Βλέμμα άνω των πέντε δευτερολέπτων, φιλικό δεν είναι!

Αχ αυτά τα μάτια! Μεγαλύτερη πηγή αλήθειας και ταυτόχρονα εξομολόγηση συναισθημάτων πολύ δύσκολα θα βρεις. Μπορεί να ξεστομίσεις χιλιάδες ψεύτικες αρλούμπες κι ένα μονάχα βλέμμα σου να έχει τέτοια δύναμη ώστε να σε κατατάξει στην κατηγορία «Πινόκιο».

Δεν είναι τυχαίο που όταν ήμασταν μικρά κι οι γονείς ήθελαν να δουν αν λέμε αλήθεια, μας έλεγαν να τους κοιτάξουμε κατάματα και να επαναλάβουμε όσα είχαμε πει. Ακόμα κι ο πιο καλός ηθοποιός να είσαι και να παίρνεις εκφράσεις τόσο πειστικές, τα μάτια μισούν τις μισές αλήθειες και τα ψέματα.

Εκτός από αλήθειες, όμως, τα μάτια έχουν αυτή την ακαταμάχητη και ταυτόχρονα απίστευτη ικανότητα να εκφράζουν όλα όσα έχουν εγκλωβιστεί στις σκέψεις μας. Κουβαλούν τέτοια ένταση που δε χωρούν πια μέσα μας και ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπο διαφυγής κι απελευθέρωσης. Έτσι, βρίσκουν τα μάτια ως δίοδο κι εργαλείο εξωτερίκευσης.

Πολλές είναι εκείνες οι φορές που ένα απλό βλέμμα είναι αρκετό για να κάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο να νιώσει άνετα και γαλήνια. Άνετα για να μας εμπιστευτεί και να εκμυστηρευτεί όλα εκείνα που θέλει να μοιραστεί και γαλήνια γιατί μόλις το κάνει, νιώθει πως το ψυχικό του βάρος έσπασε στα δυο και μοιράστηκε σε μικρότερες μερίδες.

Παράλληλα, αμέτρητα είναι κι εκείνα τα βλέμματα που υποδηλώνουν ειρωνεία, περιέργεια κι έκπληξη. Ακόμα κι αν έχεις προσπαθήσει με κάθε τρόπο να το κρατήσεις μέσα σου και να κάνεις τον αδιάφορο, τα μάτια πάντα κάνουν το δικό τους. Λες και λειτουργούν τελείως ανεξάρτητα και τις περισσότερες φορές αυτό δρα θετικά κι εποικοδομητικά.

Ακόμα και στο ερωτικό κομμάτι, τα μάτια ερωτεύεσαι κι αυτά σε κάνουν να θες τον άλλον. Ειδικά αυτή η πρώτη οπτική επαφή και ματιά. Θέλεις να κοιτάζεις τον άλλο συνέχεια, να παρατηρείς και να θαυμάζεις όλα όσα κάνει. Να τσεκάρεις κινήσεις και τον τρόπο που συμπεριφέρεται σε μικρά καθημερινά κομμάτια της ζωής του. Να βλέπεις αντιδράσεις σε εκείνες τις στιγμές που τον κάνουν χαρούμενο και να παρατηρείς τις εκφράσεις που παίρνει όταν θυμώνει και ξενερώνει με κάτι. Με λίγα λόγια, μπαίνεις σε μια διαδικασία αποκρυπτογράφησης της γλώσσας του σώματος του άλλου.

Αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν, πως όλα αυτά χρειάζονται χρόνο κι υπομονή. Για το λόγο αυτό ποτέ δεν αρκείσαι σε εκείνα τα δεύτερα του χρόνου. Σπαταλάς άπειρα δευτερόλεπτα –καμιά φορά και λεπτά– για να δεις αυτόν που σε ενδιαφέρει και να παρατηρήσεις καθετί πάνω του.

Και ναι το ίδιο κάνεις καμιά φορά και στους φίλους σου και πριν προλάβεις να πεις πως το ίδιο συμβαίνει, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως όχι. Βασικά και μόνος αν το σκεφτείς, θυμήσου πότε κοίταζες επίμονα έναν φίλο ή μια φίλη -εξαιρούνται οι φορές που είχε προηγηθεί βλακεία ή ειρωνικό στιγμιότυπο.

Κοιτάζοντας εκείνον που σε ενδιαφέρει, οι κόρες των ματιών σου διαστέλλονται και τον καρφώνουν. Ίσως για να μη χάσουν καμία λεπτομέρεια του προσώπου του. Ίσως πάλι αυτά που θέλεις να πεις να είναι περισσότερα από αυτά που μπορεί να αντέξει το μάτι και τα επίμονα βλέμματα να είναι ένας τρόπος απελευθέρωσης και διαρκούς αναζήτησης ανταπόκρισης.

Γι’ αυτό, να ανταποκρίνεσαι στις επίμονες ματιές του άλλου. Έχουν να σου πουν πράγματα που το στόμα κωλώνει να ξεστομίσει.