Τα «σε πέντε λεπτά είμαι εκεί» που γίνονται μια ώρα

Φίλος που αργεί. Ένας άνθρωπος, χιλιάδες ώρες υπομονής κι άπειρες οι φορές που σε έχει στήσει στα ραντεβού σας. Κανονίζετε ραντεβού στις 10, φτάνεις 10 παρά πέντε, γιατί θέλεις να είσαι και κύριος. Χαίρεσαι που έφτασες στην ώρα σου και περιμένεις. Πάει 10 και 5, λες -κάτι θα έτυχε. Κάνεις υπομονή μέχρι που τα λεπτά περνάνε και αποφασίζεις να πάρεις τηλέφωνο να δεις, αρχικά να επιβεβαιώσεις, πως θυμάται ότι έχετε δώσει ραντεβού. Μόλις βεβαιωθείς, κάνεις την κλασσική ερώτηση «μα καλά, που είσαι τώρα;» και φυσικά λαμβάνεις κλασσική απάντηση τύπου «εδώ ρε, στο πιο πάνω στενό, δε βρίσκω να παρκάρω».

Έλα τώρα, δεν είσαι χαζός. Ξέρεις πως αυτή η ατάκα είναι πρόφαση και κάλυψη της αληθινής αιτίας που καθυστέρησε. Άσε που μόλις ακούς το «έφυγα πριν κανένα πεντάλεπτο απ’ το σπίτι», μπορείς με άνεση να βάλεις το κεφάλι σου στη λαιμητόμο, αφού γνωρίζεις πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι σπίτι και δεν έχει βάλει καν παπούτσια!

Καλά, κι εκείνος το ξέρει, γι’ αυτό κάθε φορά σκαρφίζεται και κάτι διαφορετικό. Μην τυχόν το καταλάβεις, ας πούμε. Ναι, λες και δεν το ξέρεις. Όλοι στην παρέα το γνωρίζετε πως η σχέση του με το χρόνο είναι σαν τη δική σου με τη γυμναστική ή τη πυρηνική φυσική –κάτι που δεν κατέχεις τέλος πάντων.

Ωστόσο, όλη αυτή η συμπεριφορά έρχεται σε σύγκρουση με τη δική σου νοοτροπία, η οποία, χαρακτηρίζεται από τον ψυχαναγκασμό σου να είσαι συνεπής στα ραντεβού και στο μίνι εγκεφαλικό προγραμματισμό που κάνεις για να προλάβεις να ετοιμαστείς και να φτάσεις έγκαιρα στο σημείο συνάντησης. Ένα από τα χειρότερα πράγματα λοιπόν που μπορεί να σου κάνει ένας φίλος σαν αυτόν, είναι να σε αφήσει για πάνω από ένα τέταρτο του προκαθορισμένου χρονικά ραντεβού σας να κοιτάς σαν χάνος το κινητό και τις βιτρίνες στα μαγαζιά όπου κοντοστέκεσαι και περιμένεις καρτερικά τον ερχομό του.

Φυσικά κι έχεις προσπαθήσει να το παίξεις έξυπνος και προνοητικός και να αργήσεις κι εσύ στο ραντεβού. Μετά από τόσα ραντεβού και λεπτά στησίματος απηύδησες ο καημένος. Βέβαια συγκρούεται ο εσωτερικός σου κόσμος. Από τη μια πλευρά της ζυγαριάς ο συνεπής εαυτός σου κι από την άλλη η αγανάκτηση και η προσπάθεια τιμωρίας κι εκδίκησης. Ισορροπούν κάπου στη μέση κι εν τέλει δεν αργείς πάνω από δέκα λεπτά. Μάντεψε! Και πάλι έχεις φτάσει πρώτος και σκέφτεσαι πως δεν μπορεί, κάποια κακόγουστη φάρσα έχει ετοιμαστεί.

Μόλις επανέλθεις στην πραγματικότητα, ορκίζεσαι πως είναι η τελευταία φορά που δέχεσαι κάτι τέτοιο. Μόλις εμφανιστεί ο λόρδος που έχεις για φίλο, θα του πεις πως δεν είναι κατάσταση αυτή και πως πρέπει να συμμαζευτεί.
Πάλι κάνεις λάθος! Το φίλο σου, τον δέχεσαι γι’ αυτό που είναι. Αργοπορημένος, ξερόλας, χαλαρός. Όσο αντίθετος κι αν είναι από σένα, τον αγαπάς, τον εκτιμάς και τον αντέχεις. Κράτα απλά στο μυαλό σου, πως την επόμενη φορά που θα κανονίσετε σινεμά, θα πας στην ώρα που είπατε, θα βγάλεις εισιτήρια, θα αγοράσεις και 2 κουτιά ποπκόρν και θα περιμένεις να έρθει. Στην ανάγκη θα μπεις στην αίθουσα και θα ξεκινάς να τρως το ένα κουτί, όσο η τσάντα σου βρίσκεται στη δίπλα θέση που κρατάς για τον αργοπορημένο φίλο.

Αποδέξου το λοιπόν. Όσα και να του σύρεις, όσες απειλές και αν του ξεστομίσεις, αυτός θα συνεχίσει να καθυστερεί στις συναντήσεις σας. Τι νομίζεις δηλαδή; Επειδή έθεσε σαν στόχο τη νέα χρονιά να είναι πιο συνεπής, αγόρασε και ρολόι, αυτομάτως θα το κάνει κιόλας; Παιδί μου, χαλαρός γεννιέσαι, δε γίνεσαι.