Βιαζόμαστε να ονομάσουμε ανθρώπους «δικούς μας»

Στη ζωή μας γνωρίζουμε συνέχεια ανθρώπους, συναναστρεφόμαστε μ’ αυτούς, βγαίνουμε μαζί τους, κάνουμε διάφορες δραστηριότητες. Η εμπιστοσύνη, ο σεβασμός κι η εκτίμηση κερδίζονται κι οι σχέσεις χτίζονται. Άλλες παραμένουν κι άλλες κλονίζονται. Πόσο έτοιμοι είμαστε, όμως, να αποκαλέσουμε κάποιον άνθρωπο «δικό μας»;

Πολλές φορές γίνεται από επιπολαιότητα. Συναντάμε ένα άτομο που τη δεδομένη στιγμή έχει κάτι να μας δώσει κι αμέσως τον ανεβάζουμε μέσα μας σε άλλο επίπεδο. Βγαίνουμε και δυο-τρεις φορές μαζί του και συνειδητοποιούμε πως τα βρίσκουμε κι εκεί. Κι αρχίζουμε τότε να ανοιγόμαστε, να λέμε περισσότερα, να βγάζουμε πράγματα από μέσα μας. Έτσι αβίαστα. Σε χρόνο ντετέ.

Στην πραγματικότητα είναι η καθημερινότητα που μας φέρνει τέτοιους ανθρώπους. Διότι βρεθήκαμε σ’ ένα περιβάλλον που πρέπει να επιβιώσουμε και στην τελική να μη νιώθουμε μόνοι. Και βρισκόμαστε με «κολλητούς» της εβδομάδας, του μήνα. Δινόμαστε, μπαίνουμε μέσα με τα 1000 και σπαταλούμε ενέργεια για τα νέα μας φιλαράκια, τους κολλητούς. Τι απάτη.

Δικοί μας είναι οι λίγοι άνθρωποι που επιβίωσαν στον χρόνο μαζί μας. Που τους πήραμε απ’ το χέρι και περπατήσαμε μαζί τους απ’ το χθες στο σήμερα. Και μ’ αυτούς δεν έγινε απ’ τη μία μέρα στην άλλη. Περάσαμε πολλά μαζί τους και μπορεί κάποτε η σχέση μας να είχε και μ’ αυτούς κλονιστεί. Ίσως να υπήρξαν παραστρατήματα, αλλά καταφέραμε να επιβιώσουμε.

Αυτοί είναι οι πραγματικά δικοί μας. Άνθρωποι-αδελφές ψυχές που απέδειξαν ότι δικαίως έχουν αυτή τη θέση κι εκεί θα βρίσκονται πάντα. Τι κι αν οι καθημερινότητές μας δεν ταυτίζονται, τι κι αν μερικούς απ’ αυτούς τους βλέπουμε απειροελάχιστα. Είναι πολύ πιο σημαντικοί από κάθε ανθρωπάκι της καθημερινότητας.

Ανθρωπάκια που ήρθαν για να μας «τυλίξουν» και πέσαμε στην παγίδα. Που προσπάθησαν να πιαστούν από πάνω μας και να μας πουν «δικούς τους» μη επιτρέποντάς μας να είμαστε οποιουδήποτε άλλου.

Δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό να γνωρίζουμε κόσμο. Είναι απόλυτα θεμιτό, κατανοητό κι αναμενόμενο. Ας μη βιαζόμαστε όμως. Ας μην ανοιγόμαστε τόσο εύκολα, ας μην αναλωνόμαστε άσκοπα. Καλή η παρέα και τα ανούσια φλερτάκια εννοείται, μ’ αυτούς θα βγούμε έξω να τα σπάσουμε. Είναι η καθημερινότητά μας, έχουν το ίδιο πρόγραμμα με μας κι είναι απόλυτα λογικό.

Μ’ αυτούς πιθανόν να συζητήσουμε και θέματα και προβλήματα που «τρέχουν» τώρα. Όχι τα σοβαρά, όχι τα πολύ ουσιώδη. Κάνα πρόβλημα που παρουσιάζεται στον χώρο στον οποίο συνυπάρχουμε. Άντε και κανένα γκομενικό έτσι για να ’χει κι ενδιαφέρον.

Παρ’ όλα αυτά ας κρατήσουμε μία πισινή. Η εκτίμηση κι η αγάπη δεν κρατάνε στη στιγμή αλλά στη διάρκεια. Ας μη δώσουμε ψεύτικες εντυπώσεις. Ότι, δηλαδή, θα είμαστε δίπλα τους βρέξει-χιονίσει. Ότι έγιναν ξαφνικά πιο σημαντικοί απ’ τους «δικούς μας». Συνήθως τέτοιες σχέσεις είναι τύπου jenga. Χτίζονται, χτίζονται –χωρίς στέρεες βάσεις– και με το πρώτο ταρακούνημα ισοπεδώνονται.

Τέτοιες σχέσεις δε μας αρμόζουν, δε μας αξίζουν, δεν αξίζουν ούτε και στους άλλους. Και για να μην είμαστε προληπτικοί, δεν είναι απαραίτητο ότι αυτές οι σχέσεις δε θα προχωρήσουν. Όχι όλες αλλά κάποιες, λίγες, δυνατές.

Οι δυνατές είναι αυτές που χτίστηκαν με σεβασμό καθ’ όλη τη διάρκεια. Που προχώρησαν δίχως πίεση αλλά με κατανόηση και σεβασμό. Αυτές που δεν προχώρησαν σε ακρότητες αλλά υπήρξαν συνειδητοποιημένες. Δύο άνθρωποι, δύο άλλοι κόσμοι, δυο παράλληλες ευθείες που συναντήθηκαν τελικά. Με φυσικό τρόπο όμως. Χωρίς βιασύνες, χωρίς παρεκτροπές, χωρίς φθόνο.

Αυτές τις λίγες θα κρατάμε κάθε φορά. Τους νέους «δικούς μας» που έχουν περάσει στη σφαίρα των ανθρώπων της ζωής μας κι εκεί θα μείνουν γιατί το αξίζουν. Ενώ οι άλλοι θα ψάχνουν για καινούργιους «κολλητούς» και κεραυνοβόλους έρωτες σε άλλες καθημερινότητες . Για πυροτεχνήματα κι εύθραυστους πύργους.

Ίσως κι εμείς καμιά φορά να κάνουμε το λάθος. Να θεωρούμε ότι με μια κουβέντα παραπάνω, με δυο φιλιά, λίγες μπίρες παραπάνω και με μια πιο συχνή επαφή κερδίσαμε ανθρώπους. Κι όλα αλλάζουν όταν φτάνει ξαφνικά η στιγμή που μας γυρίζουν την πλάτη στο δευτερόλεπτο, στην πρώτη δυσκολία. Και λες ρε γαμώτο ποιους πήγα κι εμπιστεύτηκα. Και μένεις με τους πραγματικά «δικούς σου» που υπήρχαν πάντα και θα συνεχίσουν αμετάβλητοι στον χρόνο. Τέτοιους ανθρώπους να αναζητάς.