Οι φοιτητικές φιλίες κι αν υστερούν στη διάρκεια υπερτερούν στην ποιότητα

Λένε πως οι φιλίες που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της φοιτητικής ζωής, παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο. Φιλίες που απαρτίζονται από ανθρώπους οι οποίοι θα σε ακολουθούν και μετά το πέρας των σπουδών. Είναι άνθρωποι που σε στηρίζουν στα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα κι είναι εκεί στα γεράματα, να σου δίνουν τροφή για αναπόληση στιγμών.

Όπως τότε που βγήκες μεθυσμένος στους δρόμους να κλάψεις τη χαμένη σου αγάπη και κατέληξες να μιλάς σε έναν θάμνο μέχρι το ξημέρωμα. Ή τότε που διάβαζες μέσα στο μπάνιο γιατί το σπίτι ήταν μικρό και νιώθατε πως το ομαδικό διάβασμα βοηθάει καλύτερα. Ακόμα, τότε που θυσίασες την εξεταστική ενός μαθήματος για να παρατείνεις τις διακοπές σας. Συνήθως αυτές οι φιλίες σφραγίζονται με μια κουμπαριά.

Υπάρχουν όμως και φοιτητικές φιλίες, οι οποίες παρ’ όλο που έζησαν ίδιες -ακόμα και πιο έντονες- στιγμές,  ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους μαζί με τον κύκλο σπουδών. Φιλίες που μαζί με τον όρκο για το πτυχίο, έδωσαν έναν άτυπο όρκο πως από’ δω και πέρα, θα συνέχιζαν να έχουν την ίδια επικοινωνία με πριν. Ίσως να υποσχέθηκαν και μερικές συναντήσεις μέσα στο μήνα. Ίσως εκδρομές ένα Σαββατοκύριακο, ακόμα και περιπλάνηση ένα βράδυ Σαββάτου στην πόλη σπουδών. Όρκος που δεν κράτησε όμως. Όρκος που ξέμεινε κάπου εκεί στα έδρανα της σχολής. Όχι, δε μαλώσατε, απλά ο καθένας τράβηξε τη δική του πορεία.

Αρχής γενομένης την εγκατάσταση σε διαφορετική πόλη. Οι περισσότεροι επέστρεψαν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους ενώ κάποιοι άλλοι μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Χρειάστηκαν λίγο χρόνο να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της ζωής τους. Έφυγαν απ’ την άνεση και τη χαλαρότητα της φοιτητικής κατάστασης κι άρχισαν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ξεκίνησε το άγχος της εύρεσης εργασίας και της επαγγελματικής αποκατάστασης. Η ρουτίνα τους απέσπασε την προσοχή.

Σιγά-σιγά , άρχισαν οι συναναστροφές με ανθρώπους που τα ενδιαφέροντά τους κυμαίνονταν στα ίδια επίπεδα, ζούσαν μαζί την καθημερινότητά τους κι οι ανησυχίες τους -πολλές φορές- ήταν κοινές. Οι φιλίες κι οι παρέες των φοιτητικών χρόνων μπήκαν στο χρονοντούλαπο κι όσα κι αν ήταν εκείνα που τους ένωναν, πλέον οι υποχρεώσεις είχαν πάρει τη θέση εκείνης της ανεμελιάς και της ξεγνοιασιάς.

Περάσατε μαζί στιγμές κι εμπειρίες που δύσκολα μπορούν να επαναληφθούν. Όχι απαραίτητα μόνο καλές στιγμές. Βασικά, άλλες καλές κι άλλες όχι και τόσο, όμως όλες δυνατές. Και στις δυο περιπτώσεις ένα είναι το συμπέρασμα: Αν είχες τη δυνατότητα να τις ξαναζήσεις, σίγουρα θα ήταν με την ίδια ένταση και την ίδια λαχτάρα και θα διάλεγες ξανά τα ίδια άτομα! Ίσως γι’ αυτό να μένουν ανεξίτηλα αυτά τα χρόνια. Γιατί το μέρος, οι άνθρωποι, οι μέχρι τότε εμπειρίες κι οι συγκυρίες έδεσαν με τέτοιο τρόπο που τα έκαναν να μοιάζουν μοναδικά. Κι όντως ήταν.

Όπως και να ‘χει, να είσαι ευγνώμων που γνώρισες αυτούς τους ανθρώπους στα πιο ανέμελα κι ανεξάρτητα χρόνια της ζωής σου. Που έζησες μαζί τους πρωτόγνωρες κι ανεπανάληπτες στιγμές. Μαζί τους έκανες τη μετάβαση από την εφηβεία στην ενήλικη ζωή. Μαζί τους γέλασες , έκλαψες, ονειρεύτηκες κι αγάπησες.