Παιδεύουμε αυτούς που αγαπάμε

Στη ζωή επιλέγουμε κι αποφασίζουμε να κρατήσουμε ανθρώπους που τους αγαπάμε κι αποζητάμε το ίδιο κι από εκείνους. Νιώθουμε ζεστασιά, θαλπωρή, ασφάλεια κι είμαστε αποφασισμένοι να παλέψουμε με κάθε μας δαίμονα που ενδέχεται να μας εμποδίσει απ’ την αλληλεπίδραση και την ανάγκη να διοχετεύσουμε την αγάπη μας σε εκείνους που αποκαλούμε δικούς μας ανθρώπους.

Περνάμε από διάφορα στάδια και κομμάτια σχέσης. Άλλα πιο βατά, άλλα πιο δύσκολα, μα όλα έχουν κοινό χαρακτηριστικό κι αναγνωριστικό σήμα την αγάπη. Παιδεύουμε και παιδευόμαστε σε μια προσπάθεια εκγύμνασης της αντοχής κι ανοχής μας.

Παιδεύουμε όλους εκείνους που αγαπάμε γιατί θέλουμε να μάθουμε τα όρια της αγάπης τους κι ενδεχομένως της αντοχής τους τόσο ως προς τη μεταξύ μας σχέση, όσο και πιο προσωπικά, σε εμάς τους ίδιους. Εσκεμμένα ή χωρίς να καταλάβουμε κάτι δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε οδηγήσει τις σχέσεις μας εκτός της συνηθισμένης άνεσης και ρουτίνας τους με αποτέλεσμα να υπάρχουν προστριβές και γκρίνιες.

Το παίδεμα στα αγαπημένα μας πρόσωπα ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία, τότε που ως παιδιά, κάτω των 6 ετών, ζητούσαμε γλειφιτζούρι κοκοράκι απ’ τον πατέρα μας κι ας είχαμε φάει μόλις κάποιο άλλο. Τότε που στις Κυριακάτικες βόλτες αποζητούσαμε  να μας σηκώνουν στους ώμους κι ας ήταν κουρασμένοι κι ας ήμασταν αρκετά μεγάλοι για να στηριζόμαστε στα δικά μας πόδια. Το έκαναν, όμως, με τόση χαρά που δεν έμπαινες σε διαδικασία να το επεξεργαστείς κι η ευχαρίστηση δε σου άφηνε περιθώρια να νιώσεις τύψεις. Όπως κι αργότερα, κάπου εκεί στην εφηβεία, όταν ήθελες να βγεις βράδυ Σαββάτου και πόνταρες στην υπομονή των γονιών σου να τους πάρεις τηλέφωνο τα χαράματα να έρθουν να σε πάρουν, για να μη γυρίζεις μόνος. Δεν είναι λίγες οι φορές που ζήτησες κάλυψη απ’ τον μεγαλύτερο αδερφό ή εκείνο το μπλουζάκι απ’ την γκαρνταρόμπα της αδερφής σου κι ας ήξερες πως ήταν το αγαπημένο της. Εκείνες τις φορές που ζήτησες απ’ τη μητέρα σου ερχόμενη σπίτι να σου φέρει μια συγκεκριμένη σοκολάτα κι ας ήταν αργία κι ήταν όλα κλειστά.

Αν αναλογιστείς εκείνες τις στιγμές που ξενύχτησες τους κολλητούς σου για να σε παρηγορήσουν κι ενώ τους έπαιρνε ο ύπνος, καμουφλάρονταν με ωραίο και διακριτικό τρόπο. Όλα εκείνα τα ξενύχτια που δεν είχες ύπνο και τα πέρασες με φίλους που παρά την κούρασή τους επέλεξαν να βγείτε και να τα πιείτε. Εκείνες τις φορές που ανάγκασες την παρέα να φάει υγιεινά στο πλαίσιο της δικής σου διατροφής και τις ώρες που τους έβαλες να σπαταλήσουν στα γυμναστήρια για να έχεις εσύ συντροφιά και συμπαράσταση.

Ακόμα και στο κομμάτι των ερωτικών σχέσεων, οι φορές που παίδευσες τον ερωτικό σου σύντροφο στο πλαίσιο της δικής σου ικανοποίησης προβάλουν σε μεγάλο βαθμό εκείνο το κομμάτι της υπερδύναμης, που ονομάζεται «αντοχή». Θυμήσου εκείνες τις φορές που ο σύντροφός σου ήθελε να βγείτε κι εσύ ήσουν κουρασμένος και μείνατε σπίτι με ταινίες και πίτσες. Όχι ότι δεν πέρασε καλά, ήταν, όμως, κάτι που αλλιώς το είχε σχεδιάσει κι αλλιώς του βγήκε, αφού συμβιβάστηκε και δε σου κράτησε και μούτρα.

Υπάρχει κι εκείνο το ενδεχόμενο να παιδεύουμε εκείνους που αγαπάμε γιατί έχουμε θράσος και δεν είναι λίγες οι φορές που εκμεταλλευόμαστε αυτή την αγάπη και την πολύπλευρη ανιδιοτέλειά της. Στην αγάπη συμπεριφερόμαστε σαν κακομαθημένα παιδιά και λατρεύουμε κι όσους μας αντιμετωπίζουν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Φυσικά και δεν έχει να κάνει με εκμετάλλευση, αφού κι εμείς οι ίδιοι απολαμβάνουμε να κακομαθαίνουμε αυτούς που αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητας και της ύπαρξής μας, πομπούς και δέκτες αγάπης στη ζωή μας.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως η διαδικασία του παιδέματος είναι ένα τεστ της αγάπης. Άλλωστε, αν μας αγαπούσαν και δεν τους παιδεύαμε ή δε μας παίδευαν δε θα υπήρχε νοστιμάδα, κάτι ξέρει ο λαός.