Πόσο σημαντικό είναι το «φαίνεσθαι» στη ζωή μας; Πολλές φορές βλέπουμε φωτογραφίες, εικόνες ανθρώπων και καλούμαστε να εκφέρουμε μια άποψη. Να πούμε τη γνώμη μας, να κρίνουμε την εξωτερική τους εμφάνιση. Να σχολιάσουμε. Κι όχι μόνο σε φωτογραφίες.
Καθημερινά παρατηρούμε τον κόσμο γύρω μας. Τους άγνωστους, τους περαστικούς, εκείνους που κάθονται στο απέναντι τραπέζι. Τους κοιτάμε, τους σκανάρουμε. Δεν τους γνωρίζουμε, δεν ξέρουμε ούτε τη φωνή τους κάποιες φορές. Βλέπουμε μονάχα την όψη τους. Κρίνουμε και κρινόμαστε.
Τι ρόλο παίζει η εξωτερική εμφάνιση κι η ομορφιά στις ανθρώπινες σχέσεις; Είναι όντως κάτι τόσο ισχυρό, τόσο δυνατό, που μπορεί να θεωρηθεί ως κύριο κριτήριο επιλογής; Κι όταν λέμε σχέσεις δεν εννοούμε απαραίτητα ερωτικές. Σχέσεις είναι κι οι φιλικές κι οι οικογενειακές και τόσες άλλες.
Όσο κι αν προσποιηθούμε δε μας πιστεύει κανείς. Δεν πείθουμε κανέναν. Σημαντική η εξωτερική εμφάνιση. Τουλάχιστον στην αρχή. Όταν παρατηρείς κάποιον άγνωστο θα τον αντιμετωπίσεις ως μία μορφή, μια φιγούρα, ως κάτι απρόσωπο. Και θα κρίνεις αυτό που βλέπεις με μοναδικό γνώμονα την όραση και μόνον αυτήν.
Αυτό είχε κάνει κι η Αλίκη κάποτε. Ή μάλλον αυτό είχε πάθει. Ήτανε να κάνει μία ομαδική εργασία στο πανεπιστήμιο κι αναζητούσε ομάδα. Η ομάδα θα αποτελούνταν από 5 άτομα. Την Αλίκη και τις 3 κολλητές της στη σχολή. Έμενε όμως μία θέση.
Η μοναδική υποψήφια ήταν μια κοπέλα που είχε μείνει χωρίς ομάδα. Η Αλίκη είχε γίνει έξαλλη. «Σοβαρά τώρα;», «Θα συνεργαστούμε μ’ αυτήν;», «Δεν τη βλέπετε πώς είναι;». Δεν μπορούσε να το δεχτεί με τίποτα. Έλεγε ότι της χαλάει το image κι άλλες τέτοιες μαλακίες.
Έκανε λες κι η κοπέλα εκείνη ήταν εξωγήινος ή από άλλον πλανήτη. Επειδή δεν της έμοιαζε. Διότι έβλεπε κάτι που δεν της ικανοποιούσε την όραση. Δεν την ευχαριστούσε αισθητικά, δεν την ενδιέφερε. Έτσι, κρίνοντας επιφανειακά, έβαζε φράγματα. Η Αλίκη. Αυτή. Η απαστράπτουσα, η πανέμορφη, η στιλάτη. Το ψώνιο.
Μη σας τα πολυλογώ. Η Αλίκη τη δέχτηκε στην ομάδα της. Δεν είχε άλλη επιλογή εξάλλου. Συμβιβάστηκε. Όσο κι αν την εκνεύριζε δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Έπρεπε να συνεργαστεί μαζί της, να περάσει ώρες μαζί της. Να τη φάει στη μάπα, όπως η ίδια έλεγε.
Κι ενώ, παιδιά, κυλούσε ο καιρός η Αλίκη φτάνει μια μέρα στη συνάντηση μες το μαύρο χάλι. Κατάκοπη, άσχημη, κλαμένη. Δε συγκεντρωνόταν με τίποτα. Μόνο έκλαιγε. Ήταν εκείνη τη στιγμή που η Μαρίνα, η φαινομενικά άσχημη, η περιθωριοποιημένη, δεν άντεχε να τη βλέπει έτσι. Σε μια ανύποπτη στιγμή, της έπιασε το χέρι, της το έσφιξε και της είπε πως ό,τι και να’ ναι θα περάσει.
Αυτό ήταν. Έκτοτε η Μαρίνα κι η Αλίκη έγιναν κολλητές. Πέρασαν πιο ουσιαστικό χρόνο μαζί, ανακάλυψαν η μία την άλλη, γνωρίστηκαν. Αν ρωτήσεις σήμερα την Αλίκη να σου πει δυο κουβέντες για τη Μαρίνα θα εκπλαγείς. Θα ακούσεις πως η Μαρίνα είναι ένα κορίτσι σπάνιο, ξεχωριστό, με χρυσή καρδιά.
Δεν την ενδιαφέρει πια η εμφάνισή της ούτε οι πιθανές ατέλειές της. Δεν τις προσέχει πια, δεν τις παρατηρεί. Χέστηκε. Και δεν τις παρατηρεί επειδή έχει ομορφύνει στα μάτια της. Αυτό που μένει είναι ότι η Αλίκη θεωρεί όμορφη τη Μαρίνα επειδή είναι αυτή και καμιά άλλη. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπά και του οποίου έχει ανακαλύψει το μέσα του.
Ο εσωτερικός κόσμος λοιπόν. Το να μη βλέπεις τον άλλο πια όμορφο, αλλά να τον αισθάνεσαι όμορφο. Πόσο σημαντικό. Να υπερνικά το είναι το φαίνεσθαι, η καρδιά την όραση. Φοβερό επίτευγμα αν το καταφέρουμε.
Προφανώς το έξω μετρά και πολύ μάλιστα. Είναι η πρώτη εντύπωση, είναι η πρώτη γνώμη, είναι πιθανότατα η αρχική έλξη. Στόχος όμως, είναι να δίνουμε ευκαιρίες και να μην κλείνουμε την πόρτα σ’αυτούς που δε μας γεμίζουν το μάτι γιατί ίσως να μας γεμίσουν την καρδιά.
Κανένας άνθρωπος που αγαπάμε δεν είναι άσχημος. Κανείς. Διότι, η ομορφιά κρατάει όσο ένα πυροτέχνημα ενώ η αγάπη όσο η εικόνα του πυροτεχνήματος στην ψυχή σου. Να το θυμάσαι.
Επιμέλεια Κειμένου Παύλου Πήττα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Παύλος Πήττας
