Δεν είναι η Δευτέρα μίζερη, η ζωή σου την κάνει

Ακούς τους πάντες να παραπονιούνται πως το Σαββατοκύριακο περνά πολύ γρήγορα. Όλοι μετράνε ανυπόμονα και περιμένουν καρτερικά την έλευση της Παρασκευής. Μάλιστα, τη θεωρούν σαν μια μικρή λύτρωση απ’ την καθημερινότητα και τη δουλειά τους. Αντιθέτως, ο ερχομός της Δευτέρας, μοιάζει με κατάρα. Με μια ανίατη ασθένεια που όλοι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να την αποδεχτούμε. Σαν αυτούς τους συγγενείς που είσαι αναγκασμένος να ανεχτείς σε κάθε οικογενειακό συμβάν. Ναι, πολύ καλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Αν η Δευτέρα είχε πρόσωπο θα ήταν εκείνο της θείας σου Κατίνας που συνέχεια σε ρωτάει πότε θα παντρευτείς και γιατί πάχυνες.

Αρχίζεις το παράπονο από Κυριακή απόγευμα και μόλις ξημερώσει  η Δευτέρα και χτυπήσει το ξυπνητήρι, ενεργοποιείς το κομμάτι που λέγεται «γκρίνια». Αρχίζεις μάλιστα να γκρινιάζεις πριν καν σηκωθείς απ’ το κρεβάτι. Σιχτιρίζεις την τύχη σου και που δε γεννήθηκες πλούσιος ώστε να μη χρειαστεί να ξυπνάς πρωί -και μάλιστα Δευτέρας. Μαζεύεις τα κομμάτια σου απ’ το κρεβάτι κι ετοιμάζεσαι. Φτάνεις στο γραφείο κι όλοι ρωτάνε πώς πέρασες το διήμερο που προηγήθηκε. Κλασικά, εσύ απαντάς εν τάχει τι έκανες και στο τέλος κοτσάρεις και την κλισέ φράση «Ήθελα λίγο παραπάνω, όμως. Πολύ γρήγορα πέρασε».

Ξεκινά η μουρμούρα κι η υιοθέτηση της καρμίρικης στάσης σώματος. Απαγορεύεται να γελάσεις, να νιώσεις καλά και γενικότερα να σκεφτείς πως η βδομάδα που ξεκινάει θα πάει καλά. Το μόνο που σε νοιάζει να πεις, πως σε μερικές μέρες θα είναι πάλι Παρασκευή κι επιτέλους θα μπορέσεις να ζήσεις. Ακολουθείς το πρότυπο των υπολοίπων. Καμία θετική σκέψη, καμία αισιόδοξη ματιά στη μέρα που ξεκίνησε.

Ωστόσο, ειλικρινά δεν ξέρω, τι μπορεί να σου έχει κάνει η Δευτέρα –και σε σένα και στο μεγαλύτερο ποσοστό αυτού εδώ του πλανήτη– και τη μισείς περισσότερο κι απ’ τη Cersei Lannister στο Game of Thrones.

Οκ. Είναι η πρώτη μέρα μετά από δυο συνεχόμενες, που πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς και δεν μπορείς να είσαι τόσο ανέμελος –κι ανάλαφρος– όσο θα ήθελες. Πρέπει να πας στη δουλειά σου, για να μπορέσεις να πληρωθείς ώστε να μπορείς να διεκπεραιώσεις τις υποχρεώσεις και τις ανάγκες σου -γιατί δε νομίζω κανείς να δουλεύει από χόμπι.

Παρ’ όλα αυτά, ένα μικρό μίσος δείχνεις και στην Τρίτη και λίγο στην Τετάρτη. Γενικότερα,  το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στην ημέρα σαν έννοια, αλλά στο γεγονός πω δουλεύεις. Γιατί, αν δε δουλεύεις, όλες οι μέρες σου φαίνονται ίδιες.

Εντάξει, δέχομαι πως όλη τη βδομάδα κουράζεσαι και χρειάζεσαι χρόνο να ξεκουραστείς και να ανακτήσεις τις δυνάμεις και τις αντοχές σου. Εκμεταλλεύσου και το Σάββατο και την Κυριακή. Βγες, πήγαινε εκδρομές, συνάντησε φίλους, γύρισε σπίτι σου το πρωί. Αν αυτό σε κάνει να ξεκουραστείς και να φορτίσεις τις μπαταρίες για την εβδομάδα που έρχεται. Παρ’ όλα αυτά, σου υπενθυμίζω πως από Δευτέρα έως Παρασκευή δε δουλεύεις όλο το εικοσιτετράωρο -καλά, με ελάχιστες εξαιρέσεις σε συγκεκριμένους ανθρώπους και καταστάσεις. Μάντεψε, όμως, μπορείς να βγεις ένα απόγευμα Τρίτης με φίλους για χαλαρή βόλτα στα μαγαζιά ή κάπου παραλιακά. Μια Πέμπτη να επισκεφτείς έναν κινηματογράφο ή μια Τετάρτη να πας για ένα χαλαρό ποτό με τους φίλους απ’τη δουλειά.

Τόσα πολλά μπορείς να κάνεις κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Αρκεί να θυμάσαι πως η κάθε μέρα δεν αρχίζει και τελειώνει με τις ώρες που εσύ δουλεύεις. Πώς να στο πω αλλιώς, ρε παιδί μου; Η Δευτέρα, δε διαρκεί μόνο 10 ώρες -8 στη δουλειά και 2 επιπλέον για ετοιμασίες και μεταφορικά. Τελείωσε τη δουλειά σου, γύρισε σπίτι, ξεκουράσου κι αποφάσισε τον τρόπο που θα εκμεταλλευτείς τις υπόλοιπες ώρες. Και μην ακούσω δικαιολογίες, πως και καλά η κούραση δε σε αφήνει να κάνεις τίποτα. Αν θέλεις, θα το κάνεις.

Δεν είναι η Δευτέρα μίζερη. Η ζωή σου είναι και τη στρέφεις εσύ προς αυτή την κατεύθυνση. Την επόμενη φορά, που θα σου πει κάποιος πως περιμένει την Παρασκευή για να ζήσει, χαμογέλασε και προσπέρασέ τον. Γύρισε σπίτι, μαγείρεψε για σένα και για μερικούς φίλους και κοίταξε να απολαύσεις την εβδομάδα που ξενικά.