Ο χρόνος δεν ακουμπάει τις ουσιαστικές σχέσεις

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απ’ τη ζωή μας. Άνθρωποι προσωρινοί, άνθρωποι πιο σταθεροί, άνθρωποι που αγαπάμε και βρίσκονται κοντά μας κι εκείνοι που έχουμε μαζί τους τέτοιο δέσιμο, όπως ο κόμπος του ντελιβερά στη σακούλα με τα σουβλάκια που έχουμε παραγγείλει κι ας βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά μας.

Με αυτούς τους τελευταίους συμβαίνει κάτι περίεργο και ταυτόχρονα μαγικό κι ίσως είναι αυτός ένας λόγος που μας κάνει να κρατάμε μαζί τους επαφή. Όσος καιρός κι αν έχει περάσει απ’ την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, μόλις βρεθούμε είναι λες και τα είπαμε χθες!

Ακόμα και χρόνος ολόκληρος να έχει περάσει, μόλις ανταμώσουμε, ξεκινάμε τη συζήτηση για κάτι τόσο καθημερινό και συνηθισμένο, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουμε στις καθημερινές μας συναναστροφές. Με τη διαφορά πως τα επίπεδα ενθουσιασμού και χαράς είναι τριπλάσια απ’ το φυσιολογικό.

Όταν απομακρυνόμαστε από αγαπημένους φίλους για λόγους ανωτέρας βίας, όπως σπουδές, εργασία ή οικογενειακούς λόγους, ο ποσοτικός  χρόνος κι η επικοινωνία αυτομάτως μειώνεται κατά πολύ. Δεν έχουμε την ίδια άνεση να βρεθούμε μαζί τους και να λιώσουμε με τις ώρες αναλύοντας πράγματα και συζητώντας για διάφορα άλλα. Τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν. Ούτε η επικοινωνία μέσω βιντεοκλήσης, μηνυμάτων κι ηχητικών αποσπασμάτων μπορεί να συγκριθεί με την άμεση επικοινωνία.

Δεν μπορεί να συγκριθεί η άχαρη κλήση μέσω skype, με την τετ α τετ συζήτηση στο γωνιακό καναπέ της αγαπημένης μας καφετέριας, πίνοντας γαλλικό και τρώγοντας γεμιστά μπισκότα σοκολάτας. Όχι, ούτε η τηλεφωνική συζήτηση για ένα σοβαρό θέμα μπορεί να θεωρηθεί ισοδύναμη με τη χαλαρή βόλτα στη θάλασσα, αγναντεύοντας το άπειρο ψάχνοντας λύση στα προβλήματά μας.

Φυσικά και δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης για τον τρόπο που έχουμε βρει κι επικοινωνούμε, χρησιμοποιώντας τον δικό μας κώδικα επικοινωνίας, που δεν είναι άλλος απ’ τα μάτια. Πόσες ήταν εκείνες οι φορές που δε χρειάστηκε να μιλήσουμε και τα είπαμε όλα με μία ματιά! Αμέτρητες ήταν εκείνες οι στιγμές που ξεκινήσαμε να λέμε χαζομάρες και μας επανέφερε το κολλητάρι μας στην τάξη με μια απλή κοφτή ματιά.

Παρ’ όλα αυτά, μόλις τα βλέμματά μας ανταμωθούν και νιώσουμε ο ένας την παρουσία του άλλου, έχουμε την αίσθηση πως ο καιρός που περάσαμε χώρια ήταν μηδαμινός σε σύγκριση με τα αισθήματα και τα χαμόγελα που δημιουργούνται στα πρόσωπά μας εκείνη τη στιγμή. Ξεκινάμε να αναλύσουμε πώς περνάμε αυτό το διάστημα στη ζωή μας κι ο φίλος μας καταλήγει να συμπληρώνει τη φράση μας. Στη συνέχεια θυμόμαστε περιστατικά που έχουμε περάσει και καταλήγουμε να χαζογελάμε και να μας κοιτάνε οι τριγύρω περίεργα. Προφανώς και κάτι τέτοιο δε μας πτοεί και συνεχίζουμε με αμείωτο το ενδιαφέρον και την αγωνία να αναλύσουμε όσα περισσότερο μπορούμε.

Κάπως έτσι επαναπαυόμαστε στο γεγονός πως τα νέα μας θα τα λέμε με τον καιρό, καθώς θα συζητάμε για χαζοπράγματα του παρελθόντος. Περισσότερη σημασία έχει η επανασύνδεση κι η αύρα που διαχέεται στο χώρο, παρά να μοιραστούμε νέα και περιστατικά που ενδεχομένως έχουμε πει και στο τηλέφωνο. Σημασία δεν έχουν αυτά που θα ειπωθούν, αλλά οι κινήσεις, ο τρόπος ομιλίας, οι εκφράσεις και τα συναισθήματα που δημιουργούνται με την άμεση επαφή μας.

Πλάθουμε νέες στιγμές και δημιουργούμε όμορφες εμπειρίες για να έχουμε ψυχικό απόθεμα μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε.

Εξάλλου, έχουμε αντιληφθεί πως όσο διάστημα κι αν περάσουμε χωριστά, η επανένωση πάντα θα είναι πιο δυνατή και πιο ποιοτική από κάθε προηγούμενη.