Πέμπτη βράδυ κι εκείνοι πιστοί στο ραντεβού τους στο μπαράκι του κέντρου.
Τρεις μήνες τώρα, βρέξει-χιονίσει, στην αριστερή γωνιά του ξύλινου μπαρ. Εκείνος να της χαϊδεύει το χέρι απαλά και να της διηγείται σκανταλιές από τα μαθητικά του χρόνια κι εκείνη να τον ακούει γέρνοντας προς το μέρος του χαμογελώντας.
Κάθε Πέμπτη, ίδια ώρα το ίδιο σκηνικό. Τα χοντρά μπουφάν έδωσαν τη θέση τους στις ζακετούλες, τα χείλη της άφησαν το χειμωνιάτικο μπορντό προβάροντας τα ροζ της άνοιξης, όμως η τρυφερότητα μεταξύ τους και οι συζητήσεις «γνωριμίας» ίδιες κι απαράλλαχτες.
Η εικόνα τους παρέπεμπε ευθέως σε φρέσκο ζευγαράκι και μόνο το έμπειρο μάτι που γνωρίζει κι από τεθλασμένες γραμμές μπορούσε να αντιληφθεί την αλήθεια.
Η Έλενα κι ο Πέτρος ανέβηκαν τα σκαλιά της εκκλησίας πριν τρία χρόνια, όμως ζούσαν τις χαρές και τις λύπες της συμβίωσης περισσότερα από δεκαπέντε. Κι όταν η ρουτίνα τους πέταξε από το «ζω» στο «επιβιώνω», τότε πήραν την κατάσταση στα χέρια τους.
Η δική τους συνταγή είχε dating. Ραντεβουδάκια, δηλαδή, μία φορά την εβδομάδα.
Στην εποχή μας οι πολύχρονες σχέσεις πουλάνε όλο και λιγότερο. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, όλοι όμως θαμπώνονται από τα τσιτάτα πως ο έρωτας είναι απανωτές εκρήξεις και ολίγον από τις πατροπαράδοτες πεταλούδες στο στομάχι.
Βλέπεις, το παραμύθι με το βασιλόπουλο στο άσπρο άλογο δεν πείθει πια, αφού περιλαμβάνει αιώνιους όρκους αγάπης ή έστω το «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» που λένε και στις αμερικάνικες σειρές.
Κι αυτό στο μυαλό των… άμυαλων μάλλον ισοδυναμεί με δυστυχία αφού την μπερδεύουν με τους αναπόφευκτους συμβιβασμούς και την καταραμένη ρουτίνα.
Είναι, όμως, η τελευταία αναπόφευκτη;
Ο ερχομός της, ναι· κι όποιος σηκώσει χέρι για το αντίθετο ζει στα παραμύθια, εκεί που με μαεστρία ο συγγραφέας απέφυγε την αναφορά της.
Το ζήτημα, όμως, είναι η επιβολή της στις ζωές μας. Κι αυτό όχι μόνο δεν είναι αναπόφευκτο, αλλά σε όποιον το επιχειρήσει –και επιβάλλεται να το κάνει– θα μοιάζει παιχνιδάκι που από μόνο του θα προσθέσει αλατοπίπερο στην άνοστη σούπα.
Ναι, η ρουτίνα και η βαρετή καθημερινότητα ενός ζευγαριού ξεπερνιέται, και τα ραντεβουδάκια της Έλενας με τον Πέτρο είναι μονάχα ένα από τα μικρά, παιχνιδιάρικα μυστικά.
Έχει πολλά για κάθε τύπο και κάθε βαλάντιο.
Αυτό, άλλωστε, είναι ιδιαίτερα καθοριστικό κι άσε τις συμβουλές των «άνιωθων» περιοδικών που με περισσή σιγουριά επιτάσσουν ως μοναδική λύση ένα ταξιδάκι- αστραπή στο Παρίσι. Συμβουλές εκ του –οικονομικά– ασφαλούς μακριά από μας.
Άλλωστε η ευεργετική επίδραση της απόδρασης δε βασίζεται στον τόπο αλλά στην ίδια την απόδραση. Ένα διήμερο στο χωριό του ή ακόμη και μια εξάωρη βόλτα σε μια άγνωστη συνοικία της πόλης θα έχει τα ίδια αποτελέσματα. Για σένα και για εκείνον μιλάμε κι όχι για την τόνωση της αγοράς.
Κι είναι κι έπειτα εκείνη η επικοινωνία. «Καταλυτική» την ανεβάζουν, «αφροδισιακή» την κατεβάζουν και δίκιο που το έχουν. Για να ξαναφουντώσει ο έρωτας, αρκεί να ταξιδέψεις με το μυαλό στο παρελθόν και να αναβιώσεις εκείνους τους τσαχπίνικους διαλόγους που σ’ έκαναν να τον/την ερωτευτείς.
Να ξεχάσεις τα «κινέζικα» της ρουτίνας και να μιλήσεις και πάλι στη γλώσσα του ανθρώπου. Κι αυτή η διάλεκτος είναι σαν το ποδήλατο. Αν την ήξερες κάποτε, δεν τη ξεχνάς.
Καταλυτικό ρόλο, βέβαια, παίζει και η σωματική επαφή. Κι όχι μονάχα εκείνη που φαντάζεσαι.
Η άλλη, εκείνη η αθώα που σ’ έκανε να ανατριχιάζεις στα πρώτα σου χτυποκάρδια είναι η πιο σημαντική.
Ένα παρατεταμένο άγγιγμα στον ώμο εκεί που τα προηγούμενα βράδια του γυρνούσες την πλάτη, ένα φιλί την ώρα που δεν το περιμένει κι ένα τρυφερό πιάσιμο του χεριού την ώρα που η απερίσκεπτη σύντροφός σου επιχειρεί να περάσει το δρόμο, αρκούν για να ξανανάψει το φιτίλι της σχέσης.
Πολλά θέλει ο έρωτας για να ξαναζωντανέψει.
Άλλα ευκολότερα κι άλλα που χρειάζονται κυνηγητό.
Εύκολο το να προσέξεις τον εαυτό σου, ακόμη πιο απλό να φορέσεις το πουκάμισο που σου διάλεξε στη δεύτερη επέτειό σας, και για εκείνη μέρος της κοκεταρίας να σε υποδεχτεί με το ωραίο της φουστάνι κι όχι με τη ρόμπα της συνήθειας.
Και δύσκολο, δεν αντιλέγω, μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά να ξεχάσεις την επαγγελματική σου φωνή και να πιάσεις την τρυφεράδα. Όμως τα μάτια της που θα λάμψουν από έκπληξη κι από χαρά θα σε αποζημιώσουν.
Όλοι χτυποκάρδια γουστάρουν μα ξεχνούν (δήθεν τυχαία) πως ο χαρακτηρισμός «ο άνθρωπός μου» που διαλαλούν πως ψάχνουν δεν έχει ημερομηνία λήξης σαν το φρέσκο γάλα. Ή τις πεταλούδες στο στομάχι.
Ο άνθρωπός σου, αν πραγματικά είναι αυτός, έρχεται για να μείνει και πριν ξετρελαθείς με τις Σειρήνες που φωνάζουν περί διαρκών εκρήξεων πάθους και πόθου, βάλε καλά στο μυαλό σου ένα πράγμα.
Ο έρωτας περνά από το χέρι σου.
Δε θέλει κόπο, θέλει μόνο απόφαση και τρόπο.
Συντάκτης: Δήμητρα Τσαμποδήμου
