θέση στο πάρκινγκ και θα ‘χουν να αντιμετωπίσουν τον κάθε μαλάκα που στάθμευσε παράνομα. Είναι αυτοί κι όχι εσύ που δε θα βρουν ράμπες κι ανελκυστήρες όταν τα χρειάζονται. Εκείνοι θα χρειαστούν να ακολουθήσουν ειδική διαδικασία για να επισκεφθούν την τουαλέτα. Εκείνοι θα χρειαστούν τη βοήθεια την επιπρόσθετη όσο κι αν αυτό τους τσαντίζει κάποιες φορές.

Συνεπώς, βλέπουμε ένα σύνολο ανθρώπων που ρίχνονται κάθε μέρα στη μάχη κατάκτησης των ονείρων τους. Το σύνολο των ανθρώπων που βλέπουν πως η υποστήριξη είναι μειωμένη μα επιμένουν. Και θα επιμένουν. Γιατί έχουν κι αυτοί το δικαίωμα στη βόλτα και στη διασκέδαση. Έχουν το ίδιο δικαίωμα με σένα να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα, να γεύονται τις ομορφιές της φύσης, να κάνουν πράγματα.

Και θα παντρευτούν και θα κάνουν οικογένεια και θα δουλέψουν. Θα κάνουν ό,τι κάνει ο κάθε άνθρωπος. Δεν είναι άρρωστοι. Δεν είναι τελειωμένοι. Είναι ιδιαίτεροι, είναι διαφοροποιημένοι, κάνουν τα πράγματα κάπως αλλιώτικα. Μα τα κάνουν. Δε θα περάσουν σε καμία περίπτωση τη ζωή τους κλαίγοντας και μιζεριάζοντας για κάτι που δεν αλλάζει. Για κάτι, τέλος πάντων, που δεν τους αλλοιώνει ως ανθρώπους και δε ξεθωριάζει το ποιόν τους.

Εμείς, οι υπόλοιποι, οι «ευεργετημένοι», ας κατανοήσουμε επιτέλους την κατάσταση. Ας σταθούμε δίπλα τους ως συνοδοιπόροι κι ίσοι. Ας παύσουμε να τους βλέπουμε αφ’ υψηλού και με λύπηση. Είμαστε ίδιοι, προχωράμε μαζί. Και τέλος ας δώσουμε την ώθηση σ’ αυτή την πολιτεία  –που γυρίζει πολλές φορές την πλάτη–  να αναλάβει τις ευθύνες της.

Δύσκολη η μάχη της καθημερινότητας, ζόρικη. Είμαστε ήρωες. Προτού αρχίζεις να μεμψιμοιρείς όμως σκέψου για λίγο. Ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες;

Αφιερωμένο σε κάποιον που αγαπώ πολύ.