Η ευτυχία δε μετριέται σε κιλά

Ο άνθρωπος έχει τη τάση να κατηγοριοποιεί και να μετρά τα πάντα. Μετράει λεφτά, στιγμές, αξίες, ανθρώπους, συναισθήματα. Από μικρή ηλικία ακόμα, μετράει πόσα παιχνίδια έχει, πόσα παγωτά έφαγε το καλοκαίρι, πόσα μπάνια έκανε στη θάλασσα, τι βαθμό πήρε σε ένα μάθημα. Και πάντα όταν ο αριθμός του υπερέχει του άλλου –του εκάστοτε άλλου– νιώθει δέος, υπερηφάνεια κι ένα τσακ ανώτερος. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερος ο αριθμός που καταγράφεται τόσο μεγαλύτερη ικανοποίηση κι αίσθημα αυτοεπιβεβαίωσης.

Όλα αυτά βέβαια στα πλαίσια των πραγμάτων και των περιπτώσεων που δεν έχουν να κάνουν με την εξωτερική εμφάνιση και συγκεκριμένα με το βάρος. Εκεί τα πράγματα λειτουργούν αντίστροφα. Όσο λιγότερα κιλά σε δείχνει η ζυγαριά, τόσο περισσότερο αξίζεις σαν άνθρωπος.Έχεις περισσότερες επιλογές για διασκέδαση, για φλερτ, ακόμα και για το φαγητό οι επιλογές που έχεις -και κάνεις δε θα μπει στη διαδικασία να σε κρίνει- είναι περισσότερες.

Μάλιστα, για να λειτουργεί πιο εύκολα , έχουν χωριστεί οι άνθρωποι σε τρεις κατηγορίες. Αδύνατοι, κανονικοί κι υπέρβαροι -γνωστοί κι ως χοντροί. Αναλόγως την κατηγορία που ανήκεις έχεις δικαίωμα να ζήσεις και να απολαύσεις καθημερινά πράγματα της ζωής. Για παράδειγμα, να διαλέξεις το φαγητό που θέλεις, να ταξιδέψεις, να πας βόλτα με φίλους ακόμα και να ερωτευτείς. Είναι μαγικό πόσο πολύ μπορεί μια ζυγαριά -κάτι νούμερα, για την ακρίβεια- να καθορίζουν τη ζωή σου. Να σου υποδείχνει τι να κάνεις και πότε. Να σου στερεί στιγμές απ’ τη καλοκαιρινή χαλάρωση και να σε βάζει σε μια διαδικασία άγχους και θλίψης.

Κι εντάξει αν τίθεται θέμα υγείας, εγώ μαζί σου. Αν όμως δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα κι εσύ αισθάνεσαι εντάξει με τον εαυτό σου, δεν καταλαβαίνω γιατί να στερηθείς μια βόλτα με ποδήλατο, έναν περίπατο στην πόλη, μια βουτιά στη θάλασσα;

Και να σου πω και κάτι; Ποτέ δεν κατάλαβα τη σημασία της λέξης «χοντρός». Στα πόσα κιλά κάποιος μπαίνει σε αυτή τη κατηγορία και πώς τα κιλά του σχετίζονται με τη προσωπική του ευτυχία κι επιτυχία. Κι αναφέρομαι σε όλους τους τομείς∙ επαγγελματικά, ερωτικά, προσωπικά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένας άνθρωπος με παραπανίσια κιλά δεν έχει δικαίωμα να ερωτευτεί τη στιγμή που η ίδια μου η μητέρα είναι υπέρβαρη κι ακόμα και σήμερα ο μπαμπάς μου συνεχίζει να είναι ερωτευμένος μαζί της. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το αριθμόμετρο της ζυγαριάς να καθορίζει ποιος μπορεί να χορέψει, τη στιγμή που έχω φίλους υπέρβαρους και διαπρέπουν σε διάφορα ήδη χορού.

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά πως κατάλαβα είναι πως η ζυγαριά δεν καθορίζει αυτό που είσαι κι αυτά που μπορείς να πετύχεις, όσα παραπάνω κιλά κι αν έχεις. Στην τελική, σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε, που λέει και το γνωστό τραγούδι. Ας κοιτάμε το μέσα των ανθρώπων, την ψυχή, αυτή είναι διαχρονική κι αναλλοίωτη στο χρόνο.

Σκοπός είναι να είσαι σωστός και καλός άνθρωπος στην κοινωνία. Να προσφέρεις βοήθεια σε όσους τη χρειάζονται και να αγαπάς τα ζώα. Να μάχεσαι για την ισότητα και να παλεύεις για την αγάπη -οποιασδήποτε μορφής. Κι ας είσαι «χοντρός», όπως θέλουν να σε χαρακτηρίζουν. Τα κιλά με μια διατροφή μειώνονται. Μια κακή ψυχή, όμως, δε διορθώνεται. Σπάνια κάποιος να αλλάξει χαρακτήρα.

Για αυτό σου λέω, εστίασε στην προσωπικότητα και στις αξίες που κουβαλάει κάποιος κι όχι στα περιττά του κιλά. Επικεντρώσου στο πόσο μεγάλο είναι το χαμόγελό του κι όχι το τζιν του. Ίσως τότε σταματήσει να σε νοιάζει κι η δική σου εξωτερική εμφάνιση.