Θα θυσιάσεις πολλά για να φτάσεις εκεί που θες

Κάτι οι κακές επιλογές, η τύχη, οι δυνατές φωνές, ο δρόμος που μας ξεγέλασε και τον ακολουθήσαμε. Αναζητήσαμε χάρτες και πυξίδες για να ξεφύγουμε, για να βρούμε τη σωστή διαδρομή και να βγούμε ξανά στην Εθνική. Χαθήκαμε στα στενά και κανένας δεν μπορούσε να μας βοηθήσει, να μας δείξει την έξοδο.

Το ταξίδι μας ήταν άτσαλο. Βουτηγμένο στην άρνηση και στην απογοήτευση. Να περπατάμε σε πεζοδρόμια που δε φτιάχτηκαν για μας. Που αν τολμάγαμε να βγούμε στον δρόμο και να αναπτύξουμε ταχύτητα, θα ήμασταν ο ποδηλάτης ανάμεσα στα μουγκρητά των μεγάλων αυτοκινήτων.

Πολλές φορές βρεθήκαμε στο περιθώριο κι απαρηγόρητοι κλαίγαμε με λυγμούς. Πώς θα ξεφεύγαμε απ’ το αδιέξοδο; Τα πρέπει γεννιούνται απ’ τις δικές μας επιλογές και τα ακολουθούμε γιατί «πρέπει» να στηρίξουμε και να ικανοποιήσουμε όλα αυτά που επιλέξαμε. Όταν βρεθείς στο αδιέξοδο, όμως, πρέπει κι οφείλεις να παλέψεις. Για να άρεις τις κακές επιλογές, να τις αποτινάξεις, να τις αφήσεις πίσω.

Βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά κι η ζωή αυτή δε σου ταιριάζει. Εσύ έχεις γεννηθεί για να ζεις στη μεγαλούπολη. Αυτά, βέβαια, είναι υποκειμενικά. Θέλεις να ξεφύγεις απ’ το παρόν. Μην επηρεάζεσαι. Ακολούθησε την καρδιά χωρίς δεύτερη σκέψη. Μόνο εκείνη θα σε οδηγήσει εκεί που πραγματικά θέλεις να πας, στα πρέπει που χαίρεσαι να ακολουθείς και στη δική σου, προσωπική, ιδανική Ιθάκη.

Ακόμα κι αν έχεις συμπαθήσει τους ντόπιους, φύγε. Ακόμα κι αν σου λένε ότι μπορείς να επιβιώσεις εδώ που βρίσκεσαι, φύγε. Τι κι αν συνήθισες εδώ, φύγε. Τι κι αν σε βλέπουν να θέλεις να ακολουθήσεις τα όνειρά σου και σε κοροϊδεύουν. Φύγε.

Μη μένεις εγκλεισμένος στη μετριότητα. Μην παραδίνεσαι στη μονότονη, χλιαρή ζωή που δε σου ανήκει. Εσύ δεν είσαι για εδώ. Αντικειμενικά. Και πρέπει να αποχωρήσεις. Μη χαραμίζεις, βρε παιδάκι μου, τον χρόνο σου, μην επενδύεις κάπου που δε σου γεμίζει την καρδιά.

Ας γίνουμε τώρα πιο ρεαλιστές. Χρειάζεται κάποιες φορές να είμαστε. Δε γίνονται όλα μαγικά. Η αλήθεια είναι ότι είσαι κάπου απ’ όπου επιθυμείς να φύγεις. Δεν είναι τόσο εύκολο. Θα παλέψεις. Θα παίξεις την τελευταία παράσταση. Θα κερδίσεις.

Στόχος σου να είναι πάντα το μετά που έρχεται να σε ανταμείψει. Και προς Θεού, μην ξεχάσεις ποτέ το χωριό που τελικά σε μεγάλωσε και σε ωρίμασε. Που σε ’κανε να φύγεις συνειδητοποιημένος, έτοιμος να ανοίξεις τα φτερά σου. Σου δίδαξε την επιμονή και τη θέληση. Σε πείσμωσε. Σε γέμισε με γνώσεις, με τρόπους να τα βγάζεις πέρα όταν τα πράγματα κάποτε στραβώνουν. Σε έκανε να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να ’σαι πια σίγουρος πως αξίζεις κάτι πολύ καλύτερο απ’ αυτό.

Μην τα παρατήσεις τώρα. Όχι τώρα, λίγο πριν το τέλος. Παιξ΄ τα όλα για όλα. Για να προχωρήσεις, για να κόψεις το εισιτήριο του προορισμού που εσύ θέλεις και που εντελώς μόνος σου έχεις επιλέξει. Φάε στη μάπα την καθημερινότητα που θα σε οδηγήσει εκεί κι αντιμετώπισέ το σοβαρά. Γιατί είναι το μέσον για να αποκτήσεις το εισιτήριο.

Κανένας δε σου εγγυάται ότι το ταξίδι που πρόκειται να ξεκινήσει θα είναι κι εύκολο. Πως ο δρόμος θα είναι άψογα ασφαλτοστρωμένος και στρωμένος με ροδοπέταλα. Καμία σχέση. Θα περάσεις από χωματόδρομους και λακκούβες. Το αμάξι θα χαλάσει και θα χρειαστεί να το σπρώξεις. Θα αντιμετωπίσεις δυσκολίες μπόλικες. Μην πάρεις καμία έξοδο.

Τώρα ξέρεις. Έμαθες. Δε σε φοβίζουν όλα αυτά. Αν θέλεις στ’ αλήθεια να ταξιδέψεις θα βγεις στον δρόμο με τσαμπουκά, με έναν και μόνον στόχο. Να κερδίσεις. Θα υποστείς καταστάσεις, θα δουλέψεις σκληρά, θα καταθέσεις τον εαυτό σου. Θα πονέσεις, αλλά πάντα θα προχωράς. Γιατί το ταξίδι αυτό πηγάζει από μέσα σου και χαράζεται με την ψυχή του.

Άρα κάνε ό,τι είναι να κάνεις και κόψε το πολυπόθητο εισιτήριο. Πακέταρε, φόρτωσε, βάλε μπρος τη μηχανή. Προορισμός: Ευτυχία. Φύγαμε.