Πολύπλοκα όντα οι άνθρωποι και δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να τους βάλεις σε καλούπια. Συμπεριφορές, κοσμοθεωρίες και ψυχές αλλιώτικες η μια απ’ την άλλη που κατάταξη δεν επιδέχονται.
Κι όμως, αν το καλοσκεφτείς, θα μπορούσαν να χωριστούν ανάλογα με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τη ζωή, σε τρεις κατηγορίες. Τους γκρινιάρηδες ή αλλιώς «τα ίσια ανάποδα τα βλέπω απέναντί μου», τους «φυσιολογικούς» ή… Ελβετούς και τους αθεράπευτα αισιόδοξους, εκείνους που λέμε «έξω καρδιά».
Οι πρώτοι είναι η προσωποποίηση της μιζέριας και της στενοχώριας, οι δεύτεροι αποπνέουν όπως και η… υιοθετημένη πατρίδα τους μια αδιαφορία κι έτσι περαιτέρω ανάλυση αξίζουν οι τελευταίοι, οι αγαπημένοι όλων.
Είναι κάποιοι, λοιπόν, άνθρωποι που θαρρείς και γεννήθηκαν με το χαμόγελο στα χείλη. Σα να αναβλύζει, ρε παιδί μου, από μια πηγή αστείρευτη μέσα τους και δε μπορούν παρά να στο πετούν στη μούρη κάθε που τους συναντάς κι εσύ αν είσαι «φυσιολογικός» ν’ αναρωτιέσαι από τι το ‘παθαν…
Διόλου τυχαίο αυτό το «το ‘παθαν», αφού κάθε στραβομουτσουνιασμένος που σέβεται τον εαυτό του, όταν πετυχαίνει στο δρόμο του έναν χαμογελαστό άνθρωπο, επιχειρεί να ερμηνεύσει αυτό το παράξενο που απλώνεται στο πρόσωπό του με όρους ιατρικής ή ακόμη και ψυχιατρικής.
Όπως έλεγαν, όμως, και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, πλανώνται πλάνην οικτρά αφού οι αληθινά αισιόδοξοι άνθρωποι δεν είναι πλάσματα από άλλον πλανήτη.
Ούτε χαζοχαρούμενοι είναι, ούτε -για να χρησιμοποιήσουμε τη σύγχρονη αργκό- άνιωθοι, κουκουρούκου και καρακοσμάτες. Απλώς γεννήθηκαν έτσι ή έστω το πατροπαράδοτο χαστουκάκι του γιατρού στον πισινό ακολούθησε βούτηγμα στο φίλτρο με τον… αισιοδοξοζωμό.
Αυτά, όμως, είναι παραμύθια για μικρά παιδιά ή καλύτερα η άμυνα των άλλων, των αυτοαποκαλούμενων φυσιολογικών. Γιατί με τους ίδιους πολυφορεμένους και πεζούς όρους με τους οποίους ζουν, επιχειρούν να ερμηνεύσουν και τους μονίμως αισιόδοξους συνανθρώπους τους.
Δε μπορεί, λοιπόν, ο 35χρονος Γιάννης που δουλεύει αγόγγυστα το 12ωρό του και ουδέποτε καθυστέρησε η πολυεθνική τον παχυλό μισθό του να καταλάβει τον 40χρονο γείτονά του, τον Κώστα που άνεργος με δύο παιδάκια, σφυρίζει χαρωπά ανεβαίνοντας τις σκάλες της πολυκατοικίας.
Ούτε μπορεί η Μαρίνα που έμαθε απ’ τη μαμά της πως τα καλά κορίτσια δε γελάνε δυνατά να ερμηνεύσει πως η Ζωίτσα, η παλιά της συμφοιτήτρια τα ‘χασε σε μια νύχτα όλα, δουλειά και σύζυγο, αλλά μ’ ένα πλατύ χαμόγελο και ψηλά το κεφάλι γυρνά στη γειτονιά.
Είναι ειδική κατηγορία, σα να βγήκαν από άλλη διάσταση, οι αληθινά χαμογελαστοί άνθρωποι και ουδεμία σχέση μ’ εκείνους που τον φοράνε το μορφασμό γιατί αυτό επιτάσσει η κοινωνία.
Βλέπεις, οι τελευταίοι μόλις απομακρυνθείς ρίχνουν βλέμματα διόλου ανθρώπινα, ενώ οι πρώτοι συνεχίζουν να μειδιούν πλατιά ακόμη κι όταν κλείσεις την πόρτα πίσω σου.
Εκείνοι που βλέπουν το ποτήρι μόνιμα μισογεμάτο, ακόμη κι αν το χύσει ο μουρτζούφλης επιδεικτικά μπροστά τους, δε χολοσκάνε για πράγματα μικρά. Στο τσακίρ κέφι θα βρεθούν είτε στραβώσουν τα πλάνα τους και κοιμηθούν στη μάνα τους, είτε πάνε όλα κατ’ ευχήν κι απολαύσουν βραδιές με την παρέα κάτω από τ’ αστέρια.
Το γέλιο τους θα βγει απ’ τα χείλη γάργαρο μα κυρίως αβίαστο όποιον κι αν έχουν απέναντί τους, αφού καταστάσεις όπως «δεν έχω λεφτά για διακοπές και τη βγάζω στο γραφείο» αποτελούν γι’ αυτούς λεπτομέρειες. Δυσάρεστες μεν, ανάξιες για να τα βάψουν μαύρα δε.
Και να σας πω κι ένα μυστικό; Δεν είναι οι άνθρωποι αυτοί μυστήρια πλάσματα που τους κόλλησε το χαμόγελο γιατί δεν είδαν ποτέ την άσχημη πλευρά της ζωής.
Το αντίθετο.
Οι αισιόδοξοι άνθρωποι είναι συνήθως εκείνοι που έζησαν τα δύσκολα, πέρασαν διά πυρός και σιδήρου και βγήκαν από εκεί πιο δυνατοί.
Είναι εκείνοι που έχουν περάσει του λιναριού τα πάθη και βγήκαν όχι αλώβητοι, αλλά τουλάχιστον ζωντανοί.
Εκείνοι που τους άντεξε το σκοινί κι αυτό φάνηκε στο χειροκρότημα.
Εκείνοι που έμαθαν με σκληρό τρόπο την άσχημη πλευρά της ζωής κι ακριβώς γι’ αυτό τους εκφράζει τόσο εκείνος ο στίχος του Γιάννη Αγγελάκα.
«Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή.»
Την επόμενη, λοιπόν, φορά που εσείς οι… Ελβετοί βρεθείτε δίπλα σ’ έναν της τρίτης κατηγορίας, πριν κουνήσετε το κεφάλι συγκαταβατικά και σκεφτείτε αν πρέπει να καλέσετε τους… άντρες με τα άσπρα, ακολουθήστε έτσι γι’ αλλαγή τον τόνο που δίνει.
Χαμογελάστε πλατιά και πού ξέρετε; Μπορεί κι εσείς να βγείτε απ’ τη δική σας διάσταση και να μπείτε σε μία, αν μη τι άλλο, πιο χαρωπή…
ΥΓ: Αφιερωμένο στο «κορίτσι που επέζησε» και πλέον μόνο λαμπερά χαμόγελα σκορπίζει!
Συντάκτης: Δήμητρα Τσαμποδήμου
