Τα φιλικά «σ’ αγαπώ» πάνε κάπως έτσι: «Έχω εγώ λεφτά, ρε!»

Λένε πως οι φίλοι είναι τα αδέρφια –κι η οικογένεια– που επιλέγουμε. Τους ξεχωρίζουμε ανάμεσα σε δεκάδες, τους φέρνουμε κοντά μας, τους αγαπάμε και τους φροντίζουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάνουμε και στους εαυτούς μας, καμιά φορά και καλύτερα.

Επιλέγουμε να τους δώσουμε διαβατήριο, αφήνοντάς τους με αυτόν τον τρόπο ελεύθερη διέλευση στην καθημερινότητά μας κι ευκαιρίες να μας κρίνουν και να μας συμβουλέψουν, να μοιραστούμε εμπειρίες και σε κάποιο ενδεχόμενο κοντράρισμά τους με κάποιον τρίτο να τους υπερασπιστούμε μέχρι τελικής πτώσης -ακόμα κι αν πριν μισή ώρα είχαμε μαλώσει μεταξύ μας για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους τους αγαπάμε και βρίσκουμε εκατοντάδες χιλιάδες τρόπους να το εκφράσουμε και να το διατυπώσουμε. Είτε με λέξεις είτε με πράξεις.

Λεκτικά, μέσα από λέξεις και φράσεις που εκ πρώτης ακοής κάποιος τρίτος θα απορήσει, θα σκεφτεί πως δε φανερώνουν αγάπη ενώ μάλιστα δείχνουν μια πρόθεση να μειώσουν τον άλλο, όπως τα κλασικά μας «βλάκα, νούμερο, βλαμμένο», αλλά εμείς όπως κι εκείνοι γνωρίζουμε  πως το βαθύτερο νόημα βρίσκεται άλλου και τι λατρεία κρύβουν αυτές οι «βρισιές». Οι κολλητοί αρέσκονται να χρησιμοποιούν φράσεις όπως «εγώ στα έλεγα», «κανείς δε με ακούει εμένα που τόσο καιρό το φωνάζω» και να θυμίζουν λίγο-πολύ τη μάνα μας.

Έμπρακτα, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι κερδίζουν το βραβείο του καλύτερου φίλου μέσα από μικρές, αλλά σημαντικές κινήσεις και πράξεις που προβαίνουν σε τακτά κι ανυποψίαστα χρονικά διαστήματα. Ένα τηλεφώνημα στις οκτώ το πρωί, λίγο πριν πας στη δουλειά, για να εκφράσουν πως εκεί στα ξένα τους λείπεις ή ένα τηλεφώνημα που να λέει «είμαι κάτω από το σπίτι σου, άνοιξε να τα πούμε λίγο και να σε δω». Υπέρτατη πράξη αγάπης κι ένδειξη οικειότητας κι εμπιστοσύνης είναι η φράση «Έλα, μωρέ! Έχω εγώ λεφτά να πάμε, μη σε νοιάζει», όταν πέσει πρόταση που σε ψήνει αλλά τα οικονομικά σου πιάνουν βάθος πάτου μεγαλύτερο από ωκεανό.

Δεν το κάνει από λύπηση, φυσικά, ούτε γιατί είναι κακομαθημένος κι εγωιστής και θέλει πάντα να περνάει το δικό του. Βρίσκει λύση στο οικονομικό μας πρόβλημα, γιατί θέλει να περάσει χρόνο μαζί μας, γιατί ξέρεις πως κάθε εμπειρία είναι αλλιώς όταν τη μοιράζεσαι με το φιλαράκι σου και δε συμβιβάζεται ούτε σκοπεύει να σε στερηθεί για μερικά ευρώ. Θα προτιμήσει να πιει δυο μπίρες, αντί για τέσσερις αρκεί να ‘στε μαζί, να περάσετε ποιοτικά το χρόνο σας.

Προφανώς και δεν το κάνει γιατί είναι υπεράνω χρημάτων ή κανένας εφοπλιστής. Ξέρουμε πως μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα ΄χει μείνει κι εκείνος ταπί. Κι αυτό ακριβώς κάνει ακόμα πιο υπέροχη την πρόθεσή σου να τα ξοδέψει για μας.

Ξέρει, εξάλλου, πως κι εμείς το ίδιο θα κάνουμε στη θέση του. Έτσι, λειτουργούν οι κολλητοί και κάτι που για άλλους φαντάζει μεγάλο, γι’ αυτούς είναι αυτονόητο. Επιλέγει τη δική μας συντροφιά και τη δική μας προσωπικότητα, ενώ θα μπορούσε να βγει με άλλη παρέα. Ναι, στα καλά, τα άσχημα, ακόμα και στις άφραγκες μέρες μας μάς επιλέγει.

Με λεφτά ή χωρίς, η αγάπη κι ο σεβασμός είναι αμοιβαίος σ’ αυτή τη σχέση που έχουμε χτίσει. Κάθε ισχυρή φιλία μετράει στιγμές, συναισθήματα κι εμπειρίες. Όχι χαρτονομίσματα στην τσέπη ενός πορτοφολιού.