Δουλειές, τρεξίματα κι ένας σωρός έννοιες, μα κι ο πιο «χωμένος» από εμάς δε μπορεί να μην παρατήρησε πως οι τελευταίες μέρες είναι αλλιώτικες.
Και κυρίως οι νύχτες. Κάτι ο υδράργυρος που πήρε την ανηφόρα, κάτι παραπάνω οι μυρωδιές που μοιάζουν βγαλμένες από παραδεισένιες αφηγήσεις, μα κυρίως αυτός ο αέρας που –όπως λέει ο ποιητής– άλλαξε «δρόμο και φυσάει μες στις ψυχές» κι όλα μοιάζουν διαφορετικά. Κι όλα μοιάζουν όμορφα.
Κι αν ήταν ο Απρίλης που σάλπισε διστακτικά να είμαστε stand by για γενικό ξεσηκωμό, είναι ο Μάης που καλωσορίζουμε σήμερα που με τις ντουντούκες του δίνει εντολή στα κορμιά και στις ψυχές να αφήσουν πίσω κάθε πόνο και να βουτήξουν στις χαρές του.
Πρωτομαγιά.
Οι λάτρεις του λυρισμού τόμους χαρτί και τόνους μελάνι σπατάλησαν από τον Γουτεμβέργιο και δώθε για να την στριμώξουν σε μια κόλλα χαρτί.
Τζάμπα κόπος.
Μια ατέλειωτη ανεμελιά και μια ευκαιρία να γεμίσει η ψυχή μας χρώματα κι αρώματα είναι η πιο όμορφη μέρα του χρόνου.
Μα πάνω απ’ όλα, η μέρα που ξημέρωσε είναι εκείνη που όλα επιτρέπονται, μα κι όλα επιβάλλονται.
Επιβάλλεται σε σένα τον άντρα τον πολλά βαρύ να σου μιλήσει η σύζυγος σήμερα το πρωί. Να ξεχάσει τον προχθεσινό καβγά και να σου ψιθυρίσει πως ο καφές είναι έτοιμος. Να σου χαμογελάσει γλυκά κι εσύ να βρεις επιτέλους τις σωστές λέξεις που θα μεταμορφώσουν τα έφηβα αγριμάκια που μεγαλώνεις σε αρνάκια. Κι εκείνα με τη σειρά τους να ξεχάσουν να πακετάρουν τα ipad για την ημερήσια οικογενειακή εκδρομή στη θάλασσα.
Επιβάλλεται σε σένα τη φρέσκια μανούλα να καταλάβεις πως δεν είσαι η Μαριώ της γνωστής παροιμίας που γέννησε το Γιάννη και ν’ αφήσεις κατά μέρος τη μικροβιοφοβία που σε δέρνει. Επιβάλλεται να χαρίσεις στο μωρό σου την πρώτη του πραγματική εικόνα του κόσμου που ήρθε κι όχι εκείνη των τεσσάρων τοίχων που το κρατάς πεισματικά 6 μήνες τώρα.
Επιβάλλεται σε σένα τον 35χρονο που η απώλεια της δουλειάς σου σ’ έχει οδηγήσει στην κατάθλιψη να δεχτείς επιτέλους την πρόσκληση των κολλητών σου για καφέ, κουβέντα κι ατέλειωτο λιάσιμο.
Επιβάλλεται σε σας τους παππούδες που κακιώσατε στη μονάκριβη κόρη για το όνομα που διάλεξε για το μωρό της, να της χτυπήσετε πρωί πρωί το κουδούνι ανακοινώνοντας με πλατύ χαμόγελο πως θα πάτε τον στρουμπουλό εγγονό σας μια βόλτα στο πάρκο.
Επιβάλλεται σε σένα τον εκκολαπτόμενο γιατρό να σταματήσεις να απαγγέλλεις φωναχτά σαν άλλος ποιητής Φανφάρας τα οστά του χεριού και να τρέξεις στο κοντινότερο πάρκο κρατώντας εκείνο το μυθιστόρημα που σου χάρισε η νονά πριν τρία χρόνια κι ακόμη αραχνιάζει ανάμεσα στις ανατομίες 1, 2 και 3.
Επιβάλλεται σε σένα τον πιστό του δόγματος «μας βλέπει ο κόσμος» να πιάσεις σφιχτά από το χέρι την αγαπημένη σου και μέσα στη μέση του δρόμου να τη φιλήσεις όπως την πρώτη φορά. Να την αγκαλιάσεις ώσπου να νιώσει με το κορμί και την καρδιά όλους τους λόγους που σ’ αγαπά.
Επιβάλλεται σε σένα που η πολύ παρέα μέσω οθόνης με την Κάρι Μπράντσο σε μεταμόρφωσε σ’ ένα πλάσμα φοβικό, να σηκώσεις το βλέμμα κι όταν συναντήσει το δικό του να του πεις εκείνο το «σ’ αγαπώ» που σιγομουρμουρίζεις στα σκοτάδια όταν εκείνος κοιμάται.
Επιβάλλεται σε σένα που πέντε χρόνια μετά από τη στιγμή που άκουσες με αγαλλίαση το «συγχαρητήρια, προσλαμβάνεστε», νομίζεις πως γεννήθηκες φορώντας ταγεράκι, να κοιμηθείς δυο ωρίτσες παραπάνω. Κι όταν αφήσεις το χουζούρι, να ψάξεις στα κατάβαθα της ντουλάπας το σκισμένο τζινάκι και τα σταράκια σου.
Επιβάλλεται σε σένα που πληγωμένη από τον πρώην ξημεροβραδιάζεσαι σιγοντάροντας τον Καζαντζίδη και δηλώνοντας μελωδικά «όσο η καρδιά κι αν λαχταρά δε θα ξαναγαπήσω», να πιεις ουζάκια με την παρέα της φίλης σου. Και να το σκεφτείς δύο φορές πριν πεις αυστηρά «όχι» στον κοινό γνωστό που θα ζητήσει το τηλέφωνό σου.
Επιβάλλεται, επιβάλλεται, επιβάλλεται…
Κι αν το καλοσκεφτείς, επιτρέπεται, επιτρέπεται, επιτρέπεται…
Αν οι μήνες του χρόνου είχαν το δικό τους point system, σαν εκείνο που τρέμουν οι απερίσκεπτοι οδηγοί, τότε όλοι τους θα έπρεπε να αφήσουν τις τσιριμόνιες (Μάρτη, για σένα χτυπά η καμπάνα) και να είναι προσεκτικοί.
Όλοι; Στην Ελλάδα ζούμε, γνήσια τέκνα της είμαστε και αφήνουμε τους σελέμπριτι στο απυρόβλητο.
Με την έννοια αυτή, ο Μάιος που μας έφτασε σήμερα δεν έχει τίποτα να φοβάται.
Ούτε κι εσύ.
Πρωτομαγιά είναι, όλα μπορούν να συμβούν.
Συντάκτης: Δήμητρα Τσαμποδήμου
