Εκπαιδευτικοί πολλοί δάσκαλοι όμως λίγοι

Η ενασχόληση και φροντίδα με παιδιά είναι μια δύσκολη διαδικασία και μια πρόκληση των ορίων και ικανοτήτων σου αν θέλεις. Γίνεσαι δάσκαλος γιατί αγαπάς τα παιδιά και θέλεις να τους μεταδόσεις και να τους εμπνεύσεις για κάτι δημιουργικό και ενδεχομένως καλύτερο από αυτό που έχουν στο νου. Τα βοηθάς να ανακαλύψουν τον εαυτό τους και να δημιουργήσουν στόχους και όνειρα.

Και φυσικά, δε σταματάς μόνο εκεί. Τους δείχνεις τρόπους υλοποίησης και επίτευξής τους και τα εφοδιάζεις με ήθος και αρχές όπως η υπομονή και η επιμονή. Διαμέσου της μάθησης οφείλεις να τους δείξεις νέους δρόμους και μονοπάτια για να τα εξερευνήσουν. Να τους μάθεις πως αν δε μπορούν να ακολουθήσουν ένα μονοπάτι, μπορούν να χαράξουν ένα δικό τους.

Εστιάζεις με συνέπεια και ενθουσιασμό στην ανακάλυψη της δικής τους προσωπικότητας και σέβεσαι αυτό που έχουν επιλέξει. Πάντα με διακριτικότητα και λεπτότητα. Εκτός των άλλων, μαζί τους ανακαλύπτεις βήμα-βήμα στοιχεία του εαυτού σου, τα οποία διαφοροποιείς και πολλές φορές αλλάζεις. Αντιλαμβάνεσαι τι κάνεις σωστά, αν έχεις εστιάσει σε αυτά που πραγματικά θέλεις και πάντα βρίσκεσαι σε επαφή με το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Δεν τα διδάσκεις απλά, γίνεσαι μέρος όλης αυτής της μάθησης.

Και εκεί ακριβώς έγκειται η διαφορά ανάμεσα σε ένα δάσκαλο και ένα εκπαιδευτικό. Εκπαιδευτικό σε κάνει η ολοκλήρωση των σπουδών σου στη συγκεκριμένη πανεπιστημιακή σχολή. Εκπαιδεύεσαι στο τρόπο και την υλοποίηση της μετάδοσης της γνώσης σε παιδιά πρώιμης ηλικιακής εκπαίδευσης -συνήθως- και στη διατήρηση της παράδοσης, των ηθών και των εθίμων της πατρίδας σου. Χωρίς να σημαίνει πως δεν εκτιμάς τα παιδιά, δε δίνεις όμως και την ιδιαίτερη βαρύτητα στο παιδί αντιμετωπίζοντάς το πολλές φορές σαν ένα άβουλο και μη νοήμων άνθρωπο καθώς ηλικιακά είναι μικρός ακόμα.

Όταν επικεντρώνεσαι και δίνεις βάση στην ψυχοσύνθεση του παιδιού, στις ανησυχίες και στις ανάγκές του τότε παύεις να εργάζεσαι και μπαίνεις στη διαδικασία άσκησης λειτουργήματος. Συμμετέχοντας στη διαμόρφωση της παιδικής ψυχικής, συναισθηματικής και σωματικής ανάπτυξης ενός μαθητή, αυτομάτως λαμβάνεις ένα κομμάτι ευθύνης στην εξέλιξή του ως άνθρωπο σε μια κοινωνία.

Σίγουρα δεν μπορείς να καθορίσεις εσύ τι θα γίνει το παιδί ή ποιο δρόμο θα διαλέξει. Μπορείς όμως να του δώσεις τροφή και εναύσματα για σκέψη και αναζωπύρωση ιδεών. Μπορείς να το παροτρύνεις να παλέψει και να κυνηγήσει αυτό που έχει σκεφτεί και το κάνει χαρούμενο. Να του εξηγήσεις τους λόγους που οφείλει να γίνει χρήσιμος στην κοινωνία, να αγαπά τα ζώα και να σέβεται τους ανθρώπους και τις ιδιαιτερότητές τους. Να προσπαθήσεις να το καταλάβεις και να ενδυναμώσεις τη διαφορετικότητά του.

Με λίγα λόγια μπορείς να το μάθεις να έχει αυτοεκτίμηση κι αυτοπεποίθηση. Να μάθει να είναι αυτόνομο και να χειρίζεται με ευγένεια τη δημοκρατία και την ελευθερία έκφρασης. Να το διδάξεις όχι μόνο την ιστορία της χώρας του, αλλά και το τρόπο να χαράξει τη δική του.