Να μ' αγαπά τις μέρες που εγώ δε θα το κάνω

Βαρέθηκα να μπαινοβγαίνει κόσμος στο κορμί και στην ψυχή μου. Θέλω μια ασφάλεια και μια σιγουριά, να ξυπνάω το πρωί και να βρίσκεται εκεί δίπλα μου. Να απολαμβάνουμε μαζί τον πρώτο καφέ της ημέρας και να ξέρω πως και το επόμενο βράδυ θα κοιμηθούμε και θα ξυπνήσουμε μαζί.

Δε θα φεύγει σαν το κλέφτη τα χαράματα ούτε θα με αφήνει μόνη ξημερώματα να παλεύω με τον εαυτό μου σε ένα στρώμα για δυο, να προσπαθώ να με πείσω πως δε χρειάζομαι κανέναν και πως είμαι εντάξει, δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες κάθε μέρα. Να με παρηγορεί και να με καθησυχάζει το επιχείρημα «δεν έχεις χρόνο για έρωτες».

Αν θες βρίσκεις χρόνο για τα πάντα, ένα παραπάνω για τον έρωτα. Λένε δεν υπάρχει μεγαλύτερο –ενδεχομένως και καλύτερο– συναίσθημα απ’ τον αμοιβαίο έρωτα. Έναν τέτοιο θέλω, να καίγομαι για την πάρτη κάποιου κι εκείνος να κάνει το ίδιο για τη δική μου.

Βαρέθηκα τις μονόπλευρες αγάπες και τις δήθεν αγάπες, που σε παρατάνε στην πρώτη δυσκολία. Θέλω να βρω κάποιον να δουλέψουμε το «μαζί». Μεγαλύτερη δύναμη απ’ την ενωμένη, αμοιβαία αγάπη δύσκολα θα βρεις. Να με κοιτάζει στα μάτια και να βρίσκω το λόγο που παλεύω για τη σχέση μας.

Όχι πολλές φαμφάρες και λόγια, πράξεις θέλω. Μπούχτισα από λόγια και πεταμένες βαρύγδουπες υποσχέσεις που στόχευαν στην πρόσκαιρη συναισθηματική μου κάλυψη. Ψέματα που ειπώθηκαν με το προσωπείο της αλήθειας κι έγιναν οι αιτίες να εμπιστεύομαι όλο και λιγότερο τους ανθρώπους. Λίγα λόγια και καλά. Στην τελική, οι πράξεις είναι αυτές που μετράνε κι αυτές που θυμόμαστε.

Μικρές πινελιές καθημερινής αγάπης αρκούν για να πεις στον άλλο πόσο πολύ τον νοιάζεσαι και τον αγαπάς. Να γυρίζω μεσημέρι απ’ τη δουλειά και με μια αγκαλιά να μου περνάνε όλα∙ νεύρα, κούραση, ένταση. Να με περιποιείται στις μαύρες μου, φτιάχνοντάς μου το αγαπημένο μου φαγητό και γλυκό και παρέχοντάς μου όλες εκείνες τις ανέσεις που κακομαθαίνουν λίγο περισσότερο τον άλλο.

Το ίδιο να κάνω κι εγώ για τις μέρες που και εκείνος θα νιώθει περίεργα. Θα παραγγέλνω πίτσες και θα λιώνουμε στον καναπέ βλέποντας τις αγαπημένες μας ταινίες. Περιπέτειες, επιστημονικής φαντασίας, κομεντί. Όχι ρομαντικές, τον έρωτα και το ρομαντισμό θέλω να τον ζω με τον άνθρωπό μου, όχι να τον χαζεύω σε οθόνες.

Να με αγαπά τις μέρες που εγώ θα ξεχνάω να το κάνω. Να του υπενθυμίζω τους λόγους που τον διάλεξα ανάμεσα σε τόσους άλλους, όταν θα αμφιβάλει για το αν τα καταφέρνει κι αν ανήκω μόνο σε εκείνον.

Να κάνουμε τις τρέλες μας πραγματικότητα. Απρογραμμάτιστες μονοήμερες εκδρομές, βόλτες στα ξεχασμένα σοκάκια της πόλης, ανατολές ηλίου ξαπλωμένοι στην παραλία. Ξαφνικά τηλεφωνήματα και μηνύματα κατά τη διάρκεια της ημέρας που να εννοούν όσα λένε. Απ’ το συναίσθημα της στιγμής μέχρι την πιο μικρή βλακεία για να γελάσουμε.

Άλλο πάλι αυτό. Σημαντικό κομμάτι σε όλα το γέλιο, να ψάχνεις αφορμές για να βλέπεις το χαμόγελο στα χείλη του άλλου. Να μη φοβάμαι να τσαλακωθώ στα μάτια του, να γίνομαι καραγκιοζάκι, μίμος, νούμερο, πώς το λένε; Με λίγα λόγια, να μην ντρέπομαι να είμαι ο εαυτός μου. Ακόμα και στο σεξ όταν γελάμε να μου φαίνεται οικείο και να μ’ αρέσει. Να διορθώνουμε αυτά που δε μας ικανοποίησαν και να ανακαλύπτουμε συνεχώς καινούργια.

Έναν τέτοιον έρωτα θέλω, θυελλώδη. Τους υπόλοιπους να τους βράσω! Τα μέτρια, λένε, είναι για τους μέτριους κι εμένα δε μου κάνουν. Ο έρωτας θέλει κότσια, αντοχή και φασαρία -που λέει και το τραγούδι. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να το παλέψουμε, η έξοδος ξέρεις πού είναι.